De Amerikaanse oplichter die een pionier was op het gebied van offshore-financiering

De financier en bon vivant Wallace Groves had weinig op met de wet of sociale normen. Zijn vrouw, een voormalig Hollywoodsterretje, verliet hem in 1937 nadat hun babyzoon kortstondig was ontvoerd uit hun glinsterende Park Avenue triplex appartement. Een dag na de vermeende ontvoering arresteerden de autoriteiten Groves op het platform van Newark Airport, in het gezelschap van twee vrouwen die Tijd tijdschrift omschreef hem verlegen als zijn “vriendinnen.” Monaei (uitgesproken als “geld-I”) Groves kreeg al snel een echtscheidingsregeling ter waarde van ongeveer $3 miljoen in de huidige valuta. Federale aanklagers uit het New Deal-tijdperk, vastbesloten om wat president Franklin D. Roosevelt “bevoorrechte prinsen van nieuwe economische dynastieën” noemde, in toom te houden, klaagden hem het jaar daarop aan op meerdere punten van fraude en samenzwering.

Monaei’s getuigenis hielp Groves in een federale gevangenis te belanden. Maar zijn veroordeling brak zijn geest niet en leerde hem niet de fout van zijn wegen. Historische verslagen geven aan dat hij de gevangenis verliet met een nieuwe vrouw – Monaei’s voormalige kapper – een ticket naar de Bahama’s en een plan dat de wereld zou veranderen. Wat begon als zijn persoonlijke zoektocht om een ​​fortuin op te bouwen, veranderde een zwoele Caribische archipel in een krachtpatser van de wereldeconomie en een model voor wat we nu het offshore financiële systeem noemen. Groves begon met de overname van een slaperig houtbedrijf op het eiland Grand Bahama, maar had in 1955 zoveel rijkdom en politiek kapitaal vergaard dat hij de koloniale overheid overhaalde om iets buitengewoons te doen: de autoriteiten gaven hem carte blanche om 50.000 acres te besturen en te ontwikkelen – ongeveer 15 procent van het eiland, inclusief wat nu de stad Freeport is – dat de komende 99 jaar immuun zou zijn voor belastingen en regulering.

De Bahama’s, die in 1973 onafhankelijk werden, staan ​​tegenwoordig bekend als de voormalige thuisbasis van Sam Bankman-Frieds cryptocurrency exchange FTX, waarvan de meltdown investeerders $ 8 miljard kostte. Maar het bedrijf zou zich nooit in de eilandnatie hebben gevestigd als Groves, de oprichtende fraudeur van offshore finance, er niet was geweest. Groves was de pionier van het model om Britse koloniën met laks financieel toezicht en minimale belastingen voor expats om te vormen tot knusse havens voor buitenlands kapitaal dat bescherming zocht tegen de wetten van andere landen. Een generatie later breidden Groves’ imitators zijn model uit naar de Kaaimaneilanden, de Britse Maagdeneilanden en andere territoria van het verdwijnende Britse rijk.

Volgens het Internationaal Monetair Fonds zijn de Bahama’s nu het vierde grootste belastingparadijs ter wereld wat betreft de hoeveelheid activa die door het land stroomt. Het is een belangrijk knooppunt van een wereldwijd systeem waarvan de economen Annette Alstadsæter, Gabriel Zucman en hun collega’s bij het EU Tax Observatory schatten dat het ten minste $ 13,7 biljoen aan privéhuishoudensvermogen bevat; het IMF schat dat een vergelijkbaar bedrag aan bedrijfsvermogen – $ 12 biljoen – wordt vastgehouden in offshore-schermvennootschappen die voornamelijk bestaan ​​om belastingen en andere wetten te ontduiken. In totaal komt dat neer op ongeveer een kwart van het vermogen dat jaarlijks wereldwijd wordt geproduceerd.

Lees: Elk land is een belastingparadijs

Offshore finance is nauw verweven met de wereldeconomie, aangezien bedrijven hun geld via de Bahama’s en andere havens sluizen om hun belastingen te beperken, externe controle op hun financiële transacties te ontmoedigen en te profiteren van permissieve effectenwetten. Offshore finance heeft waarschijnlijk uw leven beïnvloed zonder dat u het wist. Zo maakte lakse offshore-regulering de securitisatie van risicovolle subprime-hypotheken mogelijk, de financiële ‘innovatie’ die de wereldeconomie in 2008 deed crashen. Als u een Amerikaan bent met een pensioen of een lijfrenteverzekering, is de kans groot dat ten minste een deel van uw geld in het offshore belastingparadijs Bermuda is beland, zoals zakenjournaliste Mary Williams Walsh eerder dit jaar meldde.

