Liefde verkondigt dat alle “geloven” NIET tot God leiden

Door Dr. Jeff Mirus ( bio – artikelen – e-mail ) | 16 sep 2024

Een nieuw hoogtepunt in pauselijke vaagheid werd bereikt door paus Franciscus op, van alle data, vrijdag de 13e (zie ons nieuwsbericht Alle geloven leiden tot God, zegt paus tegen jongeren in Singapore). Het is een groot verdriet voor veel katholieken dat we zo’n pontificaat moeten doorstaan. Denk eens na over het aantal bisschoppen en priesters die voortdurend op dat koord van waarheid moeten lopen, dat van hen vereist dat ze trouw het katholieke geloof onderwijzen zonder het vertrouwen in de constitutie van de kerk te ondermijnen, waarbij de opvolger van Sint-Pieter de monarchale bestuurder van de kerk is, terwijl hij de garant staat voor de katholieke leer onder slechts zeer zorgvuldig gedefinieerde voorwaarden.

Het enige wat we kunnen doen is proberen om de zaken één punt per keer op te helderen, en deze keer is de vraag voor ons of alle “geloven” werkelijk tot God leiden, of even goed tot God leiden. Zoals blijkt worden beide postulaten vanaf het begin in de Schrift volledig verworpen, zowel onder het Oude als het Nieuwe Verbond. Daarom zou het niet zo heel moeilijk moeten zijn om de onderscheidingen te maken die nodig zijn om de kwestie te begrijpen.

Schrift tegen natuurlijke religie

De geschiedenis van de Joden onder het Oude Verbond is één lang Voorzienig pad waarin God resoluut handelt om Zijn volk te scheiden van de omringende naties, die allemaal valse goden aanbidden. Dit is zo voor de hand liggend dat ik veronderstel dat ik er niet veel tijd aan hoef te besteden. De Joden worden keer op keer gewaarschuwd om zich af te scheiden van alle andere naties, inclusief het vermijden van elk gemengd huwelijk, omdat de andere naties allemaal “vreemde goden” aanbidden – dat wil zeggen, niet-bestaande goden of afgoden. Ze worden nogal duidelijk gemanipuleerd door de Duivel, maar het punt dat herhaaldelijk door de Heer God wordt gemaakt, is precies en eenvoudig dit: Niet alle geloven zijn heilzaam, omdat niet alle religies tot God leiden.

Inderdaad, veel religies leiden direct naar de Duivel, sommige leiden tot een vervanging van de natuur voor God, en alle anderen, afgezien van het Jodendom en het Christendom – de enige twee die zelfs beweren dat ze publiekelijk door God Zelf zijn geopenbaard – verliezen zichzelf in voortdurende vervormingen. Deze vervormingen weerspiegelen ofwel de beperkingen van een puur natuurlijke theologie of de fouten van degenen die beweren een bepaalde kennis van God te hebben door een soort persoonlijke openbaring, waarvoor absoluut geen bovennatuurlijk bewijs is. Het is inderdaad de last van een groot deel van de Schrift om te getuigen van werkelijk Goddelijk bewijs – het bewijs van wonderen en profetieën – die het Jodendom en het Christendom volledig onderscheiden van elke andere religie die de wereld ooit heeft gezien.

We verwarren vaak de natuurlijke erkenning van het bestaan ​​van God (die we allemaal kunnen bezitten als onderdeel van de natuurwet) met “geloof” of “religie”. Ons natuurlijke besef dat God noodzakelijkerwijs moet bestaan, is geen “geloof”, maar een rationele conclusie die filosofisch onderzocht kan worden. Het is een geweldige hulp, omdat het een verlangen zou moeten stimuleren om God persoonlijk te kennen, maar onze spirituele aspiraties vormen geen religie totdat ze gekleed zijn in specifieke doctrines en praktijken van aanbidding en gedrag. Ons woord “religie” is afgeleid van het Latijnse religiewat een verplichting of een band betekent, een zelfstandig naamwoord afgeleid van het werkwoord gelovig zijn (“binden”). Het is dan ook geen verrassing dat er in religieuze systemen allerlei soorten bindingen aan allerlei verplichtingen ontstaan, en deze hangen af ​​van wie de regels formuleert, en of de inspiratie voor de betreffende religie puur natuurlijk, actief duivels of in feite aantoonbaar Goddelijk is.

