Intieme portretten van daklozen in Londen

Wat mij altijd opviel aan de foto’s van Moyra Peralta was de authentieke en vreugdevolle connectie die ik kon voelen tussen haar en de mensen die ze door haar lens vastlegde. Haar beelden communiceren een diep persoonlijke relatie met de gemeenschap die ze documenteerde.

Tijdens haar studie in de jaren zeventig begon Moyra te werken in hostels en gaarkeukens, waar ze zich verdiepte in het documenteren van aspecten van dakloosheid.

Uitgenodigd in de levens van de mensen die ze tegenkwam, getuigde Moyra van de bestaande sociale omstandigheden waarmee ze werden geconfronteerd. Als fotograaf probeerde ze een onbevooroordeelde blik in hun wereld te bieden, waarbij ze individuen en hun ervaringen zag als een belangrijk onderdeel van onze sociale geschiedenis.

In gesprek met Moyra’s kleinzoon vertelde hij me dat ze een tijdje in het daklozenopvangcentrum woonde en dat ze daardoor zo’n sterke vertrouwensvolle vriendschap met haar onderdanen kon opbouwen. “Ze werd een deel van hun leven, en zij werden een deel van het hare.”

Met haar foto’s wilde ze de mensen die ze op straat in Londen tegenkwam, opvrolijken, hun ervaringen vastleggen en hun levens vieren met haar warme en betrokken manier van fotograferen.

Ze probeerde hen vanuit hun eigen perspectief af te beelden, om hen via haar beelden een stem te geven, een platform voor hun eigen expressie.

Terwijl andere documentaire fotografen een gevoel van ‘naar binnen kijken’ en observeren zonder betrokkenheid kunnen geven, heb ik altijd het gevoel gehad dat Moyra’s werk van binnenuit komt. Een gevoel van de geest van het leven op straat, de kameraadschap, de authenticiteit, de ontberingen die worden doorstaan ​​en de vreugde die wordt gevoeld in het aangezicht van tegenspoed door individuen en collectief.

Ter erkenning van Moyra’s beelden zei de baanbrekende kunstcriticus, romanschrijver en cultureel denker John Berger: “Wij die naar haar foto’s kijken, zijn getuige van een uitwisseling. We horen met onze ogen twee of meer stemmen met elkaar praten. En de stemmen hebben het ons mogelijk gemaakt om daar te zijn.”

Van haar werk waarin ze de objecten, items en ‘survival kits’ in de zakken van haar kameraden documenteerde, tot het vastleggen van de laatste dagen van de inwoners van Waterloo Bullring (Cardboard City), Moyra hielp mensen om via haar beelden weer in contact te komen met hun menselijkheid. Haar werk, dat de breedte van de onderwerpen in Moyra’s fotografie vierde, werd later gebundeld in een boek Bijna onzichtbaar en tentoongesteld in de Open Eye Gallery.

Open Eye-manager David Williams zei treffend: “Haar foto’s herinneren ons er op welsprekende wijze aan dat daklozen, hoewel ze in andere omstandigheden leven dan de meesten, individuen zijn met dezelfde emoties en gevoelens als wij allemaal.”

Als reactie hierop deelde Moyra’s kleinzoon: “Ik heb het gevoel dat door Moyra en andere daklozen te leren kennen, hun verhalen niet zo vervreemd zijn van het gewone verhaal dat we allemaal doormaken. Een simpele actie kan iemands levenspad zo onverwacht veranderen; iedereen kan op elk moment zo’n persoon worden.”

Tegenwoordig laat Moyra met haar werk een mozaïek van de ervaringen van dakloosheid zien aan de rest van de samenleving, op een manier die alleen mogelijk is voor iemand die een diepe verbondenheid heeft met haar eigen menselijkheid en die van haar medemensen.