Waarom sluiten jongeren zich aan bij bendes en blijven ze daarin? – Trinidad Tribune

De invloed ontmaskeren: bendecultuur in Trinidad en Tobago

Tobago registreerde op 21 augustus zijn 20e moord in Calder Hall. Het aantal moorden in Tobago staat nu op 23. De politie heeft verschillende van deze moorden in verband gebracht met bendeactiviteiten. – Foto met dank aan Visual Styles

BENDE-activiteiten in Trinidad en Tobago zorgen er elk jaar voor dat het aantal moorden recordhoogtes bereikt.

Voor sommigen bepalen bendes waar ze naartoe gaan en wat ze dragen.

De bendecultuur heeft zijn intrede gedaan in de muziek waar jongeren naar luisteren.

Ondertussen leven we allemaal in angst dat wij het volgende slachtoffer van bendeactiviteiten worden.

In deze Newsday-serie onderzoeken we de cultuur achter bendes en wat we kunnen doen om onze jeugd en ons land te redden.

Wat trekt onze jeugd aan tot het bendeleven? Hoe ver reikt het bereik ervan, zowel achter de tralies als daarbuiten?

En wat doen de autoriteiten, scholen, psychologen en religieuze leiders om bendes en hun invloed op onze jongeren te bestrijden?

TAL VAN FACTOREN spelen een rol bij de reden waarom mensen zich bij bendes aansluiten en erin blijven. Deze factoren gaan echter verder dan maatschappelijke problemen zoals armoede en achtergestelde gemeenschappen.

Psycholoog en pedagoog Dr. Margaret Nakhid-Chatoor zei dat het belangrijk is om bendes te bekijken vanuit een biopsychosociaal model, dat kijkt naar de onderlinge verbanden tussen biologie, psychologie en sociaal-omgevingsfactoren.

Ze zei dat biologische factoren vaak over het hoofd worden gezien, maar dat er verschillende mogelijke neurologische factoren zijn die leerproblemen kunnen veroorzaken, waardoor kinderen het op school slecht doen.

Ze zei dat er vaak niemand was die hun uitdagingen aanpakte of zelfs maar probeerde, maar dat ze toch voortdurend door het onderwijssysteem werden bevorderd. Omdat ze niet leerden en geen toekomst of kansen zagen in het naar school gaan, stopten ze met school.

“Veel jonge jongens, vooral die zakken voor de SEA (Secondary Entrance Assessment): waarom mogen ze door ons onderwijssysteem, worden ze niet geholpen, worden ze niet doorverwezen naar een specialist? Wat zijn hier de problemen?

“Helaas worden ze vanwege hun leeftijd door het systeem geduwd.

“Veel van deze jongeren verlaten de school en gaan aan de slag met eenvoudige baantjes”, benadrukte ze, maar ze willen dingen die ze niet kunnen betalen met het salaris van een eenvoudige baan.

“Ze kunnen zich bij bendes aansluiten of crimineel gedrag vertonen.

“Er is veel onderzoek gedaan naar het feit dat er een sterk verband bestaat tussen kinderen van 12 en 13 jaar die de school verlaten en van school in de gevangenis belanden vanwege het gebrek aan mogelijkheden in de samenleving om de situatie aan te pakken.”

Psycholoog en docent Dr. Margaret Nakhid-Chatoor. – Foto met dank aan Dr. Margaret Nakhid-Chatoor

Nakhid-Chatoor zei dat in sommige huizen onderwijs niet belangrijk was, dus het was moeilijk om het een prioriteit te maken voor het kind. De cyclus kon worden doorbroken door kinderen met moeilijkheden in het schoolsysteem te testen, te begrijpen wat hen dreef en ze een reden te geven om te leven.

Naast de biologische factoren speelden ook psychologische factoren een rol, zoals een gevoel van verbondenheid, ergens bij horen, gemeenschap en identiteit. Dit gold vooral voor degenen die zich geïsoleerd of losgekoppeld van hun familie voelden.

Er was ook de opwinding van het risicogedrag.

“De spanning van het zich bezighouden met dit gedrag, het hebben van een soort bad boy-imago, trekt sommige jongeren aan tot bendes. Dit gebeurt allemaal tijdens de ontwikkelingsfases van jongeren, wanneer die dingen hen aanspreken.”

Sociale factoren waren onder meer de behoefte aan bescherming, de overtuiging dat lidmaatschap van een bende hen zou beschermen tegen criminaliteit en geweld, familie, economische prikkels en leeftijdsgenoten.

“Peer pressure, de invloed van vrienden en peers, is een sterke motivator om lid te worden van een gang. Dus als hun sociale kring op het liming block gangleden bevat, voelen ze zich onder druk gezet om zich aan te passen.”

In het geval van een familielid kan het zo zijn dat een jongere persoon, als een ander familielid al bij een bende zit, zich naar die persoon wil imiteren. Hierdoor is het een acceptabele optie om lid te worden.

