Tijdloos: putten uit fictie

Soms voelt liefdesverdriet op een plek als deze goed.

Niet mijn woorden, maar de woorden van Nicole Kidman, die je af en toe hoort als je in het donker een AMC-theater binnenstapt en de geur van popcornboter door de lucht waait.

Fictie is niet vreemd aan liefdesverdriet. Je kunt het vinden in de pagina’s van een boek, in een aflevering van een televisieprogramma of in de penseelstreken van een schilderij. Als kunst is het de perfecte ontsnapping. Je vergeet je plek in de wereld, in het leven van anderen, en je wordt meegenomen naar een plek waar je achterblijft met een nieuwe ervaring, een nieuw perspectief.

Een dergelijk verhaal speelde zich af op 2 augustus 2023 en zal binnenkort worden afgesloten op Alles erin wanneer AEW-wereldkampioene bij de vrouwen Toni Storm het opneemt tegen haar voormalige leerlinge Mariah May in het Wembley-stadion.

Storm raakte in waanzin en verloor haar plek in The Outcasts nadat ze door Saraya en Ruby Soho werd verbannen. Sindsdien had ze geen andere keus dan naar de bioscoop te gaan.

Beetje bij beetje, week na week, begon ze te lijken op een filmster uit de gouden dagen van Hollywood. Toni had zelfs een butler in Luther, die op de achtergrond loerde maar toch schitterend schitterde in zijn rol. Achter een zwart-witfilter tussen de grijstinten met een thema dat deed denken aan de credits van een film uit de jaren 40, sprak ze met een Mid-Atlantisch accent, ondanks dat ze uit Nieuw-Zeeland kwam. In contrast met de conservatieve stijl van “Timeless” werden haar capriolen steeds losgeslagener en onvoorspelbaarder.

In de ring weerspiegelde haar stijl niet waar ze om bekend stond, en ik denk dat dat met opzet is. Als ik mijn aluminiumfoliehoedje opzet, geloof ik dat ze de vijfsterrenwedstrijdstijl heeft opgeofferd met deze act die volledig in lijn is met haar gimmick in misschien een meta-contextueel verhaal over de jacht van een worstelaar op goud, erkenning in de ring en karakterwerk terwijl ze strijden om het sterrendom.

Kijk, Mariah May.

Geïntroduceerd bij AEW door RJ City, werd de voormalige World Wonder Ring Stardom een ​​leerling van Toni. Al snel weerspiegelde May’s verschijning Storms verleden, dat rood-zwarte rock-‘n-roll-imago, compleet met de zwarte verf onder haar ogen. May speelde de grootste hits van haar mentor, schitterde en stal bij menig gelegenheid de show, maar Storm keek er liefdevol naar en zag haar met plezier de stok overnemen. Een interventie van Mina Shirakawa scheurde ze bijna uit elkaar, maar bracht alle drie de partijen weer bij elkaar, en alles leek soepel te verlopen. Toni zelf vertelde Mariah zelfs dat ze haar met plezier zou ontmoeten bij Alles erin en de titel overdragen als ze de Owen Hart Cup wint.

Mariah deed precies dat, en toen ze eigenlijk had moeten vieren, mishandelde ze Toni en Luther. Door het rood uit het grijs te halen, liet de glamour van May een ander, sinisterder licht fonkelen. Hoe gedoopt Storm ook is, ze zal haar beste beentje voor moeten zetten en meer moeten doen dan een Oscar-winnende prestatie om de evolutie te overleven.

Deze hoek volgt de plot van de film uit 1950 Alles over Eva waarbij Storms personage inspiratie haalt uit een andere film uit hetzelfde jaar, Zonsondergang Boulevardeen verhaal over een filmster uit het stomme-tijdperk die begint te denken dat ze nog steeds een grote ster is die iedereen wil zien, alleen om deze waanideeën en de schijnwerpers die een façade vormen die iemand tot waanzin drijft. Dat is Toni’s hele rit geweest, het meest duidelijk in haar verschijning na verraad.

Het mooie van professioneel worstelen is dat het uit veel dingen kan putten – zichzelf, persoonlijke levens en eerdere verhaallijnen. Maar kunst leent vaak van kunst om zichzelf lang mee te laten gaan, en worstelen profiteert hier enorm van.

Of het nu de door horror geïnspireerde invalshoeken van Bray Wyatt en The Wyatt Sicks zijn of de onafhankelijke worstelster Robert Martyr die Taxichauffeur‘s hoofdpersonage Travis Bickle, de invloed van externe verhalen voegt lagen toe. Als groot fan van verhalen vertellen waardeer ik deze gebaren.

Met dat in gedachten, na deze langdradige introductie, volgen hier nog een aantal verhalen die ik zelf graag in de vierkante cirkel verfilmd zou zien.

Geen land voor oude mannen (Cormac McCarthy)

Ik geef toe dat ik dol ben op het werk van McCarthy. De weg En Bloedmeridiaan behoren tot de grootste inspiratiebronnen voor mijn vertelstijl. En het leent zich voor het verhaal van een titeljacht. Het speelt zich af op de grens van Texas en Mexico in de jaren 80, Geen land volgt een man die struikelt over de nasleep van een mislukte drugsdeal in de woestijn, en het geld dat tussen het wrak en de slachting is gevonden meeneemt, alleen om te vrezen voor zijn leven met meerdere bendes en één individu dat in de iconische Anton Chigurh wordt beschreven als een “psychopathische moordenaar”. De laatste heeft onbeschrijfelijke moraal en principes die op een niveau opereren dat onbekend is voor de rest van de mensheid en werkt zo intelligent in zijn meedogenloze achtervolging.

In het worstelen bestaat dit sjabloon in de vorm van Bret Harts vete met “Stone Cold” Steve Austin of “Hangman” Adam Pages voortdurende oorlog met Swerve Strickland. Maar om meer in lijn te zijn met No Country, mag er geen echte gehechtheid zijn terwijl je het goud draagt. Een eenzame protagonist die legioenen afschuwelijke wezens bevecht in heel stallen en één eenzame heel die beweegt en opereert op een koud, berekend niveau, en zonder duidelijke reden.

Metal Gear Solid 3: Slangeneter (Konami, Hideo Kojima)

Geprezen als een van de beste videogames aller tijden, MGS is een verhaal over verraad achter vijandelijke linies, terwijl de dreiging van een nucleaire en mechanische oorlog steeds dichterbij komt. Het verhaal speelt zich af tijdens de onrustige periode van de vroege Koude Oorlog in de jaren 60. Spelers staan ​​in de schoenen van een jonge spionageagent genaamd Snake, terwijl hij door de bossen, moerassen en bases in Sovjet-Rusland trekt. Terwijl Snake door het landschap reist, ontdekt hij dat de Sovjet-regering een tank met kernwapens ontwikkelt, bekend als The Shagohod. Daar wordt Snake bedrogen door zijn voormalige mentor, met de codenaam The Boss, die zich niet echt aan de idealen van de Sovjet-Unie hield. Onderweg maken bondgenoten en vijanden de weg vrij voor de ingrediënten van een geweldig spionageverhaal.

Om dit in het worstelen toe te passen, mag er geen sprake zijn van nationalisme (althans niet zonder nuances), en The Shagohod zal door iets anders vertegenwoordigd moeten worden – misschien een invloedrijk persoon of een ongelooflijk krachtige worstelaar om succes te verzekeren voor een heel stable. Net als Snake zou de jonge babyface een ervaren worstelaar nodig hebben om van loyaliteit te wisselen, waardoor de minder ervaren worstelaar zijn eigen weg moet vinden. Soortgelijke verhalen zijn er in het worstelen, zoals toen William Regal zich tegen The Blackpool Combat Club keerde. Maar om dit in een hoek te laten werken en trouw te laten zijn, zou het noodzakelijk zijn dat de legende zichzelf positioneert binnen een heel wiens doelen niet helemaal in overeenstemming zijn met hun karakter. Het vertrouwen zou opgebouwd moeten worden voor de jonge babyface. De dreiging moet gestopt worden.

Wachters (Alan Moore en Dave Gibbons, DC Comics)