Maak kennis met Hapley, de ‘Canine Engagement Officer’ van de NH Harm Reduction Coalition

NHPR brengt u verhalen over interacties tussen mens en dier als onderdeel van onze speciale zomerserie “Harig, geschubd, slijmerig, gevleugeld”. Lauren Chooljian van NHPR stelt ons voor aan een Weimaraner genaamd Hapley, een pup die zijn vaardigheden als “werkhond” naar een heel nieuw niveau tilt.

Hapley is de CEO – Canine Engagement Officer – van de New Hampshire Harm Reduction Coalition. Hij en zijn collega’s moedigen veiliger drugsgebruik aan om overdoses en andere drugsgerelateerde sterfgevallen te voorkomen. Lauren volgde Hapley om te zien wat zijn baan inhoudt.

Klik op de afspeelknop hierboven om het verhaal te horen of lees hieronder het transcript van het audiofragment (en bekijk meer foto’s van Hapley!).
____

LAUREN CHOOLJIAN: Hoi, Hapley!

(geluid van Hapley die snuift en met zijn halsband rinkelt)

LAUREN CHOOLJIAN: Hoe gaat het?!

Hapley werkt op een parkeerplaats van een kerk in Dover. Hij steekt zijn lichtbruine, puntige neus naar me toe, snuffelt en rinkelt met de labels op zijn Grateful Dead-halsband.

Er gebeurt vandaag veel op deze parkeerplaats. Mutual Aid zet een tafel klaar met kleding, kampeerspullen en eten. De kerk organiseert een maaltijd.

En ondanks dat alles, is Hapley het middelpunt van de aandacht. Hij is hier pas 60 seconden en een vrouw genaamd Renee schreeuwt over de parkeerplaats naar Hapleys eigenaar.

RENEE: Ik weet het. Ik heb haar verteld dat ik hem – of haar – ga stelen.

LAUREN CHOOLJIAN: Je gaat hem stelen!

RENEE: Ja.

LAUREN CHOOLJIAN: Ik schrijf een verhaal over hem.

RENEE: Hij is schattig. Ik breng je terug voor 6:30!

Hapley’s eigenaar Palana Belken lacht naar Renee. Het is niet de eerste keer dat iemand haar hond liefheeft. Het is eigenlijk een beetje waarom Hapley hier is – om voor iedereen te zorgen.

Palana is operationeel directeur van de New Hampshire Harm Reduction Coalition, waar ze haar hond graag ter beschikking stelt aan iedereen die hem nodig heeft.

Vanavond houden Hapley en Palana hun wekelijkse spuitenruil. Hapley’s riem is om Palana’s enkel gebonden, net boven haar paarse Crocs. Hij blijft toch meestal bij haar. Hij glimlacht oprecht naar mensen die voorbij lopen terwijl Palana een opvouwbare tafel opzet.

PALANA BELKEN: Ik heb vier verschillende maten spuiten. We hebben Narcan, wondverzorgingsspullen. Dus ik heb, zoals, verbandsets. We hebben de gaassets, eh…

Uitwisselingen als deze vormen het hart van het werk van de New Hampshire Harm Reduction Coalition. Palana en haar collega’s zijn regelmatig gestationeerd in steden als Manchester, Rochester, Dover waar ze levensreddende benodigdheden aan drugsgebruikers geven.

Een man met een Red Sox-pet zwaait langs de tafel van Hapley en Palana. Hij gooit wat hij denkt dat ongeveer 250 of 300 gebruikte spuiten zijn in een witte emmer.

Hapley begroet de man vriendelijk en steekt vervolgens zijn hoofd in de emmer, terwijl Palana de man een doos schone spuiten geeft.

LAUREN CHOOLJIAN: Maakt u zich wel eens zorgen over de mensen die komen?

PALANA BELKEN: Ik maak me een beetje zorgen over de mensen die niet komen. Wanneer iemand vermist raakt, is er altijd het gerucht dat ze dood zijn. Dus niets horen over mensen is absoluut erger dan, weet je, de mensen die wel komen opdagen en zo. Weet je, de mensen die hier zijn, zijn vandaag goed, leven.

Dit werk is levensreddend werk. Het is ook zwaar, emotioneel uitputtend werk. En hoewel er veel bewijs is om harm reduction-strategieën te ondersteunen, krijgen Palana en haar collega’s nog steeds veel tegenstand omdat veilig drugsgebruik voor sommige mensen nog steeds een controversieel idee is.

