Het aanpakken van recidivecijfers en uitdagingen waarmee zwarte gevangenen worden geconfronteerd

Door D. Kevin McNeir
Speciaal voor de AFRO

In deze serie spreekt de AFRO met de Amerikaanse gevangenispopulatie, die met grote fysieke ontberingen en emotionele uitdagingen kampt, vooral in staten met weinig aandacht voor het welzijn van gevangenen. Deze serie onderzoekt de verschillende redenen waarom zwarte mensen hogere percentages opsluiting en recidive ervaren in vergelijking met andere etnische bevolkingsgroepen. Daarnaast spreken we met grassroots-activisten, terugkerende burgers en pleitbezorgers over het feit dat ze zich in het gevangenisindustrieel complex bevinden en de impact van de draaideur.

Op een warme avond in augustus komen tientallen burgers uit de Greater Washington Area, voornamelijk Afro-Amerikaanse mannen, bijeen bij de Busboys and Poets in de gemeenschap Anacostia in het zuidoosten van DC. Het onderwerp van gesprek: de voortdurende uitdagingen waarmee voormalige gevangenen worden geconfronteerd en de behoefte aan meer programma’s die hun succesvolle terugkeer in de maatschappij ondersteunen.

Tijdens de twee uur durende sessie delen terugkerende burgers verhalen over veerkracht, verlossing en succes. Ze hopen hiermee anderen te motiveren en te versterken, terwijl ze proberen de barrières die de maatschappij oplegt te doorbreken en hun dromen waar te maken.

Dit is slechts één uitlaatklep voor degenen die verlichting zoeken van hun ervaringen in het strafrechtsysteem. Voor Ahmar “Brother Khan” Mustikhan, een schrijver en gemeenschapsactivist, is het cruciaal werk.

Mustikhan fungeerde als moderator voor het Busboys and Poets-evenement op 3 augustus, getiteld “If You Have a Dream You Can Make It: Formerly Incarcerated Share Success Stories.” Verschillende DC-legendes, waaronder Tyrone Parker en Roach Brown, namen deel aan het gesprek en spraken als zowel terugkerende burgers als pleitbezorgers voor anderen die jaren en zelfs decennia achter de tralies overleefden.

Khan beschreef het evenement als een kans om in contact te komen met een gemeenschap die gelooft in tweede kansen en om steun te betuigen aan degenen die erin geslaagd zijn om tegenslagen te overwinnen.

Geen getuigenis zonder test

Parker, 76, geboren in Washington en nu woonachtig in Laurel, Maryland, bracht 38 jaar in de gevangenis door. De veroordeling voor twee aanklachten van diefstal kostte hem bijna vier decennia in de gevangenis, waarvan het grootste deel in Lorton Reformatory, een voormalig gevangeniscomplex in Lorton, Virginia, gelegen op ongeveer 20 mijl buiten de hoofdstad van het land.

De instelling, die ook bekendstaat als het Lorton Correctional Complex, sloot in november 2001 en diende ooit als gevangenis voor geweldloze delinquenten uit Washington D.C., voordat het in 1946 onder het beheer van het District of Columbia Department of Corrections kwam.

Parker zei dat hij zichzelf gelukkig acht dat hij naar Lorton is gestuurd, omdat het – in tegenstelling tot de meeste andere strafinrichtingen – werkprogramma’s promoot waarmee gevangenen regelmatig als vrijwilliger aan de lokale gemeenschap kunnen deelnemen.

“Het eerste dat mij hielp mijn leven om te draaien was God – geen twijfel mogelijk. Maar het tweede was dat ik inzicht kreeg in mijn eigen waarde en mijn belang voor mijn gemeenschap,” zei Parker. “Lorton was een progressieve instelling die ervoor zorgde dat haar gevangenen – alle 300 van ons – naar delen van DC en Virginia werden gestuurd, waar we leerden over verantwoordelijkheid.

“We waren een vrijwilligersbeweging die met gehandicapten werkte, jongeren in openbare scholen ondersteunde en overal heen ging waar we nodig waren. Als resultaat van onze dagelijkse ontmoetingen hielpen we niet alleen de grotere gemeenschap te transformeren, maar ondergingen we ook onze eigen persoonlijke transformaties,” zei hij.

Parker zou veel van de vaardigheden en lessen die hij tijdens zijn gevangenschap had opgedaan, gebruiken om The Alliance of Concerned Men (ACM) op te richten, een non-profitorganisatie die hij in 1991 begon met voormalige middelbareschoolvrienden. Parker was eerder uitvoerend directeur.

