Bijna de helft van de daklozen in New York is LGBTQ+, maar de enige aangewezen opvang voor queervolwassenen is een ‘nachtmerrie’ van wangedrag en leefomstandigheden

De afgelopen zeven jaar heeft Jha’asryel-Akquil Bishop de opvangcentra in de stad als zijn thuis beschouwd.

Bishop verloor hun huisvesting slechts een maand nadat ze in 2016 vanuit Guyana naar de Verenigde Staten emigreerden. Ze woonden in Brooklyn bij hun oom totdat ze te maken kregen met huiselijk geweld, wat hen “dwong om te verhuizen.”

Ze zijn nu 27 en wonen in Marsha’s House, het enige opvanghuis voor volwassenen in de stad dat speciaal is aangewezen voor homo’s. Het is het middelpunt geweest van verschillende rechtszaken vanwege mishandeling en verwaarlozing en is door voormalige bewoners een ‘nachtmerrie’ genoemd vol wangedrag en onveilige leefomstandigheden.

Ondanks de enorme behoefte aan queer-aangewezen opvangcentra, zijn er slechts een handvol van de honderden opvangcentra in de stad. In New York City vormen LGBTQ+-mensen slechts 4,5% van de algemene bevolking, maar vormen ze bijna 40% van de dakloze volwassenen in de stad, volgens het Office of Children and Family Services van de staat New York. De kans dat de bevolking fysiek wordt bedreigd, mishandeld en emotioneel getraumatiseerd, is drie keer zo groot als bij anderen die dakloos zijn. Van de queer-aangewezen opvangcentra in de stad zijn de meeste beperkt tot diensten voor jongeren onder de 24 jaar.

Marsha’s House is echter een uitzondering: het asiel ligt in Belmont in de Bronx en heeft een leeftijdsgrens van 30. Maar het asiel kent ook een aantal zorgen, zoals kapotte faciliteiten die niet worden gerepareerd (ondanks verplichte jaarlijkse inspecties), een indeling die kan bijdragen aan emotionele stress, vooral voor mensen die een trauma hebben meegemaakt, en personeel dat mogelijk niet bekend is met LGBTQ+-kwesties, volgens staatsrapporten en incidentenrapporten die zijn ingediend door bewoners die Fortuin verkregen via verzoeken om openbaarmaking van informatie.

Homoseksuele dakloze bewoners zijn vaak getraumatiseerd en hebben andere hulpmiddelen nodig dan anderen

LGBTQ+ daklozen worden onevenredig getroffen door seksuele of gewelddadige aanvallen, wat in veel gevallen leidt tot psychische aandoeningen zoals posttraumatische stressstoornis, depressie, suïcidaliteit en meer. Deze risico’s kunnen groter zijn voor jongeren en jongvolwassenen, zoals Bishop.

“Ik ben iemand die seksueel geweld en misbruik heeft meegemaakt, en toen ik dacht aan het delen van een kamer met iemand anders die ik niet ken en in een opvangcentrum, sliep ik ‘s nachts niet”, zei Bishop. “Ik had chronische pijn omdat ik moeite had met slapen. Ik kreeg medicijnen om te slapen omdat ik moeite had met slapen.”

Uit een recent onderzoek is gebleken dat dakloze queerjongeren drie keer zo vaak het slachtoffer zijn van seksueel misbruik als dakloze jongeren die geen LGBTQ+-achtergrond hebben. Bovendien gaf bijna de helft van de queerjongeren aan seksueel misbruikt te zijn door een volwassen verzorger, vergeleken met ongeveer 20% van de niet- LGBTQ+-jongeren.

Volgens een landelijk onderzoek waarin psychische aandoeningen bij meer dan 400 dakloze jongeren werden geanalyseerd, meldde 41% van degenen die zich als queer identificeerden depressie, vergeleken met 28% van de niet-queer jongeren. Ook meldden ze veel vaker suïcidale gedachten en zelfmoordpogingen.

Marsha’s House, een opvangcentrum met 81 bedden dat in 2017 werd geopend, is momenteel het enige opvangcentrum voor volwassenen in de stad dat speciaal is aangewezen voor seksuele minderheden. Bishop is echter van mening dat “als Marsha’s House een verbeterde voorziening zou hebben, het toegankelijker zou kunnen worden” voor een bevolkingsgroep met een grote behoefte, maar weinig middelen voor ondersteuning.

Mensen die homoseksueel en dakloos zijn, zeiden ze, “zijn vaak ook slachtoffer van seksueel geweld en hebben behoefte aan de privacy van een eenpersoonskamer.”

Bishop zei dat ze bij Marsha’s House manische episodes, psychoseaanvallen en mentale stress hebben gezien bij hun leeftijdsgenoten. Ze zeiden dat er zes eenpersoonskamers zijn die normaal gesproken gereserveerd zijn voor mensen die een overgangsoperatie hebben ondergaan of wanneer een andere kamer of bed gerepareerd moet worden.

Bishop denkt dat de kamers een paar dagen mentale rust kunnen bieden aan bewoners die ze nodig hebben, maar ze zijn moeilijk toegankelijk. De afdeling daklozenopvang van de stad bepaalt, in plaats van het personeel van de opvang, wie er mag verblijven. “Ik denk dat het een zeer nadelige situatie is in de opvang”, zei Bishop, eraan toevoegend: “wanneer je herstelt van discriminatie en geweld, is het vaak moeilijk om te rusten of te slapen als er andere mensen om je heen zijn. Mensen hebben die kamers misschien nodig om zichzelf te resetten, en dat is geen optie die voor hen beschikbaar is.”

Andere structurele elementen van de opvang, die vijf verdiepingen hoog is maar geen lift heeft, verhinderen ook dat mensen met een lichamelijke beperking er kunnen wonen.

De afdeling Daklozenopvang van de stad, of DHS, heeft dit niet bevestigd Het fortuin onderzoek naar hoeveel eenpersoonskamers er in het asiel zijn of hoe bewoners hiervoor in aanmerking kunnen komen. Een woordvoerder van DHS vertelde Fortuin Het agentschap heeft de afgelopen jaren zijn trauma-geïnformeerde ondersteuning voor LGBTQ+-populaties versterkt, met inbegrip van meer trainingen voor personeel sinds 2015.

Bewoners beschrijven personeel als ‘gemeen en onbeschoft en neerbuigend tegen mensen’

Een andere uitdaging bij Marsha’s House, vertelde Bishop aan Fortune, is dat personeelsleden onbeschoft praten of tegen bewoners schreeuwen. Bishop beschreef zulke interacties als “gespannen”.

“Mensen hebben problemen met het personeel vanwege hun genderidentiteit en voelen zich gediscrimineerd of onveilig”, zeiden ze.

Volgens de klachtenrapporten van de bewoners hebben bewoners tussen december 2019 en april 2020 en tussen juni en december 2022 minstens 10 klachten ingediend over het gedrag van het personeel. Fortuin Uit de rapporten blijkt dat dit is verkregen via verzoeken om openbaarmaking van informatie en dat dit de op één na meest voorkomende klacht van inwoners is.

De klagers, wier namen uit de rapporten zijn verwijderd, zeiden dat ‘het personeel erg onbeschoft is en vervangen en getraind moet worden’, dat ze ‘gemeen en grof zijn en neerbuigend tegen mensen praten’ en dat ze ‘negatief en respectloos’ over de bewoners praten.

Een andere klager zei dat medewerkers bewoners beledigende namen hebben gegeven. Toen de bewoner met de directeur sprak, schreven ze, voelden ze zich “afgewezen en er werden geen disciplinaire maatregelen genomen tegen het personeelslid.”

Zulke interacties hebben blijkbaar de reputatie van het asiel gevormd. Maddox Guerilla, een senior consultant bij de belangenbehartigingsgroep voor huisvesting Point Source Youth, was ook dakloos en hoorde over de problemen met het personeel in het asiel. “Ik denk niet dat het personeel van Marsha’s House wordt getraind in queer-kwesties,” vertelde Guerilla Fortuin“Omdat ik mensen de hele tijd hoor zeggen: ‘Ze respecteren mij niet op basis van mijn naam’, of ‘Ze vallen me lastig, gebruiken een verkeerd geslacht, ze behandelen transgenders niet goed.'”

Een woordvoerder van DHS vertelde Fortuin alle medewerkers van de opvang krijgen een volledige dagtraining in LGBTQ+-specifieke kwesties en eventuele aanvullende trainingen die elke opvangaanbieder aanbiedt, en dat van medewerkers wordt verwacht dat ze met zorg en medeleven omgaan met cliënten. De woordvoerder zei ook dat het agentschap robuuste verantwoordingsmechanismen heeft om ongepast gedrag van medewerkers aan te pakken, maar ging niet in op wat die maatregelen zijn.

Het is zeker waar dat queer dakloze bewoners vaak te maken krijgen met discriminatie in opvangcentra en zich in posities bevinden waarin ze te kwetsbaar of instabiel zijn om voor zichzelf op te komen. Een transgender vrouw, Mariah Lopez, heeft de stad echter meerdere keren aangeklaagd wegens discriminatie tegen haar. Haar meest recente rechtszaak was tegen Marsha’s House, dat ze aanklaagde omdat ze zegt dat haar de toegang tot het opvangcentrum werd ontzegd met haar hulphond, Chica, die haar helpt haar posttraumatische stress- en angststoornissen te beheersen.

Haar rechtszaak leidde tot veranderingen. Na haar zaak beloofde de afdeling daklozenzorg van de stad in 2021 om een ​​ander opvangcentrum te creëren, specifiek voor transgender- en niet-genderconforme cliënten, en om 30 bedden te reserveren in Manhattan, de Bronx, Brooklyn en Queens, met toiletten met één hokje, douches en privébadkamers met deuren die op slot kunnen, waar mogelijk. De stad loopt echter achter met die plannen.

Onhygiënische omstandigheden blijven jarenlang onopgelost

Homoseksuelen kampen nog steeds met dezelfde uitdagingen als daklozen, zoals plagen, schimmel en kapotte spullen.

Volgens de bewonersrapporten gingen de meest voorkomende klachten bij Marsha’s House over de verwarming of het warme water in het gebouw. ​​Hieruit blijkt dat er sinds 2020 problemen zijn met oncontroleerbaar heet water in de douches.

Volgens Bishop werken de douches in de schuilplaats met een knop in plaats van een draaiknop. Vaak is de temperatuur van het water zo heet dat mensen last krijgen van huiduitslag, een droge huid en zelfs ademhalingsproblemen.

“Als de watertemperatuur te hoog is of de kamer te vochtig wordt, verlies ik meestal mijn adem of val ik flauw”, aldus Bishop.

Volgens de rapporten van de bewoners werden de meeste klachten over warm water ingediend in maart en april 2020. De klachten in het rapport zeiden dat “het water letterlijk de huid van mensen verbrandt” en noemden “water dat extreem heet is in de douche”. Een cliënt zei dat hij dit aan het personeel had gemeld, “maar dat er niets aan was gedaan”.

Bishop kreeg onlangs ook de diagnose van een darmparasiet en de toiletten zijn zo vies dat ze bang zijn dat het zich zal verspreiden. “Je gaat erheen en je ziet ontlasting van de persoon die het eerder heeft gebruikt,” zeiden ze. Vorig jaar meldde een bewoner dat “er een persoon of personen zijn die overal poepvlekken achterlaten in veel toiletten. Directeuren weten hiervan, dit gebeurt nog steeds.” Andere klachten gingen over schimmel- en insectenplagen.

Een woordvoerder van DHS vertelde Fortuin dat wanneer het agentschap op de hoogte wordt gebracht van omstandigheden die een negatieve invloed hebben op de kwaliteit van leven van bewoners, het nauw samenwerkt met de beheerders van opvangcentra en verhuurders om de situatie tijdig te verhelpen.

De daklozencrisis in New York groeit

Meer dan 200.600 migranten zijn sinds het voorjaar van 2022 in New York aangekomen en meer dan 65.600 mensen blijven onder de hoede van de stad, volgens stadsgegevens. Tot 1.500 migranten leven in tijdelijke noodopvang buiten de stad.

In 2016 begon de New York State Comptroller met een reeks auditrapporten over de omstandigheden in de shelters, met nieuwe versies die elke vier jaar werden uitgebracht. Het doel was om de hiaten in de sheltervoorschriften bloot te leggen, waardoor kapotte dingen jarenlang niet gerepareerd kunnen worden.

Het meest recente rapport uit 2020 ontdekte dat meer dan 60% van de 80 opvangcentra van de stad aanzienlijke gezondheids- en veiligheidsrisico’s had. Peter Caroll, de hoofdauteur van het auditrapport, vertelde Fortuin de grootste problemen zijn onder meer schimmel-, ongedierte- en insectenplagen, en terwijl zijn team onderzoeken uitvoerde, was het duidelijk dat “niemand echt de omvang van de populatie of het probleem kende.”

Hij beschreef hoe het inspectieproces werkt: OTDA, de belangrijkste regulerende instantie van opvangcentra in de staat, inspecteert opvangcentra jaarlijks en werkt vervolgens samen met opvangcentra of eigenaren van onroerend goed om overtredingen aan te pakken. Als het langer dan een maand duurt om een ​​overtreding te verhelpen, moet het opvangcentrum een ​​’corrigerend actieplan’ indienen bij OTDA. Maar volgens het rapport is dat een van de stappen die voor verwarring zorgt. In vijf opvangcentra waar corrigerende actieplannen problemen als schimmel in badkuipen en kapotte toiletten vermeldden die waren verholpen, keerde het auditteam van Caroll terug om te zien of ze dezelfde kapotte omstandigheden aantroffen.

“We ontdekten dat de omstandigheden in de meeste gevallen niet beter, maar juist slechter werden”, aldus Carroll.

De meest veelbelovende oplossing voor kapotte faciliteiten, zei hij, is misschien meer geld of op zijn minst bewustzijn van financiële steun die al wordt weggesluisd naar opvangcentra. In de jaarlijkse begroting van de staat is $ 1 miljoen beschikbaar via subsidies aan opvangcentra en opvangaanbieders via OTDA voor noodreparaties.

“Het zou tot $ 150.000 per faciliteit per jaar kunnen opleveren,” zei Carroll, eraan toevoegend dat veel opvangcentra die zijn team bezocht zeiden dat er niet genoeg geld was om de gezondheidsrisico’s aan te pakken. “Deze subsidie ​​zou een manier zijn om die kloof te dichten.”

Dit verhaal verscheen oorspronkelijk op Fortune.com