TVandaag is Groves een grotendeels vergeten figuur, zelfs op de Bahama’s. Maar de alomtegenwoordigheid van offshore-financiering is deels een gevolg van het model dat hij als eerste introduceerde. In zijn glorietijd werd hij in de Bahamaanse pers geprezen als een redder van het land: In 1965, De Bahamaanse recensie prees de “onverschrokken ontwikkelaar Wallace Groves” en “de onschatbare dienst die de oprichter van Freeport aan dit deel van de mensheid heeft bewezen.” Twee jaar later noemde een krant uit Florida hem “de koning van de Bahama’s.”

Het was een toepasselijke bijnaam voor een man die zichzelf opnieuw had uitgevonden als een soort freelance imperialist, die Freeport tot zijn eigen persoonlijke kolonie binnen een kolonie maakte. De resorts, casino’s en financiële instellingen die daar ontstonden, trokken niet alleen toeristen aan, maar ook witwassers, belastingontduikers en maffiosi. Groves’ partners waren bewoners van de wereldwijde financiële demi-monde: een Canadese gokker en maffia-partner, een voormalige Zwitserse bankier die was ontsnapt uit de Franse strafkolonie Devil’s Island nadat hij was veroordeeld voor financiële misdaden, en de beruchte gangster Meyer Lansky.

Binnen 15 jaar na de overname van Freeport door Groves, bloeide zijn creatie zodanig dat De Econoom beschreef de Bahama’s als “het archetype van het belastingparadijs.” Lokale publicaties noemden het “het kleine Zwitserland van het westelijk halfrond.” Honderden Amerikaanse, Canadese en Zwitserse banken openden vestigingen in de hoofdstad Nassau en in 1975 had de offshore-business bijna 10 procent van de bevolking van het eiland in dienst. In 2019 was de Financiële Tijden beschreef de Bahama’s als “het rijkste land in het Caribisch gebied” in termen van BBP per hoofd van de bevolking, grotendeels te danken aan de offshore financiële dienstverlening, die toen naar schatting 20 procent van de nationale economie uitmaakte. Deze cijfers vertegenwoordigen een buitengewone transformatie ten opzichte van de Bahama’s van halverwege de jaren 40, toen lokale historici wijdverbreide armoede en incidentele sterfgevallen door verhongering registreerden.

Toch is de Gini-coëfficiënt van het land voor huishoudvermogen, een maatstaf voor economische ongelijkheid, een van de hoogste ter wereld. Ironisch genoeg heeft naar schatting één op de vijf Bahamanen in een centrum van mondiale financiën nog steeds geen toegang tot een bankrekening, en zijn de reële lonen zo laag dat de overheid af en toe prijscontroles instelt om brood en eieren betaalbaar te houden.

Ongeveer 50 mijl van Miami Beach — de afstand van een dag zeilen — vormen de Bahama’s een handige plek om activiteiten te ondernemen die volgens de Amerikaanse wet niet zijn toegestaan. Groves wist hier alles van door zijn reizen naar de eilanden tijdens de depressie op zijn jacht, Whatever. Toen hij nog een jonge, succesvolle financier was, maakte hij kennis met de elite van de blanke machtsmakelaars op de eilanden en richtte hij twee van de offshore-corporaties op die hem later veroordeelden voor belastingontduiking.

Op dat moment bewandelde Groves slechts een gebaand pad van uitbuiting en bedrog dat voor het eerst was ingeslagen door Christoffel Columbus, wiens eerste stappen in de Nieuwe Wereld werden gezet op het eiland dat nu bekendstaat als Grand Bahama. Binnen twee decennia hadden Spaanse ontdekkingsreizigers de oorspronkelijke bewoners van het eiland gedood of weggevoerd, en eeuwen daarna, zo merken Caribische historici op, maakten piraten van de Bahama’s hun basis en werden ze de facto heersers. Vanaf dat moment gaf het feit dat het een wetvrije zone was, de economie van de Bahama’s af en toe een boost.

In de jaren 1860 werd Nassau, de hoofdstad van de eilanden, een paar jaar lang rijk door de Confederatie te helpen de maritieme blokkade van de Unie te ontwijken, en werd het een handelspost waar zuidelijk katoen werd geruild voor Britse wapens. Toen de drooglegging in de jaren 1920 de verkoop van sterke drank op Amerikaanse bodem verbood, werden de eilanden een knooppunt van “rumhandel”. Dit bleek wat lokale historici hebben beschreven als een “godsgeschenk voor de Bahamaanse economie”, wat een gestage stroom aan inkomsten van rijke toeristen en kopers creëerde om een ​​”wanhopig arme” natie aan te vullen die net rondkwam van visserij en landbouw. ​​Het creëerde ook wat sociale wetenschappers een “criminogene omgeving” noemen, een omgeving die waarschijnlijk illegale handelingen beloont. De rol van de Bahama’s bij het omzeilen van de wetten van andere landen werd halverwege de jaren 1930 geïntensiveerd, toen Amerikanen de eilanden begonnen te gebruiken om te ontsnappen aan de verhoogde belastingen die werden opgelegd door Roosevelts New Deal.

Lees: De Verenigde Staten van het vuile geld

Groves en andere belastingontduikers uit Noord-Amerika en Europa werden niet alleen naar de Bahama’s gelokt vanwege het gebrek aan financiële regulering, maar ook vanwege de belofte van geheimhouding en stabiliteit die de instellingen van het Britse imperialisme boden.

Onder Britse wetten die bedoeld waren om blanke kolonisten in Britse koloniale bezittingen te belonen, heften de Bahama’s geen belasting op persoonlijk of zakelijk inkomen. De handel werd in het Engels gedaan, een grote aantrekkingskracht voor Noord-Amerikanen, en werd bestuurd door het Engelse recht; het hoogste hof van beroep voor geschillen op de Bahama’s was de Privy Council in Londen. De munteenheid was het vertrouwde, betrouwbare Britse pond.

Maar rijke buitenlanders hadden ook de zekerheid dat wat er in Nassau gebeurde, in Nassau zou blijven. De Bahamaanse historicus Anthony Audley Thompson beschreef de impact van bedrijven die “in feite juridische ficties waren die uitsluitend waren ontworpen om belasting in landen in het buitenland te ontduiken. Omdat er geen verdragen waren die voorzagen in de uitwisseling van financiële informatie tussen de Bahama’s en andere regeringen, waren de rekeningen van dergelijke bedrijven niet onderhevig aan controle door buitenlandse autoriteiten.” Hij voegde toe dat de Bahamaanse regering niet van deze grotendeels denkbeeldige holdings eiste dat ze financiële overzichten zouden indienen.

Kortom, het Britse koloniale bestuur had onbedoeld de juridische en financiële infrastructuur opgezet die nodig was om een ​​ideaal offshore financieel centrum te bouwen.

Leven magazine vergeleek de overeenkomst uit 1955 tussen Groves en de Bahama’s met de “blanco cheque” die koningin Elizabeth I in 1600 aan de Britse Oost-Indische Compagnie gaf – de katalysator voor een eeuwenlange onderneming van plundering en roof die een wereldomspannend rijk tot stand bracht. Groves’ innovatie, voor zover die bestond, lag in het beschikbaar stellen van de voordelen die Britse kolonisten koesterden – waaronder de afwezigheid van vermogenswinstbelasting en inkomstenbelasting – aan de wereldwijde ultrarijken, mensen die geen kolonisten waren en misschien nooit voet op de eilanden zouden zetten.

Zoals de Britten imperium in het Caribisch gebied begon uiteen te vallen in de late jaren 60 en vroege jaren 70, veel van de eilanden wendden zich tot Groves’ model als een manier om economische zelfredzaamheid te verkrijgen. Regionale concurrentie werd heviger, ook van onverwachte plekken zoals de beruchte, door muggen geplaagde en onderontwikkelde Kaaimaneilanden; binnen 20 jaar, door zichzelf te vernieuwen naar het voorbeeld van de Bahama’s, gingen de Kaaimaneilanden van een verwaarloosde afhankelijkheid van Brits Jamaica naar een inkomen per hoofd van de bevolking dat het inkomen van Groot-Brittannië zelf overtrof.

Dit zette de Bahama’s onder druk om de grenzen van de wet als internationaal belastingparadijs te blijven verleggen. Twee jaar nadat de Bahama’s de onafhankelijkheid van de Britten hadden uitgeroepen, concludeerde een interview met de gouverneur van de Centrale Bank dat “nationale zelfredzaamheid en zelfredzaamheid” vereisten dat het land niet alleen zijn praktijken voortzette, maar ook agressief zijn rol als offshore financieel centrum uitbreidde. Met andere woorden, de nieuwe natie zou zichzelf in stand houden door rijke buitenlanders te helpen de wetten van hun eigen land te overtreden.

De ineenstorting van Bankman-Fried’s FTX in 2022 is een direct gevolg van dit historische traject. In lijn met de eeuwenlange veerkracht van de Bahama’s in het aangezicht van koloniale misdaadgolven en hedendaagse fraude, lijkt het FTX-debacle geen blijvende schade te hebben toegebracht aan de economie van het land. Toch blijft de regering van het land haar toekomst inzetten op zeer speculatieve financiële ondernemingen, door beleid te voeren om meer op blockchain gebaseerde, gedecentraliseerde financiële bedrijven naar het land te lokken. Zo was de Bahamaanse Centrale Bank de eerste ter wereld die haar eigen digitale valuta uitgaf, de zanddollar, en kondigde een plan aan om $ 1 miljoen daarvan weg te geven als stimulans voor early adopters. Deze strategie lijkt waarschijnlijk een cyclus van economische bloei en ondergang te bestendigen op basis van fraude en criminaliteit. Wallace Groves is een historische voetnoot, maar we leven allemaal in de wereld die hij heeft helpen creëren.

Dit essay is een bewerking van het binnenkort te verschijnen boek van Brooke Harrington, Offshore: sluipende rijkdom en het nieuwe kolonialisme.

Offshore: sluipende rijkdom en het nieuwe kolonialisme

Door Brooke Harrington