Ken Beaton: Elke dag is een geschenk

Het meest hartverscheurende telefoontje dat je ooit zult ontvangen, informeert je dat een persoon van wie je houdt nu verleden tijd is, geliefd. Op een dag in augustus 1998 kreeg ik een telefoontje van goede vrienden, Cheryl en Fred.

Hun 22-jarige dochter, Sarah, was overleden op Route 93 in Elko County, door een eenzijdig auto-ongeluk. De recent afgestudeerde RN was op weg naar huis in Boise na een bezoek aan een vriend in Las Vegas. Omdat het ongeluk om 01:30 uur ‘s nachts gebeurde, vermoedde de plaatsvervangend sheriff van Elko County dat ze in slaap was gevallen en van de weg was geraakt. Het verliezen van een zoon/dochter is de ergste nachtmerrie van een ouder.

De laatste jaren is Fred meerdere keren naar het St. Luke’s Hospital in Boise geweest. Hij had bloedstolsels in zijn benen. Gelukkig voor Fred kon het medische team de doeken oplossen voordat ze zijn hart bereikten. Misschien smeekte zijn overleden dochter, Sarah, God om haar vader te laten overleven. Haar verzoek werd ingewilligd.

Terug in de tijd heeft Fred veel hoeden gedragen. Eerst was er de zoon/broer/zus hoed, geboren in 1944 in een kleine gemeenschap in Washington. Van 1950 tot 1962 droeg hij de studentenhoed. Na zijn middelbareschooldiploma werd Fred beëdigd bij het Amerikaanse Korps Mariniers, waarbij hij 13 maanden lang een gecamoufleerde helm en junglecamouflagekleding droeg in Vietnam.

In april 1967 kreeg hij zijn echtgenoothoed. Met behulp van zijn VA-voordelen droeg Fred zijn studentenhoed aan de Portland State University, de Oregon State University, Cascades in Bend en zijn afstudeerbord aan de Utah State University in juni 1972.

Gedurende meerdere brandseizoenen droeg hij zijn brandweerhelm van het Bureau of Land Management. Tijdens zijn 30-jarige carrière bij de Amerikaanse overheid droeg hij verschillende overheidshoeden. Freds belangrijkste hoeden waren die van Cheryls echtgenoot, Eric en Sarahs vader, en Thomas, Isabelle en Beckets grootvader. Zijn overige hoeden zijn vriend, buurman, gepensioneerde en meesterputtzer (met zijn gewoonlijk methodische vastberadenheid neemt Fred de tijd om een ​​taak zorgvuldig te voltooien).

Ik heb zoveel gekke herinneringen aan de Mincklers. We speelden frisbee in de voortuin van hun huurhuis in Boise om 22:00 uur. Boise was op MDST. We hadden een leuke tijd met schommelen in Goofy’s Bar in het centrum van Boise.

Er was een keer dat we de enige bar in Silver City, Idaho binnenliepen. Jack, de barman, vertelde ons dat we er een week eerder hadden moeten zijn voor “Silver City Days!” Ik vroeg Jack: “Waarom?” Hij zei: “Niemand is flauwgevallen van te veel drinken.” Ik vroeg hem: “Waarom?”

Hij zei: “Iedereen zat zo dicht op elkaar in de bar, dat er geen ruimte was om op de grond te vallen!” Ik wil dat je je een dicht op elkaar gepakte man of vrouw voorstelt, met zijn of haar ogen dicht. Er liep wat kwijl langs de rechterkant van hun mond, langs hun kin, met een gele Rorschach-testvlek op hun witte T-shirt.

Dat is dronken! In januari 1972 gingen we snowtuben in Utah bij Bear Lake Summit. We dachten eraan om ons in laagjes te kleden en bleven warm. Het was een prachtige warme zomermorgen in Boise in 1973. De voorspelling was dat er wolken zouden ontstaan ​​met een temperatuur van ongeveer 32 graden Celsius.

De watermeester besloot het ijskoude water van de Lucky Peak Dam te laten stromen naar de Boise River. De temperatuur van de rivier was “houd je bier ijskoud.” We merkten de temperatuur van het water pas toen wolken de warme zonnestralen blokkeerden.

Elke seconde was pijnlijk koud voor mij. Ik kon niet wachten om terug te keren naar het huis van de Mincklers om mijn koude, natte badpak te verwisselen voor droge zomerkleding. Eens per maand reden we van Battle Mountain naar Reno. Ik kocht een doos met vier flessen van één gallon rode wijn van Red Mountain voor $ 12 plus belasting.

Fred en Cheryl bezochten ons in Battle Mountain. “We betaalden de piper” voor het drinken van teveel Red Mountain wijn! We vielen met z’n vieren flauw terwijl de televisie keihard stond. Toen we weer bijkwamen, was er een vreemde Woody Allen-film op de televisie over de goede jongens die probeerden het recept voor een eiersaladesandwich te achterhalen. Maandagochtend belden Cheryl en Fred allebei hun werkgever: “Ik neem vandaag een ziektedag.”

Er was het weekend dat we 188 mijl reden naar een motel in Jackpot. Jackpot was veel kleiner dan het nu is. Het hoogtepunt van het weekend was zondagochtend toen we een sneeuwballengevecht hadden in onze motelkamer. Er was een close-up en persoonlijk sneeuwballengevecht in de badkamer. Gebruik je fantasie. We werden bestempeld als “persona non grata.”

We hebben de Mincklers bezocht in Boise, Lewiston, Novato, Petaluma en Portland. Ze bezochten ons in Battle Mountain en Carson City gedurende de afgelopen 53 jaar. We bezochten elkaar altijd minstens één keer per jaar. Als mijn geheugen me niet in de steek laat, zijn we zeven jaar niet op bezoek geweest.

Tussen de gezondheidsproblemen van mijn vrouw in 2018 en het feit dat Fred last had van COVID-19 op zijn hart, wisten we niet of de “Fab Four” de “Terrific Three” zouden worden. Ik weet nooit wanneer ik mijn vrienden voor het laatst zal zien.

Dus belde ik de Mincklers om afspraken te maken om 440 mijl naar Boise te rijden op dinsdag 2 juli en terug te keren naar Carson City op 5 juli. Het was niet alleen goed voor Fred en Cheryl om ons op bezoek te hebben, het was ook goed voor ons. We dachten terug aan onze geschiedenis samen en lachten erom. Ik weet dat ik me beter voelde.

Cheryl merkte meerdere keren op: “Jouw bezoek is zo goed voor Fred geweest!” Fred is al meer dan vijf decennia een positief verschil in mijn leven. Zelfzuchtig gezien wil ik nog vele jaren vrienden zijn en meer herinneringen creëren.

Dit is het moment voor Fred om de beslissingen te nemen om de hoeden van echtgenoot, vader, grootvader, buurman, gepensioneerde, meesterputtzer en vriend te blijven dragen voor ten minste een paar decennia. Ik hou van je, man. Elke dag is een geschenk, daarom noemen we het het heden.