Hoe Nancy Herrera strijdt voor maatschappelijke betrokkenheid onder immigranten

Nancy Herrera is de Arizona State Program Director voor Poder Latinx. Ze gebruikt haar verhaal over haar komst naar de VS zonder papieren om anderen te inspireren om burgerschapsstatus of stemrecht in de VS te verkrijgen.

Nancy Herrera zit aan haar bureau waar twee ingelijste foto’s van haar drie zonen en ouders haar aankijken. Een poster van Frida Kahlo die rookt — een van de vele van de Mexicaanse schilder in haar kantoor — staat achter haar.

Deze gezichten betekenen iets voor haar. Ze symboliseren de kracht die ze uitstraalt terwijl ze als staatsdirecteur van Poder Latinx verandering nastreeft voor de Latino- en immigrantengemeenschappen in Arizona. Deze landelijke organisatie heeft als doel de politieke macht van Latino’s in het hele land te vergroten door economische, immigranten- en milieukwesties aan te kaarten.

“Ondanks talloze persoonlijke en fysieke uitdagingen, hield Frida vol en transformeerde haar pijn in krachtige kunst,” zei Herrera via een e-mail. “Ondanks mijn eigen immigratie-uitdagingen, heb ik volgehouden en een passie gevonden voor politiek en gemeenschapsbehartiging.”

Herrera gebruikt haar eigen verhaal om haar gemeenschap — immigranten en latino’s — te helpen een beter leven voor zichzelf te bereiken. Ze doet dit door ongedocumenteerde immigranten te helpen met het naturalisatieproces, of door latino’s aan te moedigen om deel te nemen aan en politieke macht te hebben op lokaal en nationaal niveau.

Op 3-jarige leeftijd migreerde haar familie van Mexico naar Californië. Ze wilden betere kansen voor Herrera en haar drie zussen, maar nadat ze het grootste deel van haar leven in de VS had gewoond, werden haar ouders vastgehouden en een jaar later Herrera ook.

De ervaring om van huis gescheiden te zijn, was een van de grootste uitdagingen in Herrera’s leven, maar ze kwam er sterker en succesvoller uit en was dichter bij haar cultuur en volk.

“Ik ben een Mexicaanse uit Cuernavaca, Morelos, en ik leef de Amerikaanse droom van mijn ouders”, zei Herrera.

Ongedocumenteerd en bang

Zoals veel kinderen zonder papieren realiseerde Herrera zich pas hoe groot haar status was toen ze erdoor beperkt werd op school.

Hands Across the Border, een internationaal uitwisselingsprogramma dat de kloof tussen Amerikaanse en Mexicaanse families wilde overbruggen, bereikte Herrera’s school in Phoenix. Het programma bestond uit leerlingen die een week lang naar school over de grens gingen. Het was iets dat Herrera’s leraar haar persoonlijk had uitgekozen om aan deel te nemen, maar zodra ze het idee aan haar ouders presenteerde, werd ze weggestuurd.

“Als ze naar Mexico gaat, kan ze dan terugkomen?” Dat was de vraag die Herrera’s ouders aan het kantoor van de directeur stelden. De directeur, die zich niet bewust was van de situatie van het gezin, vertelde hen dat ze alleen een geboorteakte nodig had om deel te nemen — een Amerikaanse geboorteakte.

Thuis herinnert Herrera zich dat ze in de war was. Ze had een geboorteakte, maar volgens haar vader had ze geen papieren.

“‘Je bent hier niet legaal. Je hebt geen papieren om hier te zijn,'” herinnerde Herrera zich dat haar vader haar vertelde. “En ik was zo in de war, en op zo’n jonge leeftijd, ik denk niet dat we het kunnen begrijpen. Ik kende alleen de Verenigde Staten. Hier ben ik opgegroeid.”

“Het veranderde mijn wereld compleet”, en net als zoveel mensen zonder papieren die in de VS wonen, kreeg ze een nieuwe angst die haar ervan weerhield om de realiteit van haar situatie te bespreken met anderen buiten haar familie.

Ze vermeed het jarenlang om iemand over haar status te vertellen. Een week voordat ze met haar huidige man trouwde, sprak ze haar waarheid.

“Ik groeide op in de schaduw, sprak niet over mijn realiteit, kon niet echt zeggen wie ik was,” zei Herrera. “Ik moest altijd deze tweede persona zijn, deze tweede Herrera, die opgroeide in Californië en niet kon reizen omdat haar ouders extreem streng waren en haar niet lieten vertrekken.”

De angst om gedeporteerd te worden was één ding, maar de angst voor afwijzing, vooral van een levenspartner, was veel slopender. Herrera wilde niet dat hij zou denken dat ze trouwde voor een legale weg. Toen ze eindelijk haar waarheid sprak, steunde haar man haar en nam haar angst weg.

Maar de dreiging van deportatie hing nog steeds zwaar op de loer en op een ochtend in 2008 ervoeren zij en haar familie de scheiding die zoveel immigrantenfamilies in de VS doormaken.

