De impact van genen op de psychologie en hoe ze uw gedrag beïnvloeden

Als soort denken mensen graag dat we volledig de controle hebben over onze beslissingen en ons gedrag. Maar net onder het oppervlak beïnvloeden krachten buiten onze bewuste controle hoe we denken en ons gedragen: onze genen.

Sinds de jaren vijftigwetenschappers hebben de invloeden die genen hebben op de menselijke gezondheid. Dit heeft geleid medische professionals, onderzoekers En beleidsmakers pleiten voor het gebruik van precisiegeneeskunde om de diagnose en behandeling van ziekten te personaliseren, wat leidt tot snellere verbeteringen in het welzijn van de patiënt.

Maar de invloed van genen op de psychologie wordt over het hoofd gezien.

Mijn onderzoek gaat over hoe genen de menselijke psychologie en het gedrag beïnvloeden. Hier zijn enkele specifieke manieren psychologen kunnen de theorie van het genetische conflict gebruiken om menselijk gedrag beter te begrijpen – en mogelijk de behandeling van psychologische problemen te verbeteren.

Wat hebben genen ermee te maken?

Genetische conflicttheorie stelt voor dat hoewel onze genen samensmelten om ons te maken tot wie we zijn, ze markers behouden die aangeven of ze van mama of papa komen. Deze markers zorgen ervoor dat de genen samenwerken of met elkaar vechten naarmate we groeien en ontwikkelen. Onderzoek naar genetische conflicten richt zich voornamelijk op zwangerschap, aangezien dit een van de weinige momenten in de menselijke ontwikkeling is waarop de invloed van verschillende sets genen duidelijk kan worden waargenomen bij één individu.

Normaal gesproken hebben maternale en paternale genen verschillende ideale strategieën voor groei en ontwikkeling. Terwijl genen van moeder en vader uiteindelijk manieren vinden om met elkaar samen te werken, wat resulteert in normale groei en ontwikkeling, profiteren deze genen van de ontwikkeling van de foetus stimuleren om iets meer in lijn te zijn met wat optimaal is voor de ouder waar ze vandaan komen. Genen van moeder proberen moeder gezond te houden en met voldoende middelen over voor een volgende zwangerschap, terwijl genen van vader profiteren van het feit dat de foetus alle middelen van moeder voor zichzelf opeist.

Wanneer genen echter niet in staat zijn om een ​​compromis te sluiten, kan dit resulteren in ongewenste uitkomsten zoals lichamelijke en geestelijke tekorten bij de baby of zelfs een miskraam.

Sommige wetenschappers veronderstellen dat genen in hun eigen belang handelen.

Hoewel genetische conflicten een normaal verschijnsel zijn, is de invloed ervan grotendeels over het hoofd gezien in de psychologie. Een reden hiervoor is dat onderzoekers veronderstel dat genetische samenwerking noodzakelijk isvoor de gezondheid en het welzijn van het individu. Een andere reden is dat de meeste menselijke eigenschappen gecontroleerd door vele genenDe hoogte wordt bijvoorbeeld bepaald door een combinatie van 10.000 genetische variantenen de huidskleur wordt bepaald door meer dan 150 genen.

De complexe aard van psychologie en gedrag maakt het moeilijk om de unieke invloed van een enkel gen te bepalen, laat staan ​​van welke ouder het afkomstig is. Neem bijvoorbeeld depressie. De kans om depressie te ontwikkelen wordt niet alleen beïnvloed door 200 verschillende genenhet wordt ook beïnvloed door omgevingsinvloeden zoals kindermishandeling en stressvolle levensgebeurtenissenOnderzoekers hebben ook soortgelijke complexe interacties bestudeerd voor stress- en angstgerelateerde stoornissen.

Prader-Willi- en Angelman-syndroom

Wanneer onderzoekers genetische conflicten bestuderen, richten ze zich doorgaans op de link met ziektewaarmee onbedoeld de invloed van genetische conflicten op de psychologie wordt gedocumenteerd.

Onderzoekers hebben specifiek onderzocht hoe extreme gevallen van genetisch conflict – zoals wanneer de invloed van één set ouderlijke genen volledig tot uiting komt terwijl de andere set volledig wordt onderdrukt – verband houden met gedragsveranderingen door mensen te bestuderen die het Prader-Willi-syndroom en het Angelman-syndroom hebben.

Prader-Willi- en Angelman-syndromen zijn zeldzame genetische aandoeningen die ongeveer 1 op 10.000 tot 30.000 En 1 op 12.000 tot 20.000 mensen over de hele wereld. Er is momenteel geen langetermijnbehandeling beschikbaar voor beide aandoeningen.

Deze syndromen ontwikkelen zich bij patiënten het missen van één kopie van een gen op chromosoom 15 die nodig is voor evenwichtige groei en ontwikkeling. Iemand die alleen de versie van het gen van zijn vader erft, zal het Angelman-syndroom ontwikkelen, terwijl iemand die alleen de versie van het gen van zijn moeder heeft, het Prader-Willi-syndroom zal ontwikkelen.

Fysieke kenmerken van het Angelman-syndroom omvatten ernstige ontwikkelingsachterstanden, verstandelijke beperkingen, bewegingsmoeilijkheden, eetproblemen en overmatig lachen. Lichamelijke kenmerken van het Prader-Willi-syndroom Voorbeelden hiervan zijn verminderde spierspanning, voedingsproblemen, hormoontekorten, een kleine gestalte en extreem overeten in de kindertijd.

Deze syndromen vertegenwoordigen een van de weinige gevallen waarbij de invloed van een enkel ontbrekend gen duidelijk kan worden waargenomen. Hoewel beide Engelman En Prader-WilliSyndromen worden in verband gebracht met taal-, cognitieve, eet- en slaapproblemen. Ook zijn er duidelijke verschillen in psychologie en gedrag.

Bijvoorbeeld kinderen met het Angelman-syndroom glimlach lach en over het algemeen willen deelnemen aan sociale interactiesDeze gedragingen worden geassocieerd met een toegenomen vermogen om hulpbronnen te verkrijgen en investeringen van de mensen om hen heen.

Kinderen met het Prader-Willi-syndroom ervaren daarentegen driftbuien, spanning en hebben moeilijkheden in sociale situaties. Deze gedragingen worden geassocieerd met verhoogde ontberingen voor moeders vroeg in het leven van het individu, wat potentieel het moment uitstelt waarop hun moeder nog een kind krijgt. Dit zou daarom de toegang van het kind tot hulpbronnen vergrotenzoals eten en aandacht van de ouders.

Genetisch conflict in psychologie en gedrag

Angelman-syndroom en Prader-Willi-syndroom benadrukken het belang van het onderzoeken van de invloed van genetische conflicten op psychologie en gedrag. Onderzoekers hebben verschillen in temperament, gezelligheid, mentale gezondheid gedocumenteerd en gehechtheid bij deze aandoeningen.

De verschillen in de psychologische processen tussen deze syndromen zijn vergelijkbaar met de voorgestelde effecten van genetisch conflict. Genetisch conflict beïnvloedt gehechtheid door de responsiviteit en gevoeligheid van de ouder-kindrelatie door verschillen in gedrag en behoefte aan middelen. Deze relatie begint zich te vormen terwijl het kind nog in de baarmoeder en helpt bij het kalibreren van hoe Ze zullen reactief zijn op verschillende sociale situatiesHoewel deze kalibratie van reacties op een puur biologisch niveau in de baarmoeder begint, resulteert het in unieke patronen van sociaal gedrag die alles beïnvloeden, van hoe we omgaan met stress naar onze persoonlijkheden.

Omdat de meeste wetenschappers de invloed van genetische conflicten op menselijk gedrag niet in overweging nemen, is veel van dit onderzoek nog steeds theoretisch. Onderzoekers moesten overeenkomsten tussen disciplines vinden om te zien hoe het biologische proces van genetische conflicten psychologische processen beïnvloedt. Onderzoek naar Angelman- en Prader-Willi-syndromen is slechts één voorbeeld van hoe het integreren van een genetisch conflictkader in psychologisch onderzoek onderzoekers een manier kan bieden om te bestuderen hoe onze biologie ons uniek menselijk maakt.

Jessica D. Ayers is universitair docent psychologie aan de Boise State University. Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van Het gesprek onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel.