Waarom kon de maffia geen voet aan de grond krijgen in New London?

11 augustus 2024 09:48 uur • Laatst bijgewerkt: 11 augustus 2024 09:48 uur

Ik wil graag een theorie over onze geweldige stad New London opperen en ik hoor graag alle voor- en tegenreacties. U kunt ze online of via mijn e-mailadres [email protected] doorgeven.

In steden rondom New London, zoals New Haven, Hartford en Providence, is de maffia sinds het begin van de 20e eeuw sterk aanwezig. Waarom heeft de maffia dan nooit voet aan de grond gekregen in New London? De dominante groep Italiaanse immigranten die in New London woonde (voornamelijk in de wijk Fort Trumbull) waren anarchisten — een belangrijke politieke beweging van het begin van de 20e eeuw. En als anarchisme kan worden teruggebracht tot één filosofie, dan is het de afschaffing van hiërarchie of een machtsstructuur — of die hiërarchie nu religieus, overheids-, bedrijfs- of crimineel is. Omdat de maffia een top-downstructuur is van “Made Men”, Capi, luitenants en soldaten, vochten de anarchisten van Fort Trumbull hard — soms gewelddadig — om ze buiten de deur te houden.

Toen ik opgroeide, dacht ik altijd dat mijn eigen Italiaans-Amerikaanse ervaring vrijwel hetzelfde was als die van elke andere Italiaans-Amerikaan. Wij kwamen uit Zuid-Italië of Sicilië (het arme deel van Italië). We respecteerden autoriteit — de priester, onze ouders, onze leraren, de schooldirecteur. We werden op zondagochtend wakker met de geur van uien en basilicum gebakken met gehaktballen en worst. Na de kerk verzamelde onze uitgebreide familie zich rond iemands eettafel voor spaghetti, gehaktballen, worst en bracciol (rundvlees gerold om knoflook, kaas, misschien prosciutto en langzaam gegaard in tomatensaus). Iemand bracht sfogliatelle mee van Lucibella’s in New Haven. Op zondag was het geen “lunch”, maar werd het “diner” genoemd. Geen voetbalwedstrijden met vrienden; het was familiedag. De geur van espresso vertelde iedereen dat het bijna tijd was om te vertrekken. (Afscheid nemen duurde vaak langer dan het avondeten.)

De meeste Italiaanse Amerikanen die ik heb ontmoet, hadden min of meer dezelfde ervaring. Totdat ik naar New London kwam en een 90-jarige man ontmoette die was opgegroeid in de wijk Fort Trumbull. Hij kwam niet uit Zuid-Italië, maar uit Le Marche. Hij noemde zichzelf ‘anarchist’ en uitte trots zijn minachting voor de kerk en hiërarchie van welke aard dan ook. Zijn zondagen als kind bracht hij door in de Italian Dramatic Club (IDC). Zijn vader was een prominente anarchist in de IDC. Dit was een tijd van zowel de drooglegging, de opkomst van de maffia als de opkomst van Mussolini’s fascisme. In 1928 overviel en sloeg een groep anarchisten (waaronder de vader van deze 90-jarige) vier fascisten in zwarte shirts op Shaw Street. Toen een van de fascisten ontsnapte en in de rechtbank tegen de daders zou getuigen, werd hij al snel dood aangetroffen in de Mystic River bij Willow Point. Tot op de dag van vandaag weet niemand wie hem vermoord heeft.

Voor Amerikaanse nativisten in 1928 werden Italianen (en ook Joden, Grieken en andere niet-Noordse immigranten) gezien als immigrantentuig, verkrachters en moordenaars. Veel Italiaanse Amerikanen vonden een gevoel van nationale trots in sterke mannen, of het nu Benito Mussolini of Al Capone was. Maar voor de Italiaanse anarchisten van Fort Trumbull waren zowel het fascisme als de maffia in strijd met hun diepgewortelde overtuiging dat alle mensen gelijk waren. Noch de maffia, noch het fascisme konden voet aan de grond krijgen in onze mooie stad.

Dat wil niet zeggen dat er geen ondeugd was. Er was een “tenderloin”-wijk met bordelen op Bradley Street (nu verdwenen) die floreerde aan de overkant van de straat van het politiebureau. Er werd overal gegokt. En natuurlijk waren er in het tijdperk van de drooglegging veel illegale dranksmokkelaars. Er waren zelfs meer saloons, distilleerderijen, gin-tenten en keukenbars in de wijk Fort Trumbull dan waar ook.

Maffiosi noemen hun organisatie ‘cosa nostra’, wat ‘ons ding’ betekent. De Italianen van Fort Trumbull wilden echter niets met dat ‘ding’ te maken hebben.