Gedwongen scheiding van haar ouders en echtgenoot

Toen Herrera een tiener was, dachten zij en haar familie dat ze op de legale weg zaten om met toestemming in het land te kunnen blijven.

Haar ouders werkten, betaalden een huis af en hadden onlangs werkvergunningen verkregen met de hulp van een notaris. De persoon die hen hielp bij het indienen van hun aanvragen, markeerde Herrera en haar ouders echter ten onrechte als asielzoekers, waar ze niet voor in aanmerking kwamen. Tijdens hun rechtszaak kregen ze de deportatiestatus. Haar familie bleef langer in de VS totdat agenten in 2008 bij hun huis verschenen.

Op een ochtend dat jaar, toen Herrera begin 20 was, klopten drie agenten aan bij hun familiehuis in Phoenix, forceerden hun weg naar binnen en verzuimden een huiszoekingsbevel te overleggen, ondanks dat ze beweerden dat ze dat wel hadden gedaan, aldus Herrera. Ze arresteerden haar ouders en zeiden dat ze hun uitzettingsbevel hadden overschreden.

“Ze boeiden ze als criminelen en namen ze mee in de auto,” herinnerde Herrera zich die ochtend met tranen in haar ogen, toen zij en haar broers en zussen moesten toekijken hoe haar ouders werden meegenomen.

Ze herinnerde zich dat ze haar ouders vertelde dat zij en haar zussen een advocaat zouden zoeken en de zaken zouden regelen, maar het was moeilijk om haar moeder, de steunpilaar van haar familie, in tranen uit elkaar te zien vallen. Herrera kon haar ouders 24 uur lang niet zien of spreken. Tegen de tijd dat ze weer met haar moeder sprak, was ze terug in Mexico. “Je bent 6 jaar oud en je weet gewoon niet wat er aan de hand is. En de volgende dag zijn je ouders gewoon verdwenen en ben je een beetje getraumatiseerd,” zei Alondra Espinoza, de jongste die werd opgevoed door haar oudere zussen die die ouderlijke rol op zich namen.

Een jaar later reisde Herrera naar de grensstad Juarez, tegenover El Paso, Texas, om haar aanvraag voor permanente verblijfsvergunning te verwerken. Ze was van plan om haar aanvraag voor een green card in te dienen als echtgenote van een Amerikaans staatsburger, waarvoor ze volgens de immigratiewet volledig in aanmerking kwam.

Ze kende het risico: de kans was 50/50 dat ze niet meer naar huis zou gaan, en ze besloot haar kinderen mee te nemen.

“Ik had zoveel ambities en doelen die ik wilde bereiken… een status hebben was de enige manier waarop ik dat kon doen,” zei Herrera.

Haar status werd als ‘in behandeling’ verklaard en haar werd de toegang tot de VS ontzegd. Ze zat drieënhalf jaar vast in Cuernavaca met haar driejarige en vijf maanden oude kind.

De eerste paar maanden belde ze voortdurend met de United States Citizenship and Immigration Services, maar ze kreeg altijd een apparaat aan de lijn dat haar status als ‘in behandeling’ aangaf.

Door de ervaring om terug te zijn in haar thuisland kon ze zich verbinden met haar eigen cultuur en besefte ze welk risico haar ouders namen door naar de VS te verhuizen. Ze ziet het nu als een vermomde zegen, ondanks alle moeilijkheden die de verhuizing met zich meebracht.

Op een dag stelde haar vader voor dat ze zou bellen en haar status opnieuw zou checken. Ze aarzelde om dat te doen, maar werd aangenaam verrast. “Diezelfde dag belde ik mijn man en ging ik mijn vliegticket kopen. Ik heb er geen moment over nagedacht. Ik was weg, ik was terug in de VS,” zei Herrera.

Haar ervaring gebruiken om anderen te helpen

Bij haar terugkeer wist ze dat ze zich moest toeleggen op “mijn immigrantengemeenschap, mijn Latino-gemeenschap, de meest kwetsbaren van onze bevolking. Want zo zag ik mijn ouders,” zei Herrera, in de hoop haar verhaal te delen zodat ze “geïnformeerd konden raken en maatschappelijk betrokken konden worden.”

Ze kwam in contact met Cristian Avila, een ontvanger van het Deferred Action for Childhood Arrivals-programma, of DACA, die in de Valley woont, vanwege een vergelijkbare achtergrond. Hoewel Avila jonger was, werd hij een soort mentor voor haar en hielp haar betrokken te raken bij Mi Familia Vota, een nationale organisatie die maatschappelijke betrokkenheid onder Latino’s promoot. Ze begon met het organiseren van workshops over burgerschap en het informeren van potentiële kiezers over de aanstaande verkiezingen, de presidentsverkiezingen van 2016 tussen Hillary Clinton en Donald Trump.