Houd rekening met de bron en de instelling

Terwijl een natuurlijke vorm van religie iemand ertoe kan brengen een Goddelijke Openbaring te herkennen wanneer deze plaatsvindt — inderdaad, dit is vermoedelijk precies hoe God de natuur en het bovennatuurlijke wilde harmoniseren — hebben we duizenden jaren aan ervaring, zelfs al vóór de Val, om te bevestigen dat er iets ernstig mis is gegaan. We zouden ons ervan bewust moeten zijn hoe gemakkelijk het voor mensen is om hun eigen egoïstische verlangens te rationaliseren in ofwel verzonnen religies of de ontkenning van God. De geschiedenis van de wereld alleen al zou voldoende moeten zijn om ons te leren dat het over het algemeen gemakkelijker is geweest voor mensen om formele of informele religies te maken van hun eigen egoïstische verlangens dan om hun geest en wil te disciplineren in dienst van Goddelijke perfectie.

Het is in feite een les uit de geschiedenis dat de normale conditie van de mensheid is om dramatisch fout te zijn over God en over wat God ons wel of niet heeft geopenbaard over Wie Hij is en hoe Hij wil dat wij leven en aanbidden. Als we de religies van de wereld doorkruisen, kunnen we de volgende typen en voorbeelden opnoemen:

• Degenen die, zoals het boeddhisme en het confucianisme, grotendeels menselijke filosofieën zijn;
• Degenen die voortkomen uit tribale tradities die ofwel puur natuurlijk ofwel duivels geïnspireerd kunnen zijn – en die nu veranderen in hedendaagse populaire toewijdingen aan hekserij, of directe en opzettelijke duivelaanbidding (bijv. de Heilige Dood van de drugskartels);
• Die welke, zoals het hindoeïsme, vreemde combinaties zijn van menselijke filosofieën met nogal duidelijk duivelse mythologieën;
• het Jodendom, dat een klasse apart blijft, omdat het op unieke wijze gebaseerd is op Gods zelfopenbaring, maar met de komst van Jezus Christus ophoudt deze voortdurende openbaring te aanvaarden;
• Vreemde religieuze samensmeltingen, zoals de islam en het mormonisme, die een combinatie zijn van andere religies en die (zonder enig bewijs) beweren dat ze een eigen specifieke openbaring hebben;
• Die sekten die, zoals alle protestantse vormen, begonnen met de waardering voor een op wonderbaarlijke wijze bevestigde Goddelijke Openbaring, maar het geopenbaarde gezagsbeginsel verwierpen dat bedoeld was om deze te beschermen tegen menselijke inmenging;
• Voorbeelden hiervan zijn de orthodoxe kerken die oorspronkelijk deelnamen aan de volheid van het katholicisme en die nog steeds het sacramentele karakter ervan hebben behouden, maar die er vooral door de politiek toe werden aangezet om belangrijke aspecten van de goddelijke constitutie van de Kerk te verwaarlozen, met name, nogmaals, het Petrusbeginsel van autoriteit;
• En tenslotte het katholicisme, dat niet alleen gebaseerd is op een wonderbaarlijk bevestigde Goddelijke Openbaring, maar ook het door God gegeven gezagsbeginsel bezit dat nodig is om te voorkomen dat die Openbaring door verkeerde menselijke interpretaties in een misleidende leegte vervalt – een absoluut essentieel kenmerk dat geen enkele andere religie ter wereld zelfs maar claimt.

Het zou duidelijk moeten zijn dat we voor alle religieuze claims de bron moeten overwegen, en als we dat doen, kunnen we ontdekken dat de bron niet God is. Bovendien moeten we het institutionele karakter van de religie zelf overwegen om te zien of er iets van Goddelijke oorsprong in zit, inclusief enige bescherming tegen haar ontbinding in een loutere verzameling van menselijke ideeën en interpretaties. Zelfs voor degenen die een Openbaring claimen, kunnen ze, hoewel ze oprechte volgelingen tot enig begrip van en relatie met God kunnen leiden, ook een steeds toenemende reeks van verdraaiingen van wat God heeft geopenbaard verkondigen. Dit is zo waar dat we, zelfs binnen de Katholieke Kerk zelf, de aard en de grenzen van haar Goddelijke bescherming tegen dwaling grondig moeten begrijpen.

Op het verkeerde pad terechtkomen

Het generieke concept van “geloof” (dat wil zeggen, persoonlijk geloof in een bepaalde set religieuze ideeën over God) leidt niet noodzakelijkerwijs tot God, en dat heeft het ook nooit gedaan. bovennatuurlijke deugd of Faith doet dat wel, maar het is helemaal niet het onderwerp van discussie. Iemands “persoonlijke geloof” kan iemand eerder in zoveel fouten leiden dat hij zichzelf er niet gemakkelijk van kan losmaken om God echt te leren kennen en in liefde te reageren. Uiteraard heeft alles in welke religie dan ook dat van nature waar is of is ontleend aan de Goddelijke Openbaring het potentieel om te zijn wat Paus Franciscus in Singapore beweerde voor alle geloven, namelijk een van de “paden om God te bereiken”. Maar van zulke waarheden bevatten veel religies er maar weinig of geen, en de meeste andere bedekken deze waarheden met zoveel rommel dat ze ernstig gebrekkig zijn voor het doel om onze Schepper te kennen, lief te hebben en te dienen.