“En de bende kan financiële voordelen bieden via hun illegale activiteiten. Voor mensen die uit kansarme gezinnen komen, kan het heel moeilijk zijn om te zien dat hun broers en zussen verhongeren en hun moeder zich zorgen maakt, dus sluiten ze zich aan.”

Counselling psycholoog en gedragsdeskundige Kezia Guy noemde nog een aantal andere factoren die bijdragen aan het probleem, waaronder het ontsnappen aan een moeilijk thuis- of schoolleven.

“Dit is een grote die ik hier in Trinidad en Tobago veel zie. Een kind kan moeite hebben met school op academisch of sociaal gebied, en kan door deze problemen de bende aantrekkelijker en lonender vinden dan het leven op school.

“Ook thuis of in de gemeenschap kunnen ze verwaarlozing, mishandeling of getuige zijn van geweld – emotioneel, fysiek, mentaal of psychologisch misbruik – als het gaat om de ouder/kindrelatie. Dat speelt een grote rol in het feit dat onze kinderen in de bendes terechtkomen, omdat ze misschien willen ontsnappen of weg willen van die ruimte en de bendes lijken de beste optie te zijn.”

Volgens Guy speelden ook verwaarlozing door een of beide ouders, het ontbreken van liefde en emotionele steun van een primaire verzorger die niet bereid of in staat was om aan de emotionele behoeften van hun kinderen te voldoen en het ontbreken van een positief rolmodel een rol.

En getuige zijn van geweld, vooral thuis, kan ertoe leiden dat kinderen worstelen met het verlies van motivatie om mee te doen aan school en activiteiten, lage cijfers, zich negatief gedragen en riskant gedrag vertonen. Het kan ook leiden tot een laag zelfbeeld, wat bijdraagt ​​aan het waargenomen gevoel van status, macht en erbij horen dat bendes hen gaven.

Langetermijneffecten waren onder meer psychische problemen, het herhalen van het misbruik dat ze zagen of meemaakten, een lager gevoel van eigenwaarde en het gebruik van alcohol en andere drugs.

Ze voegde toe dat bendelidmaatschap leden een gevoel van macht, status, bescherming en controle kon geven – een gevoel dat hun mensen hen steunden zodat niemand hen iets kon aandoen. Die waargenomen macht en status, met andere bendeleden die hen geld gaven of de mogelijkheid om geld te verdienen, en een soort vrijheid, waren een grote motiverende factor om in een bende te zitten.

“Stel je voor dat je als 16- of 17-jarige macht, bescherming en controle hebt. Hoe zou je je dan voelen? Als Superman! Het is een soort high.”

Gevolg van de gevangenis

Guy werkte parttime als psycholoog voor UNICEF en werkte ook in het district St George East bij het ministerie van Onderwijs op middelbare scholen en basisscholen. Ook maakte hij deel uit van het districtsleiderschapsteam en de multidisciplinaire teamvergaderingen voor het district.

Counselling psycholoog en gedragsdeskundige Kezia Guy. – Foto met dank aan Kezia Guy

Ze werkte ook in het gevangenissysteem tijdens een jaarlange stage bij het Youth Transformation and Rehabilitation Centre (YTRC), de zwaarbewaakte gevangenis (MSP) en de vrouwengevangenis, waar ze individuele en groepstherapie gaf.

“In mijn werk bij het Ministerie van Onderwijs zie ik het beginpunt ervan. In mijn werk, in de forensische setting binnen YTRC en MSP, zag ik de nasleep van wat je op school zou hebben gezien. Het is echt triest, want het is een combinatie van factoren.

“De afgelopen drie jaar dat ik in het district werk, zijn ouders in de meeste gevallen van geweld en disciplinaire maatregelen niet gemotiveerd om met professionals samen te werken.

“Niet omdat ze niet gemotiveerd willen worden, maar omdat ze verschillende factoren hebben die hen overweldigd hebben. Of het nu trauma’s uit hun jeugd zijn, financiële problemen of huidige problemen die ze ervaren, het zorgt ervoor dat ze niet in staat zijn om hun kind volledig door het proces van therapie of zelfs gedragsverandering te dragen. Want om het gedrag van een kind te veranderen, moet een ouder de manier veranderen waarop hij of zij met zijn of haar kind omgaat.”

Ze zei dat de meesten, uit haar ervaring, berouw hadden nadat ze gevangen zaten, omdat ze het niet leuk vonden om in de gevangenis te zitten of gescheiden te zijn van de mensen van wie ze hielden. Sommigen vertoonden agressief gedrag, ongeduld, brutaalheid en beperkte empathie.

Sommigen keerden terug naar hun criminele bestaan, anderen niet.

Zie ook

Ze zag dat jongeren met een hogere recidivegraad teruggezet werden in de omgeving waar ze vandaan kwamen. Sommigen kwamen terug en ontdekten dat ze uit hun huizen waren gezet en niemand anders hadden dan de bendes om zich tot te wenden.

Hoe dan ook, de bendeleden moedigden hen aan om terug te keren.

