Het is tijd om de term ‘casting couch’ te laten varen

Castingbank – het is een onschuldig klinkend eufemisme dat ons aanspoort om het fenomeen dat het beschrijft met nonchalante onverschilligheid en afwijzing te beschouwen. Het laat toe dat wat het werkelijk vertegenwoordigt – afschuwelijke vormen van systemisch seksueel geweld en machtsmisbruik – wordt verwoord in taal die zo onschuldig is dat het schijnbaar geen overweging verdient, behalve de erkenning als een Tinseltown-kenmerk dat ofwel een amorele overtreding kan zijn om te bespotten of een doorlopende grap om te lachen – wat de toeschouwer ook verkiest. Maar wat het zelden wordt gezien als wat het werkelijk is: seksueel geweld.

Na de Hema-commissierapport bracht de wijdverbreide seksuele intimidatie, seksisme en ongecontroleerde machtsmisbruiken binnen de Malayalam-filmindustrie aan het licht, de term casting bank is weer in de volkstaal teruggekomen. Maar hoewel de term al lang wordt gebruikt om te verwijzen naar seksuele intimidatie binnen de entertainmentindustrie, wordt het nu vaker gebruikt met betrekking tot andere werkplekken om te verwijzen naar quid pro quo seksuele intimidatie, waarbij een werknemer gedwongen wordt toe te geven aan seksuele eisen van iemand die een positie van autoriteit over hem/haar heeft om kansen, promoties of andere vormen van carrièreontwikkeling te krijgen.

Het meest recente voorbeeld van dit soort gebruik buiten de entertainmentindustrie is het gebruik van ‘casting couch’ om te verwijzen naar een leider van het Congres van Kerala bewering van seksuele intimidatie binnen de partij. Terwijl de leider, Simi Rosebell John, de partij ervan beschuldigde een casting bank cultuur, verwant aan die van de entertainmentindustrie, werd in de meeste latere berichtgeving over de kwestie ook verwezen naar de beschuldigingen van seksuele intimidatie als ‘beschuldigingen over casting couch‘.

Maar of het nu gebruikt wordt om te verwijzen naar seksuele uitbuiting in de bioscoop of op andere werkplekken, de term is schadelijk en geeft een verkeerd beeld van wat eronder wordt verstaan. Het bevoordeelt de misbruikers, legt de schuld bij de slachtoffers en zorgt ervoor dat de maatschappij en instellingen het wijdverbreide probleem van seksueel geweld negeren door misbruik acceptabeler te maken en seksuele misdrijven te bagatelliseren.

Castingbank vindt zijn eerste vermeldingen begin 20^e eeuw Broadway en 1920s Hollywood. Het eerste veronderstelde gebruik van de term in Hollywood dateert uit een vrijgezellenfilm uit 1924 genaamd De castingbankhoewel de juistheid hiervan verdacht is en het waarschijnlijk een titel is die later is verleend. De eerste verifieerbare vermelding van de term in druk is echter in een 1934 Verscheidenheid artikel. Maar de exacte oorsprong van de term is onduidelijk, hoewel sinds het vroegste gebruik, casting bank zelden behandeld als seksuele intimidatie. Acteur Helen Mirren in een documentaire uit 1991 gezegd‘De casting couch werd altijd als een grap gezien. Maar we vonden het nooit echt grappig..

A Verhaal uit 1956 over casting bank in een Brits tijdschrift, Fotobezoekervermeld in de openingsalinea, ‘En het vreselijke is dat deze feiten door mensen in de showbusiness als vanzelfsprekend worden beschouwd. Het is tijd dat ze openbaar worden gemaakt.Maar zeventig jaar later is alles niet zo heel anders. Castingbank is gereduceerd tot een culturele clou, een cliché, een onvermijdelijkheid van de showbusiness die wordt gezien als een steunpilaar van de entertainmentindustrie. En van mensen die carrière willen maken in de podiumkunsten wordt verwacht dat ze er vrede mee hebben of de industrie helemaal verlaten.

Transactionaliteit, stigmatisering en machtsverschillen

De entertainmentindustrie wordt vaak gezien als een onaanvaardbare carrièrekeuze voor vrouwen. Hoewel patriarchale perspectieven met betrekking tot vrouwen die zich bezighouden met podiumkunsten en geen respect hebben, dit motiveren, komt het ook voort uit het algemene begrip van seksuele uitbuiting als een onvermijdelijk gevaar van de filmindustrie. En de mythe van de casting bank is hiervoor de schuld. De term casting bank staat toe dat seksueel misbruik verkeerd wordt voorgesteld als ‘seksuele gunsten uitwisselen‘.

