De stille doodsstrijd: een decennium van Oeigoerse genocide

Door Abdulhakim Idris

Sinds de bezetting van Oost-Turkestan door communistisch China in 1949, zijn er systematische beleidsmaatregelen van gedwongen assimilatie en repressie opgelegd aan moslim-Oeigoeren en andere Turkse volkeren. De rechten van Oeigoeren, Kazachen, Kirgiezen en andere Turkse moslims zijn voortdurend geschonden, hun democratische vrijheden zijn afgenomen en hun religieuze praktijken zijn onderdrukt.

In de loop der jaren is deze onderdrukking alleen maar toegenomen, wat vanaf 2014 culmineerde in genocide. Het Belt and Road Initiative (BRI) van de Chinese Communistische Partij (CCP), gericht op het uitbreiden van haar economische hegemonie, is een primaire rechtvaardiging geweest voor de uitroeiing van moslim-Oeigoeren in Oost-Turkestan. Oost-Turkestan, dat dient als een cruciaal doorvoerknooppunt voor de economische corridors van de BRI van China naar Centraal-Azië, het Midden-Oosten en Europa, is onderworpen aan systematische assimilatie en genocide als onderdeel van het plan van de CCP om de regio volledig te ‘siniseren’ en de aanwezigheid van de Oeigoeren te elimineren. Onder dit beleid werden interneringskampen gebouwd, waar Oeigoeren massaal werden opgesloten. Onder verschillende voorwendselen heeft de Chinese regering miljoenen moslim-Oeigoeren en andere Turkse volkeren in deze kampen vastgehouden, waardoor ze gedwongen werden afstand te doen van hun geloof en culturele identiteit, terwijl ze werden onderworpen aan intense politieke indoctrinatie.

Rapporten van internationale media en getuigenissen van overlevenden hebben wijdverbreide manipulatie, marteling, seksueel misbruik en andere vormen van uitbuiting gedocumenteerd die zijn ontworpen om de gevangenen fysiek en mentaal te breken. Chinese autoriteiten hebben ook gedwongen geboortebeperkingsmaatregelen en sterilisatie op Oeigoerse vrouwen geïmplementeerd om de bevolkingsgroei te beteugelen. Veel Oeigoerse jongeren zijn gedwongen overgebracht naar Chinese provincies voor slavenarbeid in fabrieken. Bovendien heeft de CCP geprobeerd de islam uit het leven van Oeigoeren te wissen door alle islamitische praktijken te criminaliseren en deze te gebruiken als voorwendsel om Oeigoeren vast te houden.

Nu we 2024 naderen, is het tien jaar geleden dat de Chinese overheid in 2014 officieel haar genocidebeleid tegen de Oeigoeren begon. In deze tien jaar hebben de Oeigoeren te maken gehad met enkele van de ernstigste mensenrechtenschendingen sinds de Tweede Wereldoorlog, waaronder de gevangenneming van miljoenen, gedwongen scheiding van families, sterilisatie, gedwongen huwelijken, gedwongen arbeid, beperkingen op de Oeigoerse taal en cultuur, criminalisering van religieuze praktijken en de vernietiging van traditionele Oeigoerse huizen, moskeeën en begraafplaatsen. Dit artikel biedt een kort overzicht van de verschillende aspecten van de Oeigoerse genocide in het afgelopen decennium.

Het ontstaan ​​van genocide

De zaden van de Oeigoerse genocide werden al lang voor 2014 gezaaid. De bezetting van Oost-Turkestan door de CCP in 1949 markeerde het begin van een meedogenloze campagne om de cultuur, religie en identiteit van de Oeigoeren te onderdrukken. Oost-Turkestan, omgedoopt tot Xinjiang, wat ‘nieuwe grens’ betekent, werd een brandpunt van China’s expansionistische beleid. De situatie verslechterde in 2014 met de lancering van de ‘Strike Hard’-campagne, die leidde tot de oprichting van interneringskampen, dwangarbeid en andere vormen van vervolging.