“Van wat ik heb gezien, is het voor elke situatie anders. Ik zeg altijd dat de omgeving waarin we ze terugplaatsen de belangrijkste factor is. Ik hoop dat we voor die steun kunnen pleiten.”

Maar de bendeactiviteiten van jongeren hadden niet alleen gevolgen voor de kinderen zelf.

Guy zei dat familieleden zich vaak zorgen maakten en het niet eens waren met de beslissing van het kind om in een bende te gaan. Soms zeiden ze niets tegen het kind omdat ze er financieel beter van werden. En hetzelfde kon gezegd worden over de buurt, waar sommige leden in angst leefden, terwijl anderen blij waren.

“Bepaalde buurten plukken de vruchten van bendeleden, want waar de overheid faalt, vangen zij de lasten op door te betalen voor schoolboeken, schoenen of schoolgeld voor kinderen.

“Dit zijn dingen die worden geleverd door bendeleiders in bepaalde gemeenschappen. Ze zien een behoefte en geven wat er nodig is in de gemeenschap, wat het erg moeilijk maakt om die gemeenschap te infiltreren en een verandering teweeg te brengen in het proces van het vormen van bendes.”

Nakhid-Chatoor was het daarmee eens en zei dat de familieleden die de financiële bijdragen van de illegale activiteiten van de bende verwelkomden, het bendelid óf steunden óf de andere kant op keken.

Voor degenen die dat niet deden, zorgde het soms voor gespannen relaties met vertrouwensproblemen, conflicten en communicatieproblemen. Er was ook nog eens emotionele stress van angst, bezorgdheid en verdriet, wat tot mentale gezondheidsproblemen kon leiden, vooral voor moeders.

Wat is het antwoord?

Guy geloofde dat het probleem kon worden aangepakt door te beginnen bij de ouders of verzorgers in gebieden met een hoog criminaliteitscijfer.

Zij was van mening dat de overheid middelen moest vrijmaken om ouders therapie te bieden als dat nodig was, en dat er trainingen in opvoedingsvaardigheden moesten worden aangeboden aan degenen die niet zo betrokken zijn bij het leven van hun kinderen als van hen verwacht werd. Ook moest de interventie verplicht worden gesteld en moesten ouders vrijaf krijgen voor de training.

Nakhid-Chatoor geloofde dat vroege interventie nodig was. Ze zei dat oplettende leraren al vanaf de basisschool konden zien dat er iets mis was met een kind, dus leraren en directeuren die om hun leerlingen gaven en wilden dat hun leven zou verbeteren, waren noodzakelijk.

Bovendien zei ze dat mensen in depressieve gemeenschappen waarschijnlijk niet naar buiten zouden gaan om overheidsdiensten te gebruiken. Dus de overheid, bedrijven, organisaties en individuen zouden naar de gemeenschappen moeten gaan om diensten aan te bieden zoals mentorprogramma’s en therapiesessies, om die mensen te laten weten dat iemand om hen geeft.

Ze zei dat de gevangenis niet alleen een plek van opsluiting zou moeten zijn, maar ook een plek van revalidatie, vooral voor jongeren. Ze zouden opgeleid moeten worden, geholpen moeten worden om een ​​gevoel van zingeving te ontwikkelen en levensvaardigheden en een ondersteunende omgeving moeten krijgen.

Ze zei dat ze, als ze uit de gevangenis kwamen, mogelijk te maken zouden krijgen met discriminatie, en het stigma tegen voormalige bendeleden of voormalige gevangenen maakte het moeilijk voor hen om te re-integreren in de maatschappij. Een dergelijke behandeling zou mensen terug kunnen duwen in de bendes, waar ze zich geaccepteerd en gewaardeerd voelden en waar dingen vertrouwd waren.

“Welke systemen zijn er om jongeren te ondersteunen die gevangen hebben gezeten en nu zijn vrijgelaten? Welke gemeenschapsprogramma’s worden ontwikkeld om hen te helpen bij de terugkeer in de maatschappij?

“Een van de belangrijkste redenen voor het recidivecijfer is het ontbreken of de tekortkomingen van dergelijke programma’s.”

Ze zei dat er gemeenschappen nodig zijn voor voormalige bendeleden, waar ze een veilige leeromgeving hebben, mentorprogramma’s met positieve rolmodellen en de juiste begeleiding om hun uitdagingen het hoofd te bieden.

“Mensen willen een snelle oplossing. Ze blijven geld pompen in de strijd tegen criminaliteit zonder naar de grondoorzaken te kijken, zonder naar de symptomen te kijken. En de grondoorzaken komen wanneer jongeren denken dat ze geen andere opties hebben dan zich bij een bende aan te sluiten. Je moet ze alternatieven bieden, andere manieren om naar hun leven te kijken en hun situatie opnieuw te bekijken.

“Daarom denk ik dat onderwijs zo belangrijk is. Soms hebben ouders niet zo’n visie voor hun kinderen. Ze leven van salarisstrookje naar salarisstrookje. Sommigen van hen zijn analfabeet. Het moeten de scholen zijn die een lichtpuntje aan het einde van de tunnel bieden.”