‘Mijn vriend van 7 jaar negeerde me uit het niets. Een maand later verscheen hij weer.’ BIJGEWERKT

Het voelt compleet onwerkelijk. Ik ben 24, ik ben al met deze gast sinds ik 17 was. Een kwart van mijn leven en eigenlijk mijn hele volwassen leven! Hij is de eerste en enige persoon met wie ik naar bed ben geweest.

Er is niks gebeurd! We hebben geen ruzie gehad, we hadden een geweldige relatie. (tenminste, dat vind ik) De ene dag zaten we te knuffelen op de bank en de volgende dag kan ik hem niet bereiken. Hij blokkeerde me op alles. Ik was in het begin zo bezorgd! Mijn eerste gedachten waren dat hij gewond was of dood of een vreselijk ongeluk had gehad.

Ik hoorde pas van een gemeenschappelijke vriend dat hij in feite naar de andere kant van het land is verhuisd, hij leeft nog tenminste. Hij wil alleen niet met me praten. Het is nu 3 weken geleden! Wat moet ik eigenlijk doen? Ga ik achter hem aan? Ik weet niet eens waarheen. Geef ik hem tijd? Ik hoop dat ik niet overkom als een overdreven obsessieve vriendin, maar wat maakt het uit? 🙁 7 jaar!

Ik heb afsluiting nodig, zelfs als het zou zijn: “Je bent lelijk, ik heb nooit van je gehouden.” “Ik heb iemand anders gevonden.” Wat dan ook. Verwacht ik te veel? Ik kan 7 jaar niet zomaar weggooien als een gebruikte yoghurtbeker.

Misschien heb ik iets verkeerd gedaan, maar ik weet niet wat het zou kunnen zijn zonder dat hij het me vertelt. Ik heb hem niet bedrogen. Ik heb altijd geprobeerd aardig en zorgzaam te zijn. 🙁 Ik was ook geen financiële last, ik betaalde voor mijn eigen spullen en betaalde de helft van alles.

Ik probeer te bedenken wat ik allemaal verkeerd had kunnen doen. Ik heb een vreselijke jeugd gehad. Ik ben mishandeld. Misschien vond hij dat ik soms te depressief en verdrietig was, maar hij had het me nog steeds kunnen vertellen. Dan had ik het begrepen.

Hij en onze gemeenschappelijke vriend hebben me nu allebei geblokkeerd en ik krijg geen antwoorden. Ik ben gewoon verdrietig en in de war en weet niet wat ik moet doen. 🙁 3 weken lijkt misschien niet zo lang, misschien verandert hij van gedachten. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen of hoe ik hiermee om moet gaan. 🙁

Dit is wat de belangrijkste commentatoren erover te zeggen hadden:

_WitchoftheWaste zei:

Eerlijk gezegd kan ik alleen maar zeggen “wat is er in hemelsnaam aan de hand?!”. Mijn hart doet pijn voor je, maar de gemeenschappelijke vriend die je ook blokkeert, heeft een “er moet iets gebeurd zijn, of dat zegt hij tegen mensen”-gevoel opgeroepen. Maar eerlijk gezegd, geen enkele hoeveelheid cyberstalking van hem of zijn vrienden gaat dit oplossen. Geen enkele hoeveelheid smeken of al die dingen die je wilt doen. Als hij je afsluiting wilde geven, had hij dat gedaan.

En hij zuigt onnoemelijk hard dat hij je dat niet geeft als alles goed was Hoe meer je antwoorden najaagt hoe gekker je je zult voelen en eruit zult zien – ook al verdien je die antwoorden absoluut. Ik zou een therapeut zoeken onmiddellijk en werk aan het heropbouwen van je leven zonder hem. Dit zal zeker schade aanrichten, dus ik ben serieus over therapie. Het spijt me OP. Ik wou dat ik kon beantwoorden wat er met je is gebeurd.

Menestee1 zei:

Ik hoop dat je dit niet verkeerd opvat, maar je zult misschien nooit afsluiting van hem krijgen, maar misschien kun je het creëren. Door jezelf eraan te herinneren dat hij een eikel is om je dit aan te doen en dat hij duidelijk niet is wie je dacht dat hij was, als hij bereid is om je in zo’n pijn achter te laten met nul antwoorden.

Misschien is het niet jouw ding. Hij hoeft nergens heen te verhuizen om het met je uit te maken. Misschien was hij gewoon verveeld met zijn leven en besloot hij zijn roots op te zoeken. Dat zegt meer over hem dan over jou. Hij is een a$$, en een koude ook nog. Ik hoop dat je kat je veel liefde geeft!

En JJ25420 zei:

Mijn ex-man van 7 jaar verliet me uit het niets twee dagen na mijn verjaardag zonder ruzies / geen gevechten – we hadden een geweldige relatie. Het sloeg nergens op. Ik was eerlijk gezegd 3 weken de weg kwijt en ging toen in EMDR-therapie (ik doe al 10 jaar EMDR, maar naarmate de tijd verstrijkt, heb je het niet meer nodig), maar voor een traumatische gebeurtenis is het een geweldig hulpmiddel.

VEEL genezing en samenzijn met vrienden hielp enorm. Het doen van mijn hobby’s en het realiseren dat het niet ik was, was het belangrijkste. Ik heb niets verkeerd gedaan, het was zijn beslissing om te vertrekken en hoewel het 4 jaar geleden is en ik geen afsluiting heb gehad, kan het me eerlijk gezegd niets schelen. Als iemand zomaar weggaat, had hij duidelijk iets met ZICHZELF.

Twee weken na haar originele bericht deelde ze deze UPDATE:

Korte samenvatting: Mijn vriend van bijna 7 jaar verliet me, verhuisde honderden kilometers verderop en weigerde met me te praten. Zelfs zijn ouders vertelden me dat hij niet met me wilde praten en dat ze hem niet konden dwingen. Een gemeenschappelijke vriend (meer zijn vriend) vertelde me hetzelfde en blokkeerde me toen ook. Ik bleef verward, alleen en verdrietig achter.

Nu, ruim 4 weken later, nam hij weer contact met me op en we spraken af ​​om face to face te praten bij ons?/mijn huis. Ik moet iedereen vanaf het begin teleurstellen: Geen filmwaardig Yakuza/Mafia verhaal.

Wat hij me vertelde was dat hij gewoon in paniek raakte en wegliep. Blijkbaar stelde ik te veel vragen over de toekomst: of hij ooit wilde trouwen, wat hij dacht over kinderen etc. Ik heb hem ook flink gepusht om eindelijk zijn diploma te halen en een baan te vinden. (zijn belangrijkste bron van inkomsten zijn nog steeds zijn ouders) Hij zei dat hij het gewoon niet aankon en dat hij zijn leven als voorbij zag en er even helemaal tussenuit moest.

Toen begon hij zijn vriend de schuld te geven die hem ervan overtuigde dat “hij zijn twintiger jaren verspilde aan slechts één meisje”. Diezelfde vriend heeft hem blijkbaar ook een baan bezorgd, en daarom is hij honderden kilometers verhuisd. Die baan werkte niet en hij werd na een paar weken ontslagen. Ik denk dat dat de reden is dat hij nu terug is.

Ik vroeg hem waarom hij niet met me wilde praten en hoe gekwetst en bezorgd ik was. Hij zei dat hij “me niet aan het huilen wilde maken” en dat “hij het niet echt uit wilde maken”. Hij wilde bewijzen dat hij succesvol kon zijn in die baan en dan bij mij terug kon komen.

Al met al werd er veel gezegd, we hebben meer dan twee uur gepraat, maar dat is de kern. Hij heeft zich wel honderd keer verontschuldigd en gezegd hoe dom hij was om zich door zijn vriend te laten beïnvloeden. Een kleuterklas logica bleef bij me hangen. Hij zei: “We zijn nooit uit elkaar gegaan. Ik heb nooit gezegd dat ik uit elkaar wilde gaan. We hebben gewoon een pauze genomen!” In mijn hoofd klonk dat als: “Ha, je zei niet UNO, we zijn nog steeds samen!” ……….

Hij beloofde me in feite de hemel op aarde als we weer bij elkaar kwamen. Ontbijt op bed elke ochtend, hij zou alle klusjes doen, noem maar op. Hij zwoer ook dat er niemand anders was, dat hij met niemand anders sliep.

Uiteindelijk vroeg hij of hij mocht blijven omdat hij niet betaald is voor die baan en al zijn geld heeft opgemaakt en nergens anders heen kan. Zijn ouders wonen te ver weg en hij staat op gespannen voet met die vriend die hem de baan bezorgde. Ik voelde me een beetje slecht, maar ik zei nee. Dat ik alles moest verwerken en overdenken. Ik stemde er wel mee in om een ​​aantal van zijn dozen op te slaan om zijn auto vrij te maken.

Dus, daar zit ik nu. Ik zit alleen in mijn appartement met zijn dozen. Eentje ervan ruikt echt heel erg, naar beschimmelde kleren. Misschien was ik die morgen wel voor hem.

Nu moet ik nadenken over wat ik met dit alles moet doen, wat ik met mezelf moet doen. Een deel van mij houdt nog steeds van hem. We hebben zoveel geweldige momenten samen gehad daarvoor, hij heeft me door veel heen geholpen. Hij heeft me geholpen om weg te komen van mijn mishandelende moeder en stiefvader. Hij is de man met wie ik wilde trouwen, misschien kinderen wilde krijgen. 🙁 Dit is ook maar mijn kant van het verhaal. Ik weet niet alles wat hij mentaal moet doorstaan.

Ik kan begrijpen dat je in paniek raakt. Ik weet het niet. Ik wil iedereen bedanken die de tijd heeft genomen om dit allemaal te lezen. Het voelde goed om het allemaal op te schrijven. Ik heb geen contact gehad met mijn moeder en stiefvader en heb niet veel vrienden omdat ik een beetje verlegen ben en niet zo extravert. Ik heb niet veel mensen om hierover te praten. Sorry als het te lang is. Dank je wel.

EDIT: Ik heb bijna alle reacties hier gelezen. Heel erg bedankt voor je input. Ik had waarschijnlijk veel van de dingen die gezegd werden moeten horen. Ik heb over alles nagedacht en zal niet meer met hem samenkomen.

Het belangrijkste argument voor mij was: “Wat als het weer gebeurt? Over 10 jaar, nadat we getrouwd zijn of kinderen hebben?” Ik zou het niet aankunnen. En ik vertrouw hem nog steeds niet met alles wat hij zei dat er gebeurde (of niet gebeurde) terwijl hij weg was.

Ik zal iets bedenken met de dozen en alles wat er verder nog behandeld moet worden en ik zal proberen om duidelijke grenzen te stellen als ik in de toekomst met hem praat. Hij is niet helemaal verschrikkelijk, ondanks hoe hij zich gedroeg. Hij redde me van mijn stiefvader en was er voor me in de jaren erna. Ik heb veel aan hem te danken, maar ik denk dat dat er ook voor gezorgd heeft dat ik dingen en gedragingen accepteerde die ik niet had moeten accepteren. (zelfs voordat hij wegging)