Interneringskampen: het epicentrum van wreedheid

De bouw van deze kampen bereikte een hoogtepunt in 2017, toen miljoenen Oeigoeren en andere Turkse mensen onder verschillende voorwendselen werden vastgehouden. Omringd door hoge muren, wachttorens en bewapende bewakers lijken deze kampen meer op gevangenissen dan op onderwijsinstellingen. Getuigenissen van overlevenden onthullen een afschuwelijke realiteit. Hoewel de Chinese overheid het bestaan ​​van deze kampen heeft toegegeven, heeft ze het aantal gevangenen niet bekendgemaakt. In augustus 2018 verklaarde het VN-comité voor de uitbanning van rassendiscriminatie echter dat het geloofwaardige informatie had waaruit bleek dat er meer dan een miljoen Oeigoeren in deze kampen werden vastgehouden. Overlevenden zoals Gulbahar Haitiwaji hebben verteld hoe gevangenen die betrapt werden op het spreken van Oeigoers, werden gestraft door tot wel 72 uur opgesloten te zitten in “tijgerstoelen”. Een andere overlevende, Qelbinur Sidik, was getuige van massaverkrachtingen en gedwongen injecties die de menstruatiecyclus onderbraken. Tursunay Ziyawudun, die sprak op de International Religious Freedom Summit, beschreef hoe ze in constante angst leefde en zei: “De lucht was altijd gevuld met geschreeuw en gehuil; we vreesden dat wij de volgende keer aan de beurt zouden zijn.” Ziyawudun en andere Oeigoerse vrouwen werden systematisch seksueel misbruikt door kampbewakers. Ze herinnert zich levendig: “Eens verkrachtten drie Han-politieagenten, onder toezicht van een man in een pak en een masker, mij en een andere jonge vrouw. Zulke wreedheden waren wijdverbreid; vrouwen keerden soms bijna dood terug of kwamen helemaal niet meer terug.” Een ander voorbeeld is Miyessar Muhedamu, een Oeigoerse vrouw die in maart 2017 werd vastgehouden omdat ze in haar jeugd Arabisch had gestudeerd in Egypte. Haar man, Sadirzhan Ayupov, en hun drie kinderen hebben haar sindsdien niet meer gezien.

Gedwongen arbeid: slavernij van moslim-Oeigoeren

Dwangarbeid is een andere pijler van de Oeigoerse genocide. Onder het mom van het verplaatsen van “overtollige arbeid” hebben de Chinese autoriteiten een uitgebreid systeem van dwangarbeid opgezet door Oeigoerse jongeren over te plaatsen naar Chinese provincies. In 2020 werden meer dan 80.000 Oeigoeren gedwongen naar fabrieken in heel China gebracht, waar ze te maken kregen met dreiging van detentie, buitensporige werkuren en constante bewaking. De producten die via Oeigoerse dwangarbeid worden gemaakt, variëren van elektronica tot textiel, waarbij talloze wereldwijde merken betrokken zijn. Dit systeem strekt zich zelfs uit tot de mijnbouwsector, waar Oeigoeren gedwongen worden om onder erbarmelijke omstandigheden te werken. Een rapport van de in de VS gevestigde denktank C4ADS onthulde dat grote Amerikaanse bedrijven indirect goud betrekken dat verband houdt met dwangarbeid uit mijnen in Oost-Turkestan. Door Oeigoerse arbeid uit te buiten om hun economische ambities te voeden, hebben de Chinese autoriteiten genocide veranderd in een winstgevende onderneming.

Oogst van zogenaamde “Halal”-organen

Een van de meest huiveringwekkende aspecten van de Oeigoerse genocide is gedwongen orgaanroof. Rapporten sinds 2000 hebben door de staat goedgekeurde orgaanverwerving van gevangenen in China gedocumenteerd. Met de oprichting van interneringskampen zijn Oeigoeren de belangrijkste bron van organen geworden. Gulbahar Jelil, die 16 maanden in een detentiecentrum in Urumqi doorbracht, meldde dat alle gevangenen algemene medische onderzoeken ondergingen. Het detentiecentrum had een groot ziekenhuis waar gevangenen wekelijks werden getest. Veel vrouwen keerden nooit terug nadat ze uit hun cellen waren gehaald. Andere overlevenden, waaronder Mihrigul Tursun, Zumrat Dawut en Omir Bekali, hebben soortgelijke incidenten gemeld.

De lichamen van overleden Oeigoeren worden niet teruggegeven aan hun families, maar worden begraven onder politietoezicht. Er zijn speciale luchthavencorridors geopend in gebieden als Kashgar om orgaantransfer te vergemakkelijken. Enver Tohti, een voormalig chirurg uit Oost-Turkestan, vertelde dat hij de opdracht kreeg om

organen van een levende gevangene. Getuigenissen van overlevenden onthullen dat gevangenen worden onderworpen aan gedwongen medische tests, waaronder bloedtesten en echo’s, om hun geschiktheid voor orgaanoogst te beoordelen. Om deze duistere handel te vergemakkelijken, heeft de Chinese overheid ‘s werelds grootste DNA-database gecreëerd door DNA te verzamelen van miljoenen Oeigoeren.

De Chinese Communistische Partij richt zich op rijke moslimgemeenschappen voor organen die zijn geoogst van Oeigoerse moslims. Onderzoeken door de in Korea gevestigde omroep Chosen 7 onthulden dat veel mensen uit Saoedi-Arabië “halal-organen” van Oeigoerse moslims willen. Het onderzoek van de zender naar orgaantoerisme toonde mensen uit Saoedi-Arabië die in een ziekenhuis in Tianjin, China, wachten op “halal-organen”. China verkoopt “halal-organen” die zijn geoogst van moslim-Oeigoeren aan rijke islamitische landen, en sommige ziekenhuizen hebben gebedsruimtes gebouwd en zelfs halal-maaltijdmenu’s bereid.

Gedwongen uitroeiing van Oeigoerse generaties door geboortebeperking

Chinese autoriteiten hebben een bruut geboortebeperkingsbeleid ingevoerd om de groei van de Oeigoerse bevolking in te dammen. Oeigoerse vrouwen worden gedwongen gesteriliseerd, krijgen spiraaltjes en worden abortussen uitgevoerd, terwijl Oeigoerse mannen in de vruchtbare leeftijd het doelwit zijn van gevangenisstraf. In Oost-Turkestan bereikte het gebruik van spiraaltjes 80% in 2018, vergeleken met een gemiddelde van 1,8% in China. De geboortecijfers in gebieden met een Oeigoerse meerderheid daalden alleen al in 2018 met 84%. De verhalen van overlevenden zoals Qelbinur Sidik en Tursunay Ziyawudun onthullen de brute omvang van dit beleid. Sidik werd gedwongen deel te nemen aan de sterilisatie van Oeigoerse vrouwen, terwijl Ziyawudun beschreef hoe onbekende drugs werden geïnjecteerd in vrouwelijke gevangenen, waardoor hun menstruatiecyclus werd gestopt. De acties van de Chinese overheid vormen een duidelijke schending van het Verdrag inzake de voorkoming en bestraffing van de misdaad van genocide uit 1948.

Uitwissen van religieuze en nationale identiteiten van Oeigoerse kinderen op kostscholen

Chinese autoriteiten hebben ook Oeigoerse kinderen als doelwit gekozen, waarvan de ouders vastzitten in interneringskampen. Deze kinderen worden naar door de staat gerunde kostscholen en weeshuizen gestuurd, waar het doel is om ze te assimileren in de Chinese cultuur, waarbij hun taal, religie en identiteit worden uitgewist. De omgeving in deze instellingen is hiërarchisch en hard, waarbij kinderen worden blootgesteld aan geestelijk en fysiek misbruik.

Getuigenissen van kinderen die uit deze scholen zijn ontsnapt, onthullen de omvang van de wreedheid. Lutfullah Kuchar, die in 2019 in Turkije aankwam, vertelde hoe leraren hen vaak sloegen en hen dwongen tot stressvolle posities. Het Chinese regime wil Oeigoerse kinderen opvoeden als loyale soldaten van de communistische partij, waarbij hun culturele en religieuze erfgoed wordt uitgewist.

China’s oorlog tegen de islam

China’s oorlog tegen de islam is een van de meest barbaarse aspecten van de genocide op de Oeigoeren. De autoriteiten hebben religieus onderwijs verboden, religieuze geleerden vervolgd, Korans verbrand, moskeeën gesloopt en islamitische gebruiken gecriminaliseerd. De straten van Oost-Turkestan staan ​​vol met symbolen van onderdrukking, met moskeeën die zijn veranderd in toeristische attracties of volledig zijn verwoest. De vervolging van moslims in Oost-Turkestan is een duister hoofdstuk in de moderne geschiedenis geworden, dat de volledige minachting van de CCP voor mensenrechten blootlegt.

De vernietiging van cultureel erfgoed

De vernietiging van cultureel erfgoed is een belangrijk onderdeel van de Oeigoerse genocide. Chinese autoriteiten hebben moskeeën, begraafplaatsen en bedevaartsoorden vernietigd, waardoor sporen van de Oeigoerse geschiedenis en cultuur zijn uitgewist. Naar schatting is een op de drie moskeeën in Xinjiang vernietigd, vooral sinds 2017, volgens een rapport van het Australian Strategic Policy Institute (ASPI). Het Chinese communistische bestuur heeft ook heilige plaatsen als de Kargılık Grand Mosque en de Sultanim Cemetery in Hotan tot doelwit gemaakt. De vernietiging van deze plaatsen is onderdeel van een bredere poging om de Oeigoerse gemeenschappen te verspreiden en de culturele overdracht te verstoren. De Chinese overheid rechtvaardigt deze acties als stedelijke ontwikkeling, maar de echte bedoeling is om de Oeigoerse identiteit en geschiedenis uit te wissen.

Concluderend moet worden gesteld dat de Oeigoerse genocide een van de meest verschrikkelijke mensenrechtenschendingen van de 21e eeuw is. De systematische campagne van vervolging, assimilatie en genocide van de Chinese overheid heeft het Oeigoerse volk veel leed bezorgd. De internationale gemeenschap moet dringend actie ondernemen om deze wreedheid te stoppen en de daders ter verantwoording te roepen. De verhalen van overlevenden als Miyessar Muhedamu, Gulbahar Haitiwaji en Qelbinur Sidik zijn een harde herinnering aan de verschrikkingen waarmee Oeigoeren worden geconfronteerd. Het is onze gemeenschappelijke verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat hun pijn niet wordt vergeten en dat er gerechtigheid wordt gedaan.

Bron: Turkistan Times