Nu, meer dan 30 jaar later, hanteert ACM een “dorpsbenadering” terwijl ze werken aan het uitroeien van geweld in lokale gemeenschappen. De groep heeft meer dan 80 vredesakkoorden en wapenstilstanden bemiddeld tussen rivaliserende bendes in gebieden die zijn geïdentificeerd als “hotspots” in DC

Brown, 80, is geboren en getogen in DC, maar woont nu in Suitland, Md. Tegenwoordig is hij een succesvolle presentator van “Crossroads”, een radio-uitzending die over de hele wereld te horen is. Tegenwoordig behandelt hij problemen waarmee terugkerende burgers en degenen die momenteel gevangen zitten, worden geconfronteerd.

Net als Parker werd Brown naar Lorton gestuurd, nadat hij in 1964 op 20-jarige leeftijd tot een levenslange gevangenisstraf was veroordeeld vanwege zijn rol in een drietal overvallers, wier daden leidden tot de dood van een andere man.

“Ik werd meerdere keren fysiek aangevallen in de gevangenis,” zei hij. “Ik was een tijdje verlamd, ik werd in eenzame opsluiting geplaatst en zelfs drie jaar naar St. Elizabeths gestuurd nadat zowel mijn moeder als mijn vader waren overleden en ik werd gediagnosticeerd als tijdelijk krankzinnig,” zei hij, sprekend over het openbare psychiatrische ziekenhuis in Washington, DC

“Nadat ik na mijn vrijlating uit de gevangenis naar Lorton was teruggekeerd, (Sint Elizabeth)Ik begon te schrijven om mijn hoofd leeg te maken en schreef een kerstverhaal dat uitgroeide tot een toneelstuk,” zei Brown. Al snel vond hij gelijkgestemde individuen, die zichzelf wilden uiten met behulp van performancetheater.

“We noemden onszelf ‘Inner Voices’ en het toneelstuk en onze optredens werden zo populair dat we op tournee mochten gaan – sommige lokaal en zelfs een paar in andere delen van het land, waaronder het Apollo Theater in New York City. We deden zelfs een show met Richard Pryor als headliner.

“We mochten meer dan 500 shows uitvoeren en keerden elke keer zonder incidenten terug naar Lorton. Toen, in 1975, nadat ik eerst was afgewezen door voormalig president Richard Nixon, willigde voormalig president Gerald Ford mijn verzoek om gratie in en werd ik vrijgelaten uit de gevangenis. Ik was vastbesloten om het maximale uit mijn tweede kans te halen,” zei hij.

Recidivecijfers onevenredig hoog voor zwarte mannen

Tegen de leeftijd van 25 jaar wordt verwacht dat 15,9 procent van de zwarte mannen, 6,3 procent van de Hispanic mannen en 1,7 procent van de blanke mannen enige tijd in een staats- of federale gevangenis heeft gezeten. Tegen de leeftijd van 40 jaar zal 26,6 procent van de zwarte mannen, 12,7 procent van de Hispanic mannen en 3,5 procent van de blanke mannen enige tijd hebben uitgezeten.

Het ministerie van Justitie voert routinematig langetermijnstudies uit naar alles wat met opsluiting te maken heeft. In 2018 publiceerden ze een bijgewerkt rapport over recidivecijfers voor staatsgevangenen in 30 verschillende staten. Het rapport onderzocht aanvankelijk terugkerende burgers van 2005 tot 2009, om te zien hoeveel er na hun vrijlating werden gearresteerd. Ongeveer 44 procent werd in het eerste jaar opnieuw gearresteerd.

In het rapport werd gekeken naar het aantal mensen dat negen jaar lang jaar na jaar opnieuw werd gearresteerd.

“Vijf jaar na vrijlating uit de gevangenis hadden zwarte overtreders het hoogste recidivepercentage (81 procent), vergeleken met Spaanstalige (75 procent) en blanke (73 procent) overtreders”, aldus informatie die in 2014, het negende jaar van het onderzoek, door het Bureau of Justice Statistics werd vrijgegeven.

Uit het rapport bleek dat in totaal 83 procent van de gevangenen in de studie binnen negen jaar na hun vrijlating in 2005 opnieuw werd gearresteerd. In 2014 waren 86,9 van alle zwarte gevangenen in de studie opnieuw gearresteerd na hun vrijlating in 2005. Dat aantal was 85 procent voor de Amerikaanse Indiaanse of Alaska Native Asian, Native Hawaiian of Other Pacific Islander gevangenispopulatie, en 81,3 voor Hispanics / Latino’s.

Nog steeds zijn de opsluitings- en recidivecijfers hoog in alle rassen en etnische groepen. De Amerikaanse volkstelling meldt dat zwarte mensen in 2020 12,4 procent van de bevolking uitmaakten, en 12,6 procent van de bevolking in 2010. Toch duiken ze onevenredig vaak op in de gevangenissystemen van Amerika. Het Federal Bureau of Prisons meldt bijvoorbeeld dat 38,8 procent van de gevangenen zwart was op 24 augustus.

Zowel Parker als Brown vertegenwoordigen een minderheid als het gaat om zwarte mannen die ooit achter de tralies hebben gezeten.

Toen hen werd gevraagd waarom ze denken dat zwarte mannen een hoog recidivepercentage hebben onder ex-gevangenen, gaven de twee mannen verschillende antwoorden.

“In Ward 8 van DC, waar de meeste gevangenen uit dit gebied woonden voordat ze werden gearresteerd en veroordeeld – en waar (zij) worden na hun vrijlating teruggegeven – het is een gemeenschap van voornamelijk ontheemde mensen,” zei Parker. “Het gevangenissysteem voedt zich met hen. Tegelijkertijd blijven zwarten lijden aan een gebrek aan alles: gebrek aan banen, slechte gezondheidszorg, ontoereikend onderwijs en gebrek aan betaalbare huisvesting.

“Terugkerende burgers hebben een solide basis nodig – een familie – om hen te ondersteunen wanneer ze worden vrijgelaten. Ze hebben constructieve programma’s nodig om hen te leren hoe ze deel kunnen uitmaken van een familie of in sommige gevallen hun familie kunnen leiden,” zei Parker. “Voor sommige jonge zwarte mannen is het enige wat ze weten gebaseerd op een cultuur van zelfdestructie – ze leren het als kinderen en het wordt van de ene generatie op de andere doorgegeven. Opgesloten zitten en herhaaldelijk terugkeren naar de gevangenis, is niets meer dan een nieuwe vorm van slavernij.”

Brown was het daarmee eens en betreurde het dat zolang Amerika zijn prioriteiten niet verandert, veel te veel zwarte gezinnen te maken zullen blijven krijgen met onevenredig hoge aantallen gevangenen.

“Hoewel ik geloof dat Amerikanen zich zorgen maken over de onrechtvaardigheden waarmee mensen in de gevangenissen van ons land routinematig worden geconfronteerd, (mensen) “Ik heb gewoon te veel andere dingen om me zorgen over te maken – dingen die prioriteit hebben, zoals ervoor zorgen dat ze genoeg te eten hebben, een plek om te wonen en een baan, om nog maar te zwijgen van racisme in het algemeen”, aldus Brown.

“Het is zeldzaam om een ​​zwarte familie te vinden die niet iemand heeft die gevangen zit of heeft gezeten. Ze hebben in ieder geval een telefoontje gehad van iemand die ze liefhebben en die is gearresteerd en hulp nodig heeft,” zei Brown. “Het is verkeerd om alle zwarte mannen als criminelen te beschouwen. Ik denk dat de meeste broers misdaden uit behoefte plegen, geen misdaden uit hebzucht.”

Brown vervolgde en voegde toe dat “Mensen die geen baan of huis hebben – mensen die blut, gebroken en dakloos zijn – alles zullen doen wat nodig is om te overleven. Toen ik een kleine jongen was en DC erg gesegregeerd was, moest je, zelfs als je een baan had, hard werken. Je moest het gezinsinkomen aanvullen om te overleven. Dus de meesten van ons, als we een baan hadden, stalen van die baan. Mijn netto-inkomen zou me niet naar huis brengen.”

Maar na verloop van tijd besefte hij dat hij moest veranderen.

“Hoe kreeg ik mijn leven op orde? Ik werd het uiteindelijk zat om in de ring te staan ​​en keer op keer neergeslagen te worden. Het was alsof ik zeven dagen per week tegen Mike Tyson vocht”, zei hij. “Ik bereikte het punt waarop ik klaar was met het ervaren van de overdosis pijn en ik wilde iets anders – iets anders, iets beters.”