Verlaat het Israëlische leger Gaza ooit? – Dnyuz

Het grootste deel van het afgelopen jaar domineerde de oorlog in Gaza de mondiale krantenkoppen, terwijl het groeiende conflict tussen Israël en Hezbollah langs de noordgrens van het land net onder de oppervlakte lag en dreigde over te koken.

Vandaag, op de verjaardag van de aanslagen van 7 oktober, is de situatie ruwweg omgekeerd: de Israëlische regering en de internationale gemeenschap zijn gefocust op het toenemende geweld in Libanon en de escalatie met Iran, terwijl Gaza van de voorpagina’s is verdwenen.

Het is niet zo dat de strijd in Gaza voorbij is. Vorige week nog werden bijna 100 mensen gedood door Israëlische luchtaanvallen en grondoperaties in Gaza. Maar het aantal troepen van het Israëlische leger (IDF) in Gaza is met maar liefst 90 procent gedaald ten opzichte van het hoogtepunt van de operatie, omdat Israël zijn middelen heeft verschoven naar de gevechten in het noorden.

Maar zelfs nu de militaire operatie die Israël ‘Zwaarden van IJzer’ noemt, is afgenomen, zijn er geen tekenen dat deze binnenkort zal eindigen. In plaats daarvan lijkt het conflict te veranderen in het soort ‘eeuwige oorlog’ waar zowel Israël als de VS de afgelopen decennia maar al te goed mee vertrouwd zijn geraakt.

In plaats van de ‘day after’ waarover gesproken wordt sinds de invasie bijna een jaar geleden begon, zit Gaza gevangen in een voortdurend heden van conflict, chaos en burgerdoden. Er zijn geen tekenen die zullen veranderen – en dat is buitengewoon somber nieuws voor de burgerbevolking van Gaza.

“Nu de aandacht van de wereld op Libanon is gericht, denk ik dat de zorg voor de Palestijnen is dat ze nu aan hun lot zijn overgelaten”, zegt Tahani Mustafa, senior Palestina-analist voor de International Crisis Group.

Een staakt-het-vuren in Gaza blijft ongrijpbaar. Meerdere rondes van door de VS geleide gesprekken gericht op het veiligstellen van een pauze in de gevechten en een terugkeer van gijzelaars zijn op niets uitgelopen, waarbij Netanyahu herhaaldelijk heeft aangedrongen op het handhaven van een Israëlische militaire aanwezigheid in Gaza na de oorlog. Ondertussen, na maanden van publieke woede na het falen van zijn regering op 7 oktober, is de populariteit van Netanyahu hersteld na de moord op Hezbollah-leider Hassan Nasrallah. Dat betekent dat er veel minder interne druk is om een ​​einde te maken aan een oorlog die tot binnenlandse protesten heeft geleid, internationale schande over Israël heeft gebracht en zijn economie heeft gehavend.

Dat is niet het enige dat een einde aan het conflict tegenwerkt. Nu de Amerikaanse verkiezingen voor de deur staan, is president Joe Biden in feite een lamme eend geworden met een afnemende invloed (die hij tenminste wil gebruiken) op de Israëlische bondgenoot van Amerika. Na maanden van kritiek op Netanyahu’s oorlogsvoering in Gaza hebben Amerikaanse functionarissen – in ieder geval off the record – een opmerkelijk positievere toon aangenomen over hun operaties tegen Hezbollah en Iran.

Wat Hamas betreft: hoewel het nog steeds periodieke aanvallen kan lanceren – waaronder één waarbij in september vier IDF-troepen om het leven kwamen – en mogelijk nog steeds maar liefst 101 Israëlische gijzelaars vasthoudt, heeft het sinds het begin van de oorlog meer dan de helft van zijn militaire leiders verloren. Israëlische schattingen.

Maar zelfs in zijn verzwakte staat is het onwaarschijnlijk dat het land instemt met een akkoord dat Israëlische troepen in Gaza achterlaat. Sterker nog, nadat hij getuige was geweest van het lot van Nasrallah, is Hamas-leider Yahya Sinwar waarschijnlijk nog minder geneigd om in te stemmen met welke deal dan ook met een tegenstander die hem vrijwel zeker bij de eerste gelegenheid zal doden, ongeacht waar hij mee instemt. (Ervan uitgaande dat hij nog leeft – er is de afgelopen weken steeds meer gespeculeerd over de verblijfplaats van Sinwar.)

Tel alles bij elkaar op en de situatie in Gaza is iets geworden dat moeilijk te classificeren is, maar daarom niet minder grimmig – geen formele bezetting of annexatie, maar een situatie waarin het Israëlische leger Gaza effectief controleert zonder het te regeren, waarbij het zich het recht voorbehoudt om te staken wanneer het dat wil, terwijl het dat doet. weinig om de wederopbouw van het gebied te ondersteunen. Het is er een waarin de mogelijkheid van een naoorlogs Gaza verder weg lijkt dan ooit.

Zoals Shira Efron, analist bij het Israel Policy Forum en extern adviseur van de Israëlische regering, het verwoordde: al deze ontwikkelingen zorgen ervoor dat sommige Israëli’s nadenken over de vraag: “Wat als deze oorlog nooit eindigt?”

Een ander soort beroep

Het Israëlische leger bezette Gaza van 1967, na de Zesdaagse Oorlog, tot 2005, toen premier Ariel Sharon de terugtrekking van de veiligheidstroepen beval, samen met de gedwongen verwijdering van ongeveer 8.500 Israëlische kolonisten. Hoewel deze stap destijds breed werd gesteund – de bezetting werd door velen gezien als een kostbaar moeras – werd de terugtrekking door veel Israëli’s gezien als een vergissing, vooral nadat Hamas Gaza in 2007 had overgenomen.

Wat er nu in Gaza gebeurt, is anders. Hoewel sommigen in de invloedrijke Israëlische kolonistenbeweging, waaronder de ultranationalistische minister van Financiën Bezalel Smotrich, hebben opgeroepen tot de wederopbouw van nederzettingen in Gaza, wordt dit in Israël niet breed gesteund en lijkt de regering er niet actief over na te denken. En hoewel sommigen, zoals generaal David Petraeus, er bij Israël op hebben aangedrongen een ‘clear, hold, build’-aanpak van de counterinsurgency in Irak-stijl na te streven, die het verslaan van militanten zou combineren met het steunen van de burgerbevolking, lijkt het graven van waterputten en het bouwen van scholen in Gaza niet de juiste keuze. op de agenda van de IDF.

“Het Israëlische plan op dit moment is om naar een soort terrorismebestrijdingsbasis in Gaza te gaan”, zegt militair analist Raphael Cohen van de RAND Corporation. “Het zal geen terugtrekking zijn, maar het zal ook geen volledige bezetting zijn.”

Dit zou de controle kunnen inhouden van de Philadelphi-corridor langs de grens met Egypte en de zogenaamde Netzarim-corridor die de noord- en zuidgrens van Gaza scheidt, samen met periodieke invallen in het centrum om de overblijfselen van Hamas aan te vallen, die waarschijnlijk een opstandige macht zullen blijven voor de Gazastrook. onbepaalde toekomst.

“De echte zorg is dat Gaza vast komt te zitten in een soort middenstaat”, zegt Cohen, waarmee hij bedoelt dat de gevechten met lage intensiteit voor onbepaalde tijd doorgaan, maar zonder kans voor Gaza om opnieuw op te bouwen of een stabiel bestuur te vestigen.

Niet iedereen heeft zo’n lichte voetafdruk in gedachten: de gepensioneerde IDF-generaal Giora Eiland is de afgelopen weken in een media-blitz geweest om reclame te maken voor wat het ‘Generaalsplan’ voor Gaza wordt genoemd. Dit zou inhouden dat de gehele burgerbevolking van Noord-Gaza (ongeveer 250.000 mensen) een week de tijd krijgt om te evacueren, en het vervolgens tot een “gesloten militaire zone” te verklaren waar geen voorraden mogen worden toegelaten; in wezen, in een poging om alle overgebleven Hamas-strijders uit te hongeren. Netanyahu overweegt het plan naar verluidt, hoewel het vrijwel zeker is dat het op grote schaal zal worden veroordeeld als een oorlogsmisdaad.

Israël heeft de vernietiging van de militaire capaciteiten van Hamas tot kerndoel van zijn operatie gesteld. Gezien het feit dat Hamas waarschijnlijk nog geruime tijd als ondergrondse opstand kan blijven opereren, is dit een recept voor een zeer lange oorlog.

Wat betreft het andere kerndoel, de terugkeer van de door Hamas vastgehouden gijzelaars, merkt Efron op dat Netanyahu “in elke toespraak vermeldt dat hij al het mogelijke zal doen om de gijzelaars terug naar huis te brengen.” Maar zonder een onderhandeld staakt-het-vuren wordt dit steeds onwaarschijnlijker. “Ik denk dat we ons allemaal zorgen maken dat er momenteel geen gijzelingsdeal op tafel ligt”, zei Efron.

Hoe dan ook heeft Netanyahu de wetgevers naar verluidt verteld dat hij gelooft dat maar liefst de helft van de resterende gijzelaars feitelijk al dood is.

Wie zal Gaza eigenlijk regeren?

Ongeacht zijn militaire plannen lijkt Israël geen enkele wens te hebben om de veiligheids- of sociale diensten te verlenen aan de burgerbevolking van Gaza, die door zijn offensief volkomen verwoest is.

In de eerste weken van de oorlog was er een stortvloed aan artikelen en beleidsdocumenten waarin ideeën werden voorgesteld voor het naoorlogse bestuur van de Strip. De Amerikaanse en westerse regeringen verenigden zich rond enkele regeringen.

De Verenigde Staten hebben ideeën gepropageerd waarbij een “vernieuwde en nieuw leven ingeblazen” Palestijnse Autoriteit (PA) – het orgaan dat momenteel de Westelijke Jordaanoever bestuurt – de controle over Gaza overneemt. Netanyahu weigerde dergelijke plannen in overweging te nemen en zei dat ze Gaza zouden veranderen van “Hamastan” naar “Fatahstan” (Fatah is de partij die de PA domineert). Hoe dan ook, gegeven hoe impopulair de PA is in de gebieden die zij al controleert op de Westelijke Jordaanoever, is het niet duidelijk hoeveel legitimiteit zij zou hebben gehad bij de bevolking van Gaza als de partij op de punt van een Israëlisch wapen was geïnstalleerd.

De regering-Biden heeft er ook bij de Arabische staten op aangedrongen een leidende rol te spelen in de naoorlogse wederopbouw van Gaza, maar die landen hebben uitgesloten zich aan dat soort projecten te engageren zonder een duidelijk pad naar een Palestijnse staat.

Hoe het ook zij, zegt Efron: “Dit is nooit een plan geweest waar Israël zich achter heeft geschaard.” Netanyahu heeft vaag opgeroepen tot een “civiele regering”, maar Efron zegt dat de visie van de regering van Netanyahu berust op het vinden van “eenhoorn Palestijnen” die gekwalificeerd zijn om het gebied te besturen, maar die noch met Hamas, noch met Fatah, noch met enige andere Palestijnse factie met een echt kiesdistrict zijn geassocieerd. De Israëlische regering blijft gekant tegen elk plan dat een weg naar een soevereine Palestijnse staat inhoudt.

“Er is geen kant-en-klare regering die binnenkomt en de veiligheid van (Israël) garandeert”, zegt Aaron David Miller, vredesonderhandelaar in het Midden-Oosten voor verschillende Amerikaanse regeringen bij de Carnegie Endowment for International Peace.

Op dit moment is de door Hamas gecontroleerde regering, zelfs nu het hogere leiderschap is gedecimeerd en de fysieke infrastructuur is vernietigd, nog steeds in staat om in delen van Gaza op zijn minst een zekere mate van veiligheid en sociale diensten te bieden. Maar zijn capaciteiten zijn beperkt en het is onwaarschijnlijk dat deze zullen verbeteren zolang Israël uit is op de vernietiging van de groep.

In de toekomst, zegt Miller, “zul je eindigen met clans en criminele bendes” die het machtsvacuüm opvullen. “Hamas en de Israëli’s zullen duidelijk ook in de mix zitten, en natuurlijk zullen de NGO’s tussen de regendruppels door proberen een manier te vinden om humanitaire hulp te verlenen.”

Die hulp is nog steeds hard nodig. VN-functionarissen beschrijven de humanitaire crisis in Gaza als een van de ergste in de moderne geschiedenis, waarbij de voedsel- en gezondheidszorgsystemen zich in een staat van “volledige ineenstorting” bevinden. Meer dan een miljoen mensen kampen met extreme ondervoeding. De VN schat dat ongeveer tweederde van de gebouwen in Gaza beschadigd of vernield is. Volgens sommige schattingen bedragen de kosten van de wederopbouw in Gaza ruim 80 miljard dollar, wat meer is dan vier keer het gecombineerde bbp van Gaza en de Westelijke Jordaanoever vóór de oorlog.

Mustafa van Crisis Group beschouwt het huidige traject van het conflict als een reductie van Gaza tot een “tentenstad in puin” en acht het “onwaarschijnlijk dat de internationale gemeenschap veel zal doen om Israël onder druk te zetten om een ​​andere alternatieve visie voor een dag erna.”

Zal er ooit een dag later zijn?

Toen hij het land bezocht in de dagen na de aanslagen van 7 oktober, betuigde president Biden zijn medeleven met het Israëlische volk en steunde hij hun recht om met militair geweld te reageren. Maar hij adviseerde hen ook om de fouten te vermijden die de Verenigde Staten na de aanslagen van 11 september hebben gemaakt, toen de wens om de bedreigingen voor de veiligheid weg te nemen leidde tot twee decennia van kostbare oorlogen, missies en mensenrechtenschendingen die de internationale status van het land schaadden.

In werkelijkheid zou Israël zo’n waarschuwing niet nodig moeten hebben; het land weet het een en ander over moerassen. Gedurende het grootste deel van de jaren tachtig en negentig bezette Israël delen van Zuid-Libanon. Het was een missie die begon als een poging om Palestijnse militanten in het land uit te roeien en zich vervolgens uitbreidde tot het handhaven van een ‘veiligheidszone’ naast lokale christelijke milities om aanvallen op Noord-Israël te voorkomen.

In 2000, toen Brig. Generaal Benny Gantz – die later een Israëlische oppositieleider en voormalig lid van de regering van Netanyahu zou worden – werd de laatste Israëlische soldaat die zich terugtrok uit het land. Het conflict was bekend geworden als ‘Israëls Vietnam’, met honderden IDF-soldaten en duizenden Libanezen. burgers gedood.

De toekomstige “bezetting” van Gaza zou in dit tijdperk uiteindelijk meer op Libanon kunnen gaan lijken dan de huidige bezetting en vestiging van de Westelijke Jordaanoever of de situatie in Gaza vóór 2005.

Keer op keer hebben regeringen die door terroristische aanslagen werden betrapt, gereageerd met militaire campagnes met een open einde, met als doel de dreiging volledig uit te roeien, om er echter te laat achter te komen dat de kosten hoger zijn dan ze zich kunnen voorstellen – voor zichzelf en voor de bevolking. bevolking onder hun controle. Het zal waarschijnlijk nog jaren duren voordat de kosten hiervan volledig zijn opgeteld.

Het bericht Verlaat het Israëlische leger Gaza ooit? verscheen eerst op Vox.