Met andere woorden, de meeste “geloven” vereisen iets tussen verwerping en serieuze correctie om tot God te leiden. Het beste wat veel van deze geloven kunnen doen, is teleurstellingen veroorzaken, waardoor een aanhanger ergens anders gaat kijken. Maar het ergste zou zijn om de gelovige te verstrikken in onwaarheid of hem ertoe te brengen het helemaal op te geven.

Dit betekent natuurlijk niet dat degenen die zich aan valse religies houden, bespot of zelfs als verloren afgeschreven moeten worden. Wat het in feite betekent, is dat we altijd geroepen zijn om het Evangelie te prediken, om het Goede Nieuws van Jezus Christus te verspreiden. Voor zover we een onbaatzuchtige oprechtheid en bewijs van waarheid in welke religie dan ook herkennen, herkennen we natuurlijk de bron in onze Goddelijke Schepper, maar er schuilt een enorm gevaar in religieus onverschilligheid. Paus Franciscus op zijn woord geloven – dat alle geloven simpelweg “verschillende talen zijn om bij God te komen” – is een ernstige fout maken, want sommige religies verdoezelen God daadwerkelijk of leiden ons weg van God. Bovendien zijn al die religies die niet gegrond zijn in de volheid van de Goddelijke Openbaring, vervormd tot het punt dat het veel moeilijker wordt om die gezegende eenheid te bereiken die God voor ieder van ons wenst.

Geen andere optie

Nu geef ik toe dat één retorische vraag die paus Franciscus in dezelfde toespraak tot jongeren in Singapore stelde, de kracht heeft: “Als je begint te vechten – ‘Mijn religie is belangrijker dan de jouwe; de ​​mijne is waar en de jouwe niet’ – waar zal dat ons dan heen leiden?” Het is duidelijk dat als we alleen maar opscheppen of alleen maar veroordelen, we het Evangelie niet dienen. In plaats daarvan is het altijd nodig om het pad van liefde en dienstbaarheid te bewandelen, en een belangrijk deel van die liefde en dienstbaarheid moet voortkomen uit ons begrip, zoals St. Paulus vermaande, dat God “wil dat alle mensen gered worden en tot kennis van de waarheid komen.” Hier is de volledige passage:

Allereerst vermaan ik dan dat er smekingen, gebeden, voorbeden en dankzeggingen worden gedaan voor alle mensen… opdat wij een stil en vredig leven mogen leiden, godvruchtig en eerbiedig in alle opzichten. Dit is goed en welgevallig in de ogen van God, onze Heiland, die wil dat alle mensen zalig worden en tot kennis van de waarheid komen. Want er is één God en er is één Middelaar tussen God en mensen, de mens Christus Jezus, die Zichzelf gegeven heeft als een losprijs voor allen, waarvan het getuigenis op het juiste moment is afgelegd. (1 Timoteüs 2:1-6)

Niet alle religies zijn gericht op God. Niet alle religies die gericht zijn op God maken gebruik van wat God heeft geopenbaard. En niet alle religies die gebonden zijn aan Openbaring begrijpen het of committeren zich aan alles ervan.

Daarom wil ik nogmaals herinneren aan de verdediging van zijn eigen gedrag door Paulus in zijn eerste brief aan de Korintiërs. Hij stelde met nadruk dat hij zich aan niemand opdrong, maar dat hij altijd probeerde vriendelijk en verzoenend te zijn: “Voor de zwakken ben ik zwak geworden, om de zwakken te winnen. Ik ben alles voor allen geworden, om in elk geval sommigen te redden. Ik doe het alles ter wille van het evangelie, om deel te krijgen aan de zegeningen ervan” (1 Kor. 9:22).

Het doel van St. Paulus moet het onze zijn. Dit is geen denigratie, het is geen rivaliteit, het is geen streven naar een positie van superioriteit, noch is het een gevecht aangaan. Dit is eerder liefde. Het is de allerhoogste vorm van Goddelijke liefde—de vorm van liefde waarvoor de God-mens Jezus Christus werd gekruisigd.

Maar er is nog iets wat minder is: het is niet optioneel voor katholieken.

Jeffrey Mirus heeft een Ph.D. in intellectuele geschiedenis van Princeton University. Medeoprichter van Christendom College, was hij ook een pionier op het gebied van katholieke internetdiensten. Hij is de oprichter van Trinity Communications en CatholicCulture.org. Bekijk de volledige biografie.

Er zijn nog geen reacties voor dit item.