Het laat seksuele intimidatie transactioneel lijken, suggereert een keuze in de kwestie en presenteert het als een mindere vorm van seksuele intimidatie op de werkplek of een transactionele relatie die helemaal geen misbruik is. Populaire opvatting van casting bank roept het beeld op van een barter: een veelbelovende ingénue die seksuele gunsten verhandelt in ruil voor een lucratieve kans. Het creëert een gefictionaliseerde versie van de realiteit die de waarheid probeert te verbergen: machtige mannen die kwetsbare vrouwen uitbuiten.

Dit is een opzettelijke, maar veel voorkomende, verkeerde interpretatie die casting bankniet als een vorm van seksuele intimidatie en uitbuiting op de werkplek, maar als een eerlijke handel, zij het een louche of moreel verwerpelijke. Maar zelfs de amoraliteit wordt vaak aan slachtoffers en niet aan de daders gehecht.

Bollywood-choreograaf Saroj Khan spreekt over de prevalentie van casting bank in de Indiase entertainmentindustrie, ging zelfs zo ver dat verdedigen dergelijke seksuele uitbuiting door te beweren dat vrouwen die aan dergelijk misbruik worden blootgesteld, ten minste een inkomen verdienen dankzij de industrie, en er verder aan toe te voegen dat vrouwen ervoor kiezen om zichzelf aan dergelijke uitbuiting te onderwerpen casting bank en degenen die getalenteerd zijn, hoeven niet ‘zichzelf verkopen‘. Hoewel het een afschuwelijke uitspraak is, weerspiegelt het de populaire overtuigingen over casting bankzelfs onder mensen in de industrie.

Patriarchale ideeën spelen ook een belangrijke rol bij het versterken van dit verhaal. Het idee dat casting bank is een transactie is een patriarchale mythe die voortkomt uit een misogynistisch wantrouwen jegens ambitieuze vrouwen. Deze door misogynie gevoede woede jegens vrouwen die gendergerelateerde verwachtingen met betrekking tot carrières en ambities afwijzen, helpt om casting bank als ambitieuze vrouwen ‘slapend hun weg naar de top‘ en niet als mannen met immense sociaal-economische macht en culturele waarde die kwetsbare vrouwen uitbuiten, over wie ze gezag uitoefenen door hun carrière en hun vermogen om geld te verdienen te bedreigen.

Binnen patriarchale kaders is ambitie de zaak van mannen en vrouwen die dit dictaat verwerpen. Zij zijn het slachtoffer van cultureel wantrouwen en woede en hebben moeite om solidariteit of steun te vinden.

Castingbank distantieert de realiteit van seksuele intimidatie van uitbuiting en geweld met zijn goedaardige kader dat gemakkelijk toestaat dat de betekenis ervan wordt uitgebuit om daders en de systemen die het mogelijk maken te beschermen. Echter, vrouwen uit de entertainmentindustrie die worden afgewezen wanneer ze spreken over seksueel geweld is een groter cultureel en institutioneel probleem dat niet kan worden toegeschreven aan casting bank zwakte als een eufemisme op zich.

Vrouwen uit alle facetten van het leven die te maken krijgen met alle vormen van geweld worden routinematig genegeerd en als slachtoffer gezien, en het geweld dat tegen hen wordt gepleegd wordt geminimaliseerd en gereduceerd tot een bijzaak. Maar seksuele intimidatie op de werkplek noemen, of dat nu binnen de showbusiness is of steeds vaker in andere industrieën casting bankmaakt de situatie erger door slachtoffers als “deelnemers” te beschouwen.

In 2017, hetzelfde jaar dat het Hema-comité werd opgericht, kwam de ervaren Malayalam-acteur en voormalig AMMA-voorzitter Innocent, gezegd Dat casting bank niet meer bestond in de Malayalam filmindustrie. Hij voegde toe dat ‘slechte vrouwen‘ mag rondhangen, maar seksuele uitbuiting bestaat niet in de Malayalam-cinema. Door seksuele intimidatie te laten lijken op een handel, is het idee van de casting bank beschouwt slachtoffers effectief als deelnemers;slechte vrouwen‘ die ervoor kiezen om deel te nemen aan seksuele ruilhandel, in plaats van dat vrouwen die op zoek zijn naar een inkomen, worden uitgebuit en misbruikt.

De term verwatert ook het populaire begrip van toestemming en machtsdynamiek door het idee te versterken dat tenzij een slachtoffer expliciet nee zegt of overmeesterd wordt, het geen seksuele aanval is. Of nee zeggen ernstige gevolgen heeft, wordt nooit in overweging genomen, en ook niet de scheve machtsdynamiek in deze situaties waarbij een autoriteitsfiguur betrokken is.

