De VS versloegen het fascisme niet in de Tweede Wereldoorlog, maar internationaliseerden het op discrete wijze

Gevaarlijke bureaucraten: CIA-directeur Allen Dulles met CIA-expert op het gebied van opstandbestrijding kolonel Edward Lansdale, stafchef van de Amerikaanse luchtmacht generaal Nathan F. Twining en plaatsvervangend directeur van de CIA luitenant-generaal Charles P. Cabell in het Pentagon in 1955.

Door Gabriel Rockhill

Een van de grondleggende mythes van de hedendaagse West-Europese en Amerikaanse wereld is dat het fascisme in de Tweede Wereldoorlog werd verslagen door liberale democratieën, en met name door de Verenigde Staten. Met de daaropvolgende processen van Neurenberg en de geduldige constructie van een liberale wereldorde werd er een bolwerk opgericht – met horten en stoten, en met de constante dreiging van regressie – tegen het fascisme en zijn kwaadaardige tweelingbroer in het Oosten. Amerikaanse cultuurindustrieën hebben dit verhaal tot in den treure herhaald, het gebrouwen tot een zoete ideologische Kool-Aid en het in elk huishouden, hut en straathoek met een tv of smartphone gepompt, onvermoeibaar het opperste kwaad van het nazisme tegenover de vrijheid en welvaart van de liberale democratie plaatsend.

(…)

De architecten van de fascistische internationale

Toen de Verenigde Staten de Tweede Wereldoorlog in gingen, klaagde de toekomstige CIA-directeur Allen Dulles dat zijn land tegen de verkeerde vijand vocht. De nazi’s waren, zo legde hij uit, pro-kapitalistische Arische christenen, terwijl de ware vijand het goddeloze communisme en zijn vastberaden antikapitalisme was. De VS hadden immers nog maar zo’n 20 jaar eerder deelgenomen aan een grootschalige militaire interventie in de USSR, toen veertien kapitalistische landen probeerden – in de woorden van Winston Churchill – “de bolsjewistische baby in zijn wieg te wurgen.” Dulles begreep, net als veel van zijn collega’s in de Amerikaanse regering, dat wat later bekend zou worden als de Koude Oorlog, in feite de oude oorlog was, zoals Michael Parenti overtuigend heeft betoogd: de oorlog die ze sinds het begin tegen het communisme hadden gevoerd.

(…)

Toen de oorlog voorbij was, werkten hoge Amerikaanse inlichtingenfunctionarissen, waaronder Dulles, Wisner en Carmel Offie, “eraan om ervoor te zorgen dat de denazificatie slechts een beperkte reikwijdte had,” aldus Frédéric Charpier: “Generaals, hoge ambtenaren, politieagenten, industriëlen, advocaten, economen, diplomaten, geleerden en echte oorlogsmisdadigers werden gespaard en teruggezet op hun posities.” De man die verantwoordelijk was voor het Marshallplan in Duitsland was bijvoorbeeld een voormalig adviseur van Hermann Göring, de opperbevelhebber van de Luchtmacht (luchtmacht). Dulles stelde een lijst op van hoge functionarissen van de nazistaat die beschermd moesten worden en die zich voordeden als tegenstanders van Hitler. De OSS-CIA ging verder met het herbouwen van de bestuurlijke staten in Duitsland en Italië met hun anticommunistische bondgenoten.

Eric Lichtblau schat dat meer dan 10.000 nazi’s in de naoorlogse periode naar de Verenigde Staten konden emigreren (minstens 700 officiële leden van de nazipartij waren in de jaren 30 toegelaten tot de VS, terwijl Joodse vluchtelingen werden afgewezen). Naast een paar honderd Duitse spionnen en duizenden SS-personeel bracht Operatie Paperclip, die in mei 1945 begon, minstens 1.600 nazi-wetenschappers met hun families naar de VS. Deze onderneming was gericht op het terughalen van de grote geesten van de nazi-oorlogsmachine en het inzetten van hun onderzoek naar raketten, luchtvaart, biologische en chemische wapens, enzovoort, in dienst van het Amerikaanse rijk. De Joint Intelligence Objectives Agency werd specifiek opgericht om nazi’s te rekruteren en hen posities te bezorgen in onderzoekscentra, de overheid, het leger, de inlichtingendiensten of universiteiten (minstens 14 universiteiten deden mee, waaronder Cornell, Yale en MIT).

Hoewel het programma officieel vurige nazi’s uitsloot, althans in het begin, stond het in feite de immigratie toe van chemici van IG Farben (dat de dodelijke gassen had geleverd die werden gebruikt bij massavernietigingen), wetenschappers die slaven in concentratiekampen hadden gebruikt om wapens te maken, en artsen die hadden deelgenomen aan afschuwelijke experimenten op Joden, Roma, communisten, homoseksuelen en andere krijgsgevangenen. Deze wetenschappers, die door een functionaris van het ministerie van Buitenlandse Zaken die tegen Paperclip was, werden omschreven als “Hitlers engelen des doods”, werden met open armen ontvangen in het land van de vrijheid. Ze kregen comfortabele accommodaties, een laboratorium met assistenten en de belofte van burgerschap als hun werk vruchten afwierp. Ze gingen door met het uitvoeren van onderzoek dat is gebruikt bij de productie van ballistische raketten, sarin-clusterbommen en de bewapening van de builenpest.

(GLADIO is geboren)
De CIA werkte ook samen met MI6 om geheime anticommunistische legers op te zetten in elk land in West-Europa. Onder het voorwendsel van een mogelijke invasie door het Rode Leger was het idee om netwerken van illegale achterblijvers te trainen en uit te rusten, die achter de vijandelijke linies zouden blijven als de Russen westwaarts zouden trekken. Ze zouden dus worden geactiveerd in het nieuw bezette gebied en worden belast met missies van exfiltratie, spionage, sabotage, propaganda, subversie en gevechten. De twee agentschappen werkten samen met de NAVO en de inlichtingendiensten van veel West-Europese landen om deze enorme sub-rosa-organisatie op te bouwen, talloze wapen- en munitieopslagplaatsen te vestigen en hun soldaten van de schaduwen uit te rusten met alles wat ze nodig hadden. Om dit te doen, rekruteerden ze nazi’s, fascisten, collaborateurs en andere anticommunistische leden van extreemrechts. De aantallen variëren per land, maar ze worden geschat tussen enkele tientallen en enkele honderden, of zelfs enkele duizenden, per land. Volgens een verslag van het televisieprogramma Terug naar bronnenEr waren 50 stay-behind-netwerkeenheden in Noorwegen, 150 in Duitsland, meer dan 600 in Italië en 3.000 in Frankrijk.

Deze getrainde militanten zouden later worden gemobiliseerd om terroristische aanslagen te plegen of te coördineren tegen de burgerbevolking, die vervolgens aan de communisten werden toegeschreven om ‘wet en orde’-acties te rechtvaardigen. Volgens de officiële cijfers in Italië, waar deze strategie van spanning bijzonder intens was, waren er tussen 1969 en 1987 14.591 politiek gemotiveerde geweldsdaden, waarbij 491 mensen omkwamen en 1.181 gewond raakten. Vincenzo Vinciguerra, een lid van de extreemrechtse groep Ordine Nuovo en de dader van de bomaanslag bij Peteano in 1972, legde uit dat de fascistische “Avanguardia Nazionale, zoals Ordine Nuovo, werden gemobiliseerd voor de strijd als onderdeel van een anticommunistische strategie die niet voortkwam uit organisaties die afweken van de machtsinstellingen, maar uit de staat zelf, en specifiek uit de reikwijdte van de betrekkingen van de staat binnen de Atlantische Alliantie.”

Een Italiaanse parlementaire commissie die een onderzoek uitvoerde naar de achterblijvende legers in Italië, kwam in 2000 tot de volgende conclusie: “Die bloedbaden, die bommen, die militaire acties waren georganiseerd, gepromoot of gesteund door mannen binnen de Italiaanse staatsinstellingen en, zoals recentelijk is ontdekt, door mannen die banden hadden met de structuren van de Amerikaanse inlichtingendienst.”

(…)

De staat was ook betrokken bij het toezicht op rattenlijnen die fascisten uit Europa exfiltreerden en hen in staat stelden zich te vestigen in veilige havens over de hele wereld, in ruil voor het opknappen van het vuile werk. De zaak van Klaus Barbie is er maar één uit duizenden, maar spreekt boekdelen over de interne werking van dit proces. In Frankrijk bekend als ‘de slager van Lyon’, was hij daar twee jaar lang hoofd van het Gestapo-kantoor, inclusief de tijd dat Himmler het bevel gaf om minstens 22.000 Joden uit Frankrijk te deporteren.

Deze specialist in ‘verbeterde ondervragingstactieken’, bekend van het martelen tot de dood van de coördinator van het Franse verzet, Jean Moulin, organiseerde de eerste razzia van de Algemene Unie van Joden in Frankrijk in februari 1943 en de massamoord op 41 Joodse vluchtelingenkinderen in Izieu in april 1944. Voordat hij in Lyon aankwam, had hij wrede doodseskaders geleid, die volgens Alexander Cockburn en Jeffrey St. Clair meer dan een miljoen mensen aan het oostfront hadden gedood. Maar na de oorlog werkte de man die deze auteurs beschrijven als derde op de lijst van meest gezochte SS-criminelen voor het Counter Intelligence Corps (CIC) van het Amerikaanse leger. Hij werd ingehuurd om te helpen bij het opbouwen van de achterblijflegers door andere nazi’s te rekruteren en om Franse inlichtingendiensten te bespioneren in de door Frankrijk en Amerika gecontroleerde gebieden in Duitsland.

Toen Frankrijk hoorde wat er gebeurde en eiste dat Barbie werd uitgeleverd, weigerde John McCloy, de Amerikaanse Hoge Commissaris van Duitsland, door te beweren dat de beschuldigingen gebaseerd waren op geruchten. Toch bleek het uiteindelijk te duur, symbolisch gezien, om een ​​slager als Barbie in Europa te houden, dus werd hij in 1951 naar Latijns-Amerika gestuurd, waar hij zijn illustere carrière kon voortzetten. Hij vestigde zich in Bolivia en werkte voor de veiligheidsdiensten van de militaire dictatuur van generaal René Barrientos en voor het ministerie van Binnenlandse Zaken en de anti-opstandsafdeling van het Boliviaanse leger onder de dictatuur van Hugo Banzer, voordat hij actief deelnam aan de cocaïnecoup in 1980 en directeur werd van de veiligheidsdiensten onder generaal Meza.

Gedurende zijn hele carrière onderhield hij nauwe banden met zijn redders in de Amerikaanse National Security State, en speelde hij een centrale rol in Operatie Condor, het contra-insurgencyproject dat Latijns-Amerikaanse dictaturen samenbracht, met de steun van de Verenigde Staten, om elke poging tot egalitaire opstanden van onderaf met geweld te onderdrukken. Hij hielp ook bij de ontwikkeling van het drugsimperium in Bolivia, inclusief het organiseren van bendes van narco-huurlingen die hij De broers van de doodwiens uniformen leken op die van de SS. Hij reisde vrij rond in de jaren 60 en 70, bezocht de VS minstens zeven keer en speelde hoogstwaarschijnlijk een rol in de klopjacht die de Agency organiseerde om Ernesto “Che” Guevara te vermoorden.

Hetzelfde basispatroon van het integreren van fascisten in de wereldwijde oorlog tegen het communisme is gemakkelijk te herkennen in Japan, waarvan het regeringssysteem vóór en tijdens de oorlog door Herbert P. Bix is ​​beschreven als “keizerlijk systeemfascisme”. Tessa Morris-Suzuki heeft overtuigend de continuïteit van inlichtingendiensten aangetoond door gedetailleerd te beschrijven hoe de Amerikaanse National Security State toezicht hield op en leiding gaf aan de KATO-organisatie. Dit particuliere inlichtingennetwerk, dat erg op de Gehlen-organisatie leek, was gevuld met voormalige leidende leden van het leger en de inlichtingendiensten, waaronder de chef van de inlichtingendienst van het keizerlijke leger (Arisue Seizō), die een diepe bewondering voor Mussolini deelde met zijn Amerikaanse contactpersoon (Charles Willoughby).

De Amerikaanse bezettingsmachten cultiveerden ook nauwe relaties met hoge functionarissen in de Japanse burgerinlichtingendienst tijdens de oorlog (met name Ogata Taketora). Deze opmerkelijke continuïteit tussen het vooroorlogse en het naoorlogse Japan heeft Morris-Suzuki en andere geleerden ertoe aangezet om de Japanse geschiedenis in kaart te brengen in termen van een Transwar-regimewat betekent dat het van voor tot na de oorlog doorging. Dit concept stelt ons ook in staat om te begrijpen wat er bovengronds gebeurde in het rijk van de zichtbare regering. Om het kort te houden, volstaat het om het opmerkelijke geval te citeren van de man die bekend staat als de “Duivel van Shōwa” vanwege zijn wrede heerschappij over Manchukuo (de Japanse kolonie in Noordoost-China): Nobusuke Kishi.

Kishi, een groot bewonderaar van nazi-Duitsland, werd in 1941 door premier Hideki Tojo benoemd tot minister van munitie om Japan voor te bereiden op een totale oorlog tegen de VS, en hij was degene die de officiële oorlogsverklaring aan Amerika ondertekende. Nadat hij in de naoorlogse periode een korte gevangenisstraf had uitgezeten als oorlogsmisdadiger, werd hij gerehabiliteerd door de CIA, samen met zijn celgenoot, de spil van de georganiseerde misdaad Yoshio Kodama. Kishi nam met de steun en genereuze financiële steun van zijn begeleiders de Liberale Partij over, maakte er een rechtse club van voormalige leiders van het keizerlijke Japan van en klom op tot premier. “Het (CIA) geld stroomde minstens vijftien jaar, onder vier Amerikaanse presidenten,” schrijft Tim Wiener, “en het hielp om de eenpartijstaat in Japan te consolideren voor de rest van de Koude Oorlog.”

De nationale veiligheidsdiensten van de VS hebben ook een wereldwijd educatief netwerk opgezet om pro-kapitalistische strijders op te leiden – soms onder leiding van ervaren nazi’s en fascisten – in de beproefde technieken van onderdrukking, marteling en destabilisatie, maar ook in propaganda en psychologische oorlogsvoering.

De beroemde School of the Americas werd in 1946 opgericht met het expliciete doel om een ​​nieuwe generatie anticommunistische strijders wereldwijd op te leiden. Volgens sommigen heeft deze school de eer om het grootste aantal dictators in de wereldgeschiedenis te hebben opgeleid. Hoe het ook zij, het is onderdeel van een veel groter institutioneel netwerk.

(…)

Via https://www.greanvillepost.com/2024/09/09/the-us-did-not-defeat-fascism-in-wwii-it-discretely-internationalized-it-2/