Daarom bedacht directeur Lauren McGinley een paar jaar geleden een manier voor haar team om die storm te doorstaan: waarom nemen we onze honden niet mee naar het werk?

LAUREN MCGINLEY: Het is gewoon fijn om zo’n (knipt met haar vingers) snelle overgang te hebben van heel, heel serieus naar… oké, laten we spelen.

Lauren en ik staan ​​in hun kantoor in Concord en kijken toe hoe Palana en Hapley kartonnen dozen afbreken.

(geluid van Hapley die hijgt en in karton bijt)

LAUREN CHOOLJIAN: Wat heb je daar?

Iedereen kan zijn hond meenemen naar het werk… Lauren doet dat soms, maar Palana en Hapley zijn een speciaal geval. Palana neemt hem bijna elke dag mee. Hapley is nu 3 en ze hebben veel samen meegemaakt. Hapley weet gewoon wanneer ze me liefde moet geven, zegt Palana.

Burn-out is een groot probleem in de gedragsgezondheidssector. En Lauren zag honden als een manier om haar team te behouden – een groep die al bestaat sinds de organisatie is opgericht.

LAUREN McGINLEY: Er is een hele reeks beleidsmaatregelen die echt zijn berekend om in te voeren, die wij, eh… Hoi.

(geluid van het rinkelen van Hapley’s halsband)

Alsof het zo afgesproken is, draaft Hapley naar zijn baas en knikt naar haar dat ze hem moet aaien.

LAUREN McGINLEY: …die speciaal ontworpen zijn om werknemers te behouden en ervoor te zorgen dat mensen zich hier gelukkig voelen.

En de afgelopen jaren is duidelijk geworden dat Hapley ook een essentieel onderdeel is van hun outreach naar deelnemers.

Soms kan het onmogelijk lijken om iemand met een stoornis in het middelengebruik te overtuigen om behandeling te krijgen. Vertrouwen is een enorme barrière. Sommige mensen hebben misbruik of intimidatie ervaren tijdens het zoeken naar behandeling.

LAUREN McGINLEY: Zoveel van onze mensen zijn teleurgesteld door mensen. Weet je, mensen zijn echt teleurgesteld in dit werk. Als mensen komen en achter zijn oren krabben en praten over de hond die ze ooit hadden en dan weggaan met een naaldencontainer, is dat zo’n ongelooflijke sprong van non-engagement en, en nul veiligheidsmaatregelen. Dat is geweldig.

(omgevingsgeluid van de parkeerplaats van Dover)

PALANA BELKEN: Je bent erg geduldig, Hapley.

(Hapley blaft twee keer)

PALANA BELKEN: Oh! Precies toen we dat zeiden. Kom hier!

In Dover, bij de spuitenruil, zag ik die sprong waar Lauren het vaak over heeft. Hapley is een krachtige, beminnelijke ambassadeur.

Een vrouw loopt bijna langs de opklapbare tafel, maar dan nadert ze Hapley langzaam. Ze vraagt ​​Palana: “Mag ik hallo zeggen?”

MEAGHAN: Mag ik even gedag zeggen? Hoe gaat het met je…

Haar naam is Meaghan. Honden, zegt ze, zijn haar viervoetige Xanax. Blijkt dat ze veel weet over Weimaraners…

MEAGHAN: Het zijn werkhonden, dus ze hebben een taak nodig, en ze zijn erg zwart-wit, ze zijn van, dit is wat ik doe en dit is wat ik graag doe. Als ze, eh, een grote groep mensen hebben, zoals, een grote groep vrienden die veel rondhangen of, zoals, weet je, een gezin met kinderen en zo, dan houdt het ze bezig omdat ze op iedereen letten.

Meaghan aait Hapley en praat een beetje met ons over de hondenopvang waar ze vroeger werkte. Er was een Weimaraner genaamd Buddy die ze erg leuk vond.

Palana vraagt ​​vriendelijk aan Meaghan: “Heb je vandaag iets nodig?” Meaghan heeft dat inderdaad nodig. Ze vraagt ​​om spuiten, een wondverzorgingsset en een veilige injectieset.

Terwijl Palana door haar voorraden schuifelt, ziet een ander stel Hapley. Ze kunnen het niet laten om te stoppen en aan zijn oren te krabben.

MAN EN VROUW: Brave jongen, brave jongen! Ja. Brave jongen. Awww… Honden zijn mijn leven. Ja…

Gewoon een werkdag voor de Canine Engagement Officer.

MAN EN VROUW: Hapley, je bent een goede jongen, kusjes, goede jongen…

Lauren Chooljian, NHPR Nieuws.