Avila ziet Herrera als een steunpilaar in de gemeenschap.

“Ze heeft een geweldig verhaal, maar belangrijker nog, ze heeft die drive. Ze heeft wat wij ‘las ganas’ noemen om verandering teweeg te brengen in de gemeenschap,” zei Avila, die nu de nationale programmadirecteur is bij Poder Latinx. Zelfs in de hitte van 120 graden in Arizona, zei Avila, heeft dat Herrera er nooit van weerhouden haar werk te doen en de gemeenschap in te gaan.

Tijdens haar tijd bij Mi Familia Vota behaalde Herrera haar bachelordiploma in politieke wetenschappen en bestuur aan de Arizona State University. Haar tijd daar hielp haar uit haar schulp te kruipen en haar verhaal nog meer te delen.

“Mensen zien ons soms hier aan dit bureau zitten. ‘Staatsdirecteur? Wat voor worsteling heeft die persoon?’ ‘Kijk naar haar. Ze is opgeleid. Ze heeft een masterdiploma.’ Maar man, ik heb veel worstelingen. Ik heb door zoveel gebieden heen moeten navigeren om op het punt te komen waar ik nu ben, en mijn worstelingen kunnen je motiveren om dingen anders te zien en vooruit te gaan,” zei Herrera.

Nadat Trump was verkozen, besloot Herrera een stap terug te doen van het werk van maatschappelijke betrokkenheid en werd ze internationaal adviseur aan de Grand Canyon University, waar ze studenten met een vergelijkbare achtergrond begon te helpen. Als student van de eerste generatie moet je zelf een schoolsysteem uitzoeken en ze wilde ervoor zorgen dat ze een helpende hand kregen.

Tijdens haar werk bij GCU behaalde ze haar masterdiploma in openbaar bestuur met de nadruk op overheid en beleid. Het diploma zou nuttig blijken toen ze drie jaar later besloot terug te keren naar haar pleitbezorgingsgemeenschap.

Ze ging weer naar Avila en vroeg hem of hij organisaties kende die goed werk deden. Poder Latinx was op dat moment bezig met het opzetten van een winkel in Arizona.

Voortdurende strijd voor maatschappelijke betrokkenheid van Latino’s

Kort nadat ze bij Poder Latinx als programmadirecteur begon, gaf ze workshops over burgerschap. Dit zijn een van haar meest trotse activiteiten.

Ze herinnert zich een bepaalde dag waarop ze een informatiesessie organiseerde, voorafgaand aan een burgerworkshop, bij de Southwest Carpenters Union. “Ik had die dag meer dan 300 deelnemers, 300 mensen die naar deze informatiesessie kwamen luisteren, en het bracht me gewoon zoveel vreugde. En het herinnerde me eraan waarom ik terug moest in deze hoedanigheid, dit werk moest doen.”

Als hoofd van de afdeling Arizona houdt Herrera toezicht op alle tweetalige programma’s die in Arizona worden aangeboden, van workshops over burgerschap en informatiesessies tot de actieve kiezerscampagne die Poder Latinx voert in aanloop naar de presidentsverkiezingen van 2024. De campagne werd begin 2023 gelanceerd en is gericht op het registreren van zoveel mogelijk Latino’s in belangrijke staten, waaronder Arizona, Florida, Georgia en Washington.

Herrera is trots op haar werk en gelooft dat het motiveren van mensen een kunstwerk is. Het is niet zo makkelijk als bij iemand aankloppen en hem vragen om maatschappelijk betrokken te zijn, omdat veel mensen gedesillusioneerd zijn geraakt door ervaringen uit hun thuisland, of zelfs hun ervaringen na migratie naar de VS.

“Ik word gepassioneerd als ik contact maak met mensen op de grond,” zei Herrera, die vreugde ervaart als ze mensen helpt bij een workshop over burgerschap. “En dan komen ze maanden later terug en laten ze ons hun naturalisatiecertificaat zien, dat ze nu Amerikaans staatsburger zijn, en dan komen ze terug met hun stembiljet.”

Van haar werk bij Mi Familia Vota tot Poder Latinx, Herrera heeft altijd oog gehad voor haar gemeenschap en is trouw gebleven aan haar toewijding, ook als ze de grens overstak.

Het is 16 jaar geleden dat Herrera’s ouders werden gedeporteerd. Ze hebben hun leven in Mexico opnieuw opgebouwd, op dezelfde manier als Herrera het hare in de VS heeft herbouwd.

Toch blijft het een vervelende gedachte dat ze haar ouders niet kan zien in hun huis in Phoenix.

“Ik ben een vaderskindje en elke keer dat ik met mijn vader aan de telefoon ben, zegt hij: ‘Ik ben zo trots op je, mija’,” zei Herrera. “’Voor alles wat je doet, voor alles wat je hebt bereikt.’”

“Wij leven de droom die (mijn ouders) voor ons droomden.”

Bereik La Voz-verslaggever Erick Treviño op [email protected].