Acteur Rajeev Khandelwal vertelt over zijn eigen ervaring met dergelijke seksuele intimidatie gezegd dat iedereen die ‘geeft zich over aan casting couch is even verantwoordelijk‘. Hij voegde eraan toe: ‘Casting couch is geen verkrachting waarbij je gedwongen wordt. Wat ik begrijp van casting couch is dat je onderworpen wordt aan een situatie waar je enig voordeel uit haalt.

Het volledige gebrek aan begrip van machtsdynamiek en afgedwongen toestemming is afschuwelijk, maar is niet een kenmerk dat beperkt blijft tot discussies over casting bank. Dit gebrek aan begrip doordringt alle populaire discours over seksueel geweld, waar een beperkt, onvolledig idee van toestemming heerst en machtsdynamiek zelden, of nooit, in aanmerking wordt genomen. Om deze reden zijn de kwesties rondom het gebruik van de term casting bank hebben bredere implicaties buiten de bioscoopwereld.

De glitter en glamour van de entertainmentindustrie lijken misschien ver verwijderd van de realiteit van onze wereld, maar dat is niet waar. De houding ten opzichte van seksueel misbruik in de entertainmentindustrie weerspiegelt populaire culturele houdingen ten opzichte van geweld tegen vrouwen en soortgelijke normalisatie en trivialisering van seksueel geweld bestaat in de bredere samenleving. De entertainmentindustrie is een miasma van vrouwenhaat dat voortkomt uit patriarchale houdingen, net als de rest van de wereld.

Semantische gymnastiek en de misleiding van ‘casting bank

Hoe we over seksueel geweld spreken is een cruciaal probleem dat meer is dan alleen maar gejammer over semantiek. Taal en populaire houdingen hebben een circulaire relatie, waarbij taal die wordt gebruikt om seksueel geweld te bespreken, populaire houdingen over geweld tegen vrouwen verraadt, en de publieke opinie op zijn beurt wordt beïnvloed en verstevigd door populaire taal. Daarom is het essentieel dat we genuanceerde, zorgvuldig overwogen taal gebruiken wanneer we het over seksueel geweld hebben, anders normaliseren we problematische houdingen door taal te gebruiken die deze ideeën legitimeert.

Ruimte voor misverstanden over wat casting bank betekent lijkt in de term zelf ingebakken. Dit is semantische gymnastiek in een poging om de realiteit van seksuele intimidatie te dempen. Het is een term die is geconstrueerd om op flagrante wijze een gevoel van transactionaliteit en wederzijds voordeel op te roepen; waarbij de slachtoffers deelnemers zijn en de daders onzichtbaar worden gemaakt omdat hun acties er op de een of andere manier niet toe doen.

Het idee van casting bank leent ook geen vocabulaire om te verwijzen naar daders. Als het een ruilhandel is, dan zijn deze mannen geen verkrachters en misbruikers maar weldoeners, waardoor ze hun misdaden soft verkopen en hen uiteindelijk beschermen tegen de gevolgen. De mythe van de casting bank bevoordeelt de daders doordat de realiteit van het seksuele geweld dat zij plegen, wordt verdoezeld.

Machtige mannen die vrouwen uitbuiten, zouden niet de dekmantel van taal moeten hebben om hun geweld en machtsmisbruik te verbergen. Zulke taal stelt ons als maatschappij ook in staat om ons af te keren van dergelijk geweld en er niet mee geconfronteerd te worden. Eerder dit jaar, toen de afschuwelijke seksuele misstanden van JD(S)-leider Prajwal Revanna aan het licht kwamen, noemde een meerderheid van de berichtgeving de teruggevonden opnames van dit geweld ‘sekstapes‘ en het jarenlange seksuele geweld en machtsmisbruik dat hij pleegde werden geminimaliseerd en aangeduid als een ‘seksschandaal‘.

Het minimaliseren en verkeerd voorstellen van de misdaden van mishandelende mannen is een product van samenlevingen en structuren die voor en door mannen zijn gecreëerd, die de reputatie van mannen willen beschermen ten koste van de levens en het welzijn van vrouwen. En juist deze structuren zijn wat deze misstanden jarenlang ongestraft en met ijzeren vuist stilzwijgen mogelijk maakt.

Het idee van een casting bank is een misleiding, een afleidingsmanoeuvre. De volgende keer dat we de term ‘casting bank‘ Als we het over seksueel misbruik op de werkplek hebben, moeten we onszelf afvragen wie of wat we willen beschermen door seksueel geweld smakelijker en makkelijker te verteren te maken.