Boeksamenvatting: Narconomics (Deel 1)

Drugshandel, vaak afgebeeld in de populaire cultuur als chaotisch en gewelddadig, is in werkelijkheid een gestructureerde business met zijn eigen toeleveringsketens, prijsstrategieën en winstmarges. Onder het oppervlak van deze illegale handel ligt een wereld die wordt aangestuurd door fundamentele economische principes: vraag en aanbod, risicomanagement, concurrentie en innovatie.

Na het lezen Narconomie door Tom Wainright, ik heb veel geleerd over deze miljardenindustrie. In deze serie duiken we diep in de economie van drugshandel en onderzoeken we hoe deze zwarte marktondernemers opereren.

De meeste cocaplanten worden verbouwd in Bolivia, Colombia en Peru, waar regeringen proberen de oogsten te vernietigen. De regeringen hopen dat het verminderen van het aanbod de cocaïneprijzen zal verhogen en de vraag zal afremmen. Ondanks deze inspanningen blijven de prijzen stabiel. Om te begrijpen waarom, bekijk de waardeketen van de cocaïneproductie.

Drugskartels kweken zelf geen cocaplanten; ze kopen cocabladeren van boeren, verwerken, verpakken en verkopen de cocaïne. Normaal gesproken kunnen boeren aan de hoogste bieder verkopen, maar gewapende conflicten tussen kartels zorgen ervoor dat elke regio wordt gedomineerd door één groot kartel. Dit creëert een monopsonie, waarbij boeren slechts één koper hebben en kartels onderhandelingsmacht hebben.

Ondanks de stijging van de productiekosten kunnen kartels hetzelfde bedrag betalen voor cocabladeren door de marges van de boeren te knijpen. Als gevolg hiervan raken gewasvernietigingsstrategieën uiteindelijk de verkeerde mensen: de boeren in plaats van de kartels, en uiteindelijk zonder netto verhoging van de uiteindelijke prijs die consumenten voor cocaïne betalen.

Kunnen er meerdere kopers zijn voor cocabladeren? Nee, omdat cocaïne op de meeste plekken illegaal is, kunnen overheden het aantal kopers op de markt niet vergroten. Dit laat zien dat het verstoren van de productie om de cocaïneconsumptie te verminderen niet effectief is geweest. We zullen andere redenen voor dit mislukte beleid onderzoeken.

Beleidsmakers hebben voorgesteld om boeren aan te moedigen alternatieve manieren van leven te creëren, maar deze aanpak kent uitdagingen. Boeren zouden bijvoorbeeld kunnen overstappen op het planten van maïs, maar de maïsprijzen zijn onvoorspelbaar vergeleken met de constante vraag naar cocaïne. Toen de maïsprijzen in de jaren negentig daalden, stapten veel boeren over op het kweken van marihuana en papavers.

De auteur betoogt dat overheden boeren meerdere aantrekkelijke alternatieven moeten bieden. Als kartels proberen de prijzen te verlagen, kunnen boeren overstappen op winstgevendere gewassen, waardoor kartels mogelijk meer moeten betalen voor cocabladeren. Dit komt overeen met het doel van de overheid om de uiteindelijke prijs van cocaïne te verhogen. Er blijven echter nog meer problemen bestaan.

Ten eerste hebben kartels de opbrengsten van de cocaïneproductie verhoogd. Colombiaanse kartels kunnen nu ongeveer 60% meer cocaïne produceren uit dezelfde hoeveelheid cocabladeren dan voorheen. In Bolivia hebben nieuwe chemische precursoren en machines de cocaïneopbrengsten verdubbeld. Als gevolg hiervan heeft het verminderen van de cocateelt de totale aanvoer van cocaïne niet significant verminderd.

Het grootste deel van de kosten van cocaïne komt voort uit distributiekosten, niet uit grondstoffen. De hoge prijs van cocaïne is voornamelijk te wijten aan de kosten van geheime wereldwijde verzending, inclusief omkoping en geweld – kosten die legale bedrijven niet maken. De stijging van meer dan 30.000% van de “farm gate”-prijs van cocabladeren naar de uiteindelijke verkoopprijs illustreert de moeilijkheid om cocaïneprijzen te beïnvloeden via grondstofkosten.

Dus zelfs het verdrievoudigen van de kosten van ruwe ingrediënten zou geen significante impact hebben op de uiteindelijke prijs of de consumptie ontmoedigen. Dit is vergelijkbaar met de kunstmarkt, waar de kosten van ruwe materialen minimaal zijn vergeleken met de hoge prijs van het eindproduct, wat voornamelijk wordt aangestuurd door perceptie en merkwaarde.

In plaats daarvan zouden antidrugsbestrijdingsorganisaties meer succes kunnen hebben met het aanpakken van het meest waardevolle deel van de cocaïneketen, dichter bij de Amerikaanse grens, wat ons bij het volgende punt brengt.

Geweld in verband met drugshandel begon in Zuid-Amerika, met name Colombia, maar is sindsdien verplaatst naar Centraal-Amerika en meer recent naar Mexico. Paradoxaal genoeg heeft El Salvador, ooit de moordhoofdstad van de wereld, een daling van de criminaliteit gezien, terwijl het geweld in Mexico is toegenomen. De reden hiervoor ligt in de structuur van de drugsindustrie.

Collusie, of het nu gaat om drugskartels of bedrijven, heeft als doel een concurrerende markt om te vormen tot kleinere monopolies. Als twee telefoonmaatschappijen bijvoorbeeld landelijk opereren, zorgt concurrentie ervoor dat de prijzen dalen en de winsten dalen. Als ze echter samenspannen om het land te verdelen (één voor het noorden en de andere voor het zuiden), kunnen ze elk een klein monopolie creëren en hogere prijzen rekenen voor een service van lagere kwaliteit. Hoewel collusie illegaal is op legale markten, omzeilen illegale ondernemingen zoals bendes vaak antitrustwetten, waardoor dergelijke collusie tussen rivaliserende bendes vaker voorkomt.

Verbeterde omstandigheden in El Salvador zijn voornamelijk te danken aan een wapenstilstand tussen de twee grootste bendes, MS-13 (Mara Salvatrucha) en Barrio 18. De arbeidsmarkt voor Salvadoraanse bendeleden, of “mareros”, is zeer illiquide en in feite een duopolie. Eenmaal geïnitieerd, worden bendeleden zwaar getatoeëerd, waardoor ze niet kunnen overstappen naar de rivaliserende bende. Omdat er geen andere bendes zijn om zich bij aan te sluiten en legale werkgevers over het algemeen niet bereid zijn om bendeleden in dienst te nemen, zijn de opties voor bendeleden zeer beperkt.

De wapenstilstand, of collusion, werkte in El Salvador omdat de bendes lokaal opereerden. Door het land te verdelen in onbetwiste “sectoren”, kunnen de bendes hogere prijzen vragen voor drugs en afpersing, waardoor de kosten van interne conflicten worden verlaagd.

Als reactie hierop heeft de Salvadoraanse regering $ 72 miljoen toegewezen om legitieme bedrijven aan te moedigen voormalige bendeleden in dienst te nemen, wat een derde optie biedt. Deze beleidsmaatregelen en de wapenstilstand zijn echter controversieel. Hoewel het moordcijfer is gedaald, blijft afpersing, die voornamelijk burgers treft, onveranderd. Ondanks deze uitdagingen is het geweld in El Salvador verbeterd.

Deze strategie werkt niet voor Mexico, waar zes grensstaten de hoogste moordcijfers hebben vanwege kartelgevechten over toegang tot de Amerikaanse drugsmarkt. Na 9/11 is de grensbeveiliging toegenomen, waardoor elke grensovergang waardevoller is geworden. Met slechts 47 officiële grensovergangen langs de 2.000 mijl lange grens tussen de VS en Mexico, verwerken de grootste grensovergangen het meeste scheepvaartverkeer, waardoor controle over een belangrijke grensovergang cruciaal is voor het succes van het kartel.

Als gevolg hiervan zijn Mexicaanse grenssteden als Ciudad Juárez (grenzend aan El Paso, TX) slagvelden geworden voor de controle over cruciale Amerikaanse toegangspunten. Er is sprake van intense concurrentie tussen de Sinaloa- en Juárez-kartels. Het Juárez-kartel had eerder ambtenaren omgekocht en de lokale politie gecontroleerd, wat het Sinaloa-kartel ertoe aanzette een agressieve campagne te starten om het gebied over te nemen.

Bij bedrijfsovernames moeten bedrijven toezichthouders overtuigen hun deals goed te keuren. Toen GE Honeywell wilde overnemen, kreeg het goedkeuring van Amerikaanse toezichthouders, maar kreeg het te maken met tegenstand van concurrenten die de deal blokkeerden via Europese toezichthouders.

Voor kartels zijn de belangrijkste toezichthouders de politie, die ze moeten omkopen of intimideren. De handhavingsarm van het Juárez-kartel, La Línea, bestond uit loyale voormalige en huidige politieagenten, waardoor het voor het Sinaloa-kartel moeilijk was om hen te beïnvloeden. In eerste instantie nam het Sinaloa-kartel zijn toevlucht tot geweld en vermoordde systematisch lokale politieagenten totdat de resterende troepenmacht de stad ontvluchtte. Toen El Chapo (leider van het Sinaloa-kartel) de lokale politie van Ciudad Juárez er niet van kon overtuigen zijn overname te steunen, wendde hij zich tot een andere autoriteit voor hulp.

Het complexe politiesysteem van Mexico creëerde mazen in de wet. Met meer dan 2000 lokale politiekorpsen, eenendertig staatskorpsen en een federale politiemacht die landelijk opereerde, zag El Chapo een kans bij de federale politie. In tegenstelling tot de stads- en staatspolitie, die op de loonlijst van het Juárez-kartel stonden, hadden de door de federale overheid gerekruteerde agenten (de “federales”) geen lokale loyaliteit en waren ze vatbaarder voor overreding.

De federales begonnen aan te komen in Ciudad Juárez, wat leidde tot intense confrontaties tussen rivaliserende politiemachten. Langzaam en met veel bloedvergieten kregen El Chapo en zijn bondgenoten de overhand. Toen de weerstand van het Juárez-kartel verzwakte, was Sinaloa’s verwerving van het gebied voltooid.

De overname loste het bredere probleem niet op. Met slechts een paar belangrijke grensovergangen en havens, en Ciudad Juárez dat ongeveer 70% van het noordwaartse cocaïneverkeer afhandelt, is het een uitdaging om deze routes eerlijk te verdelen. Terwijl de drugsdistributie in Mexico opnieuw werd geconsolideerd onder het plazasysteem van Miguel Ángel Félix Gallardo (voormalig leider van het Guadalajara-kartel), is het nu gefragmenteerd. Rivaliserende kartels gebruiken extreem geweld om gebieden te controleren, waardoor een winnaar-neemt-alles-mentaliteit ontstaat en de operationele kosten stijgen (bijvoorbeeld door steekpenningen, sicarios). Deze fragmentatie drijft de cocaïneprijzen op, wat benadrukt waar de meeste kostenstijgingen liggen.

Beleidsmakers zouden alternatieve benaderingen voor de situatie in Mexico kunnen overwegen. Het intense geweld is het gevolg van de felle concurrentie om Amerikaanse grensovergangen. Het verhogen van het aantal grensovergangen zou hun waarde kunnen verminderen en ze minder betwist kunnen maken. Hoewel er zorgen zijn dat dit de drugsvolumes zou kunnen doen toenemen, blijkt uit bewijs dat het vernauwen van de toegang de smokkel niet significant heeft verminderd. Meer grensovergangen zouden dus het geweld kunnen verminderen zonder de Amerikaanse illegale drugsmarkt al te veel te beïnvloeden, waardoor een dynamiek ontstaat die vergelijkbaar is met die van El Salvador, waar verschillende kartels hun goederen over verschillende grensovergangen verdelen zonder met elkaar in botsing te komen.

Zoals Charlie Munger zei: “Laat me de prikkel zien, en ik zal je de uitkomst laten zien.” Het verbeteren van de politiecontrole en het verhogen van de lonen van agenten zou omkoping ook duurder maken. Mexicaanse agenten zijn gemakkelijk om te kopen, omdat werken voor de kartels vaak financieel lucratiever is dan werken bij de politie. Zelfs Gallardo zelf begon als politieagent in een klein stadje. Het stroomlijnen van het politiesysteem door krachten samen te voegen, zou het voor kartels moeilijker kunnen maken om rivaliserende politie-eenheden uit te buiten in hun proxy-oorlogen.

Zoals u kunt zien, kan drugshandel, hoewel afgekeurd, worden geanalyseerd als elke andere business met behulp van vergelijkbare kaders. En inzicht in de economie van de industrie kan helpen bij het maken van beter beleid.

De volgende keer deel ik lessen over arbeidseconomie en merkpositionering voor drugskartels.

Bedankt voor het lezen. Ik spreek je de volgende keer.

Hulpbronnen voor uw zoektocht naar een baan in de publieke sector:

Bekijk ook mijn andere gepubliceerde artikelen en bronnen:

Als u dit artikel leuk vond, abonneer u dan en deel het met uw vrienden/collega’s. Delen is wat ons helpt groeien! Dankjewel